Wita Tomachów z Kijowa nigdy nie planował opuścić Ukrainy, ale wtedy wkroczyły wojska rosyjskie. Z pomocą Uniwersytetu Maine wyjechała w czerwcu 2022 roku, cztery miesiące po rozpoczęciu wojny, aby kontynuować studia.

W miarę postępu wojny rosyjsko-ukraińskiej Tomachów, student studiów magisterskich na kierunku polityka globalna, pragnął pomagać ludziom na pierwszej linii frontu, dzieląc się ich historiami. Rok po wyjeździe wrócił do rodzinnego kraju, aby uchwycić doświadczenia ukraińskich żołnierzy za pomocą medium, w którym nigdy nie pracował: filmu dokumentalnego.

W „Wymiarach wojny: ci, którzy utrzymują niepodległość Ukrainy”, dostępnym pod adresem YoutubeTomachów przeprowadził wywiady z czterema członkami 67. Brygady Zmechanizowanej Sił Zbrojnych Ukrainy stacjonującymi w Kramatorsku, mieście w obwodzie donieckim, położonym niedaleko frontu wschodniego. Żołnierze odpowiadali na pytania dotyczące warunków na linii frontu, powodów, dla których przyłączyli się do walki, życia, które pozostawili, swojej pracy, swoich lęków, zmagań wojennych i nadziei na przyszłość.

„Dla mnie ważne było pokazanie, że gdyby nie ta wojna, ci ludzie mogliby normalnie kontynuować życie i karierę” – mówi Tomakhiv. „Ale wybrali wojnę nie dlatego, że nienawidzą Rosji, ale dlatego, że kochają Ukrainę i chcą chronić to, co kochają”.

Tomachiw nakręcił film dokumentalny latem, używając do nagrywania wywiadów jedynie smartfona i statywu. Następnie spędziła 30 godzin na edytowaniu zdjęć za pomocą aplikacji na smartfona.

W celu realizacji projektu Tomachów skontaktował się ze znajomym z Sił Zbrojnych Ukrainy, który po szeroko zakrojonym procesie zapewnił mu dostęp do Kramatorska i żołnierzy. Następnie podróżowała pociągiem przez 17 godzin z Tarnopola na zachodniej Ukrainie, gdzie przebywała z rodzicami, do Kramatorska. Podczas postoju w Kijowie zawyły syreny powietrzne, a ona i inni zostali eskortowani do pobliskiej ładowni, gdzie pozostali przez kilka godzin w celu ochrony przed możliwym bombardowaniem.

Dokument był nie tylko pierwszym kontaktem Tomachowa z kręceniem filmów, ale także jej pierwszym doświadczeniem w strefie działań wojennych, chociaż podczas staży dziennikarskich i rządowych przeprowadzała już wywiady z ukraińskim personelem wojskowym.

Kramatorsk został skutecznie przekształcony w placówkę wojskową, w której praktycznie wszyscy ubrani są w sprzęt taktyczny. Tomachów twierdzi, że stracił rachubę, ile budynków zostało zniszczonych. Miasto, mimo bliskości linii frontu, oferowało możliwości wypoczynku, m.in. kawiarnię i stołówkę.

„To miasto było dla wojska małą cywilizacyjną wyspą” – mówi. „Czułam się tu bezpieczniej niż w innych miastach Ukrainy. Alarmy włączały się często, straciłem rachubę, ile razy to słyszałem. Ale ponieważ był zmilitaryzowany, czuł się bezpiecznie”.

Wojny łatwiej zapomnieć, im dłużej trwają, a ludzie są bardziej zajęci swoim codziennym życiem, mówi Tomakhiv. Wiele osób pytało go w zeszłym roku o warunki na Ukrainie, ale teraz niektórzy pytają, czy to nadal się dzieje. Tworząc film dokumentalny, Tomakhiv chce sprawić, że ludzie zapamiętają inwazję i życie wielu osób, które na zawsze zmieniło.

„Uwielbiam ten film dokumentalny. To inspirujący i pełen empatii sposób wniesienia wkładu w wysiłek wojenny poprzez rozmowę z tymi ludźmi na pierwszej linii frontu i podejmowanie ryzyka, dzieląc się ich historiami” – mówi Jim Settele, doradca i dyrektor wykonawczy Szkoły Polityki i Spraw Politycznych w Tomakhowie w UMaine. Międzynarodowy. „Fakt, że Vita nakręciła ten dokument samodzielnie, świadczy o tym, jaką jest osobą – zapaloną wojowniczką i uczennicą, która pragnie zmienić sytuację na Ukrainie”.

Kiedy w lutym 2022 r. wybuchła wojna, Tomachów był w trakcie studiów magisterskich z nauk politycznych na Kijowskim Uniwersytecie Narodowym im. Tarasa Szewczenki. Kilka dni później jej dwie siostry uciekły do ​​Polski, a uniwersytet zawiesił zajęcia. W końcu udało jej się ukończyć studia online, ale wcześniej zapisała się na studia magisterskie z zakresu polityki globalnej na Uniwersytecie UMaine, aby kontynuować studia.

Tomakhiv mówi, że podoba mu się sposób, w jaki jego zajęcia w UMaine opierają się na jego poprzednich zajęciach w Kijowie, które skupiały się na polityce i teorii krajowej, ale także skupiały się na kwestiach globalnych i praktycznych zastosowaniach tego, czego się uczy. Mówi, że studiując tutaj z kolegami z klasy z całego świata, poznała różnorodne punkty widzenia na politykę międzynarodową i wydarzenia o zasięgu globalnym, a także nauczyła ją skutecznej i pełnej szacunku debaty z innymi.

„Studia tutaj naprawdę uczą mnie, jak komunikować się z ludźmi, którzy mają odmienne zdanie, ale nadal pozostają z nimi w stosunkach dyplomatycznych i na koniec wyciągać wnioski z dyskusji” – mówi. „Bo kiedy jest dyskusja, nie ma zwycięzców i żaden przegrany. Musisz zrozumieć, kto jest po drugiej stronie i być przez niego zrozumianym”.

Settele współpracowała z UMaine Graduate School i Biurem Programów Międzynarodowych, aby zapewnić pomoc finansową dla Tomachowa i udostępnić możliwości innym wnioskodawcom z krajów dotkniętych wojną. Kiedy przybyła Tomakhiv, została zatrudniona jako asystentka w Wyższej Szkole Nauk Biomedycznych i Inżynierii. Praca ta pokrywała całe jej czesne, połowę kosztów opieki zdrowotnej i miesięczne stypendium.

Tomachów twierdzi, że Settele udzielała jej schronienia przez 10 dni i pomogła znaleźć mieszkanie w Orono. Zawsze słucha, gdy potrzebuje pomocy, a jego doświadczenie wojskowe pozwala mu lepiej zrozumieć jej zmagania związane z wojną – mówi.

Kiedy Tomakhiv poczuła ogromne poczucie winy z powodu zabawy z kolegami z klasy w UMaine, podczas gdy niektórzy z jej przyjaciół na Ukrainie walczyli na wojnie, Settele zapewniła ją, że przyjaciele chcieliby, aby cieszyła się spędzonym tutaj czasem i mogła go pośrednio przeżyć. Dla Tomachowa Settele „zmieniła moje życie” – mówi.

„Przyjazd tutaj był dla Vity trudnym wyborem. Kocha swój kraj, kocha swoich ludzi i jest bardzo smutna z powodu tego, co się dzieje” – mówi Settele. „Zrobi wszystko, co w jej mocy, aby pomóc zakończyć wojnę. Jej pasją jest wywieranie wpływu i dążenie do jego osiągnięcia.

Po uzyskaniu tytułu magistra na Uniwersytecie UMaine Vita ma nadzieję pracować dla organizacji non-profit lub organizacji humanitarnej, której celem jest wspieranie Ukrainy w czasie wojny i po wojnie, stamtąd lub gdziekolwiek indziej. Zachęca innych ukraińskich studentów studiujących za granicą, aby wykorzystywali całą zdobytą wiedzę i umiejętności do wspierania swojego kraju w każdy możliwy sposób i aby nigdy nie milczeli na temat wojny.

„Bez względu na pochodzenie, jako Ukrainiec musisz używać głosu” – mówi.

Kontakt: Marcus Lobo, 207.581.3721; [email protected]