Zrozumienie, dlaczego ludzie odmawiają lub opóźniają szczepienie w nieskończoność

Polskie badanie ukazuje wpływ aktywnie komunikowanych i przykuwających uwagę argumentów antyszczepionkowych, a także ogólny sceptycyzm wobec dużych firm farmaceutycznych, nauki i służby zdrowia.

W kontekście COVID-19 pandemii, konieczne staje się zrozumienie, dlaczego ludzie bez końca odmawiają lub opóźniają szczepienie. Nowe polskie badanie, przeprowadzone na Uniwersytecie Jagiellońskim (Kraków, Polska) i SWPS Uniwersytecie Humanistycznospołecznym (Wrocław, Polska) i opublikowane w recenzowanym czasopiśmie naukowym Biuletyn Społeczno-Psychologiczny, ukazuje wpływ aktywnego rozpowszechniania zwracających uwagę argumentów antyszczepionkowych, a także ogólną nieufność dużych firm farmaceutycznych, nauki i służby zdrowia.

W swoim badaniu, wykorzystując dane od łącznie 492 uczestników, którzy określili się jako niejednoznaczni lub przeciwni szczepieniom, zespół badawczy kierowany przez dr Katarzynę Stasiuk doszedł do wniosku, że osoby odmawiające szczepień są głównie napędzane negatywnym nastawieniem do szczepionek.

Argumenty zostały zebrane podczas konferencji, na której swoje stanowisko w tej sprawie prezentowali przeciwnicy szczepień. Co ciekawe, chociaż często zgłaszali, że ich stanowisko opierało się na własnym doświadczeniu lub obserwowaniu negatywnych doświadczeń ze szczepionkami, zapytani o swoje rozumowanie byli raczej niejasni w swoich wyjaśnieniach. Wielu twierdziło, że nie pamiętało źródła informacji, podczas gdy inni przypisywali szczepionkom autyzm, alergie lub choroby dzieci, pomimo braku dowodów na korelację.

Przypadki te można wytłumaczyć skłonnością ludzi do zapamiętywania negatywnych raportów, nawet jeśli zostały po prostu przeczytane online.

„Ten błąd polega na tym, że osoba aktywnie poszukuje informacji zgodnych z jej wcześniejszymi hipotezami i unika informacji wskazujących na alternatywne wyjaśnienia” – mówią naukowcy. „Dlatego wcześniej istniejące negatywne nastawienie do szczepionek może spowodować, że ludzie będą interpretować negatywne objawy jako konsekwencje szczepionek, co dodatkowo wzmacnia negatywne nastawienie”.

Zespół badawczy pamięta również, że gdy ludzie otrzymują podobne informacje z wielu źródeł, często zapominają, jak się ich nauczyli, często myląc je z doświadczeniami własnymi lub bliskich im osób. W rezultacie mogą stać się kolejnym źródłem dezinformacji.

Krótko mówiąc, osoby zaprzeczające szczepionkom uważają, że szczepionki prowadzą do poważnych negatywnych skutków ubocznych, nie chronią jednostki i społeczeństwa przed chorobami zakaźnymi i nie są wystarczająco testowane przed wprowadzeniem. Ponadto są przekonani, że liderzy antyszczepionkowi są lepiej poinformowani o szczepionkach niż lekarze i to oni jako pierwsi działają w interesie publicznym.

Co ciekawe, w porównaniu z samodzielnie zgłaszaną grupą niezdecydowaną na szczepionki, przeciwnicy szczepionek byli bardziej skłonni wierzyć, że współczesna medycyna jest w stanie poradzić sobie z epidemią.

Tymczasem niejednoznaczni uczestnicy badania byli bardziej pewni skuteczności szczepionek, a także tego, że zostali odpowiednio zbadani. Jednak nadal byli podatni na wypowiedzi ruchu antyszczepionkowego o skutkach ubocznych i „spisku Wielkiej Farmacji”. Co więcej, jeśli przedstawi się im dobrze przygotowane argumenty, prawdopodobnie staną się osobami odmawiającymi szczepienia.

Podsumowując, naukowcy zauważają, że istniejące dowody są raczej pesymistyczne co do możliwości zmiany postaw przeciwników szczepionek i dlatego zalecają skupienie wysiłków na przekonaniu niejednoznacznej grupy szczepionkowej, że ich obawy dotyczące negatywnych skutków są zmniejszone. Sugerują również, że należy im przedstawić prospołeczne argumenty na temat tego, dlaczego lekarze zalecają szczepionki, aby wzmocnić mocne strony ich postawy.

Odnośnik: „Profile wahania szczepień: związek między osobistymi doświadczeniami ze szczepionkami, postawą wobec obowiązkowych szczepień i poparciem argumentów przeciw szczepieniu wśród osób wahających się przed szczepieniami” Katarzyny Stasiuk, Józefa Maciuszek, Mateusza Polaka i Dariuszińskiego, 30 lipca 2021 r., Biuletyn Społeczno-Psychologiczny.
DOI: 10 32872 / spb.6525