Założyciel Arhoolie, Chris Strachwitz, zmarł w wieku 91 lat

Założył Arhoolie w 1960 roku i przez następne dziesięciolecia podróżował do miejsc takich jak Mississippi, Teksas i Luizjana z misją, która rzadko zawodziła: nagrywać mało znanych artystów w ich domowym środowisku, czy to w sali tanecznej, werandzie czy w piwie przedpokój, podwórko.

„Moje rzeczy nie są produkowane. Po prostu biorę to za to, czym jest” – wyjaśnił w filmie dokumentalnym This Ain’t No Mouse Music z 2014 roku.

Mówi się, że nazwa Arhoolie, zasugerowana przez kolegę Macka McCormicka, jest regionalnym określeniem polowego wrzasku.

Ry Cooder nazwał go „El Fanatico”, typem prawdziwie wierzącego, dla którego sama plotka o muzyku, którego warto posłuchać, zainspirowałaby go do wskoczenia do autobusu i przejechania setek mil – tak jak to zrobił, gdy grał bluesmana Lightnin’ Hopkinsa odwiedził Huston. Strachwitz zgromadził ogromny katalog bluesa, tejano, folku, jazzu, gospel i zydeco, w tym nagrodzonych Grammy artystów Flaco Jimenez i Clifton Chenier, którzy później przyciągnęli szerszą publiczność. Zestaw pudełkowy Arhoolie z okazji 50. rocznicy zawierał Marię Muldaur, Taj Mahal, Savoy Family Band i Cooder, cytując wydanie Arhoolie „Mississippi’s Big Joe Williams and His Nine-String Guitar” jako wczesną inspirację.

„To po prostu wyskoczyło z głośnika na tym małym gramofonie w szkole”, powiedział Cooder NPR w 2013 roku, dodając, że podjął decyzję „raz na zawsze”, aby zostać muzykiem. „Ja też to zrobię. Będę dobry na gitarze i będę grał w ten sposób”.

Strachwitz gardził większością muzyki komercyjnej – „muzyką myszy”, jak ją nazywał – ale odniósł wystarczająco dużo sukcesów, by utrzymać Arhoolie przy życiu. W połowie lat 60. w swoim salonie nagrał za darmo album folkowego performera z Berkeley, Joe McDonalda, który z kolei przyznał Arhoolie prawa wydawnicze. Do 1969 roku McDonald Country Joe prowadził McDonald and the Fish, a piosenka z sesji Arhoolie, antywojenny hymn „I-Feel-Like-I’m-Fixin’-to-Die Rag”, była punktem kulminacyjnym festiwal Woodstock i ścieżka dźwiękowa.

Wydawnictwa Arhoolie zostały docenione przez fanów bluesa w Anglii, w tym Keitha Richardsa z Rolling Stones. Mniej więcej w tym samym czasie, gdy Strachwitz spotykał się z McDonaldem, nagrywał kilkanaście piosenek bluesmana „Mississippi” Freda McDowella, w tym wersję starego spirytualnego utworu „You Gotta Move” autorstwa McDowella. The Stones zaśpiewali z niego kilka wersów podczas filmu dokumentalnego Gimme Shelter z 1970 roku i nagrali okładkę, która pojawiła się na ich uznanym albumie Sticky Fingers z 1971 roku . Strachwitz pokonał sprzeciw prawników zespołu i załatwił umierającemu na raka McDowellowi otrzymanie tantiem.

„Byłem w stanie wypisać Fredowi McDowellowi największy czek, jaki kiedykolwiek widział w swoim życiu” – powiedział później Strachwitz.

W 1993 roku arhoolie otrzymał kolejny impuls, gdy gwiazda muzyki country Alan Jackson zdobył przebój „Mercury Blues”, piosenką, której współautorem i premierą był KC Douglas dla wytwórni.

Oprócz nagrody Grammy Strachwitz otrzymał nagrodę za całokształt twórczości od Blues Symposium i został wprowadzony do Blues Hall of Fame jako członek niewykonujący. W 1995 roku Strachwitz założył Fundację Arhoolie, aby „dokumentować, zachować, prezentować i rozpowszechniać autentyczną tradycyjną i regionalną muzykę ludową”, z doradcami takimi jak Dylan, Bonnie Raitt i Linda Ronstadt. W 2016 Strachwitz sprzedał swój pakiet kontrolny w wytwórni Smithsonian Folkways Recordings, część Muzeum Narodowego w Waszyngtonie.

„Efekt falowania Chrisa Strachwitza w świecie muzyki jest niezmierzony, jeśli chodzi o zachowanie tej muzyki” – powiedział Raitt, wieloletni przyjaciel, w podcaście The Kitchen Sisters Present w 2019 roku.

Syn zamożnych właścicieli ziemskich, urodził się hrabia Christian Alexander Maria Strachwitz w niemieckim regionie Śląsk, obecnie część Polski. Wysiedlony pod koniec II wojny światowej, jego rodzina przeniosła się do Stanów Zjednoczonych w 1947 roku, ostatecznie osiedlając się w Santa Barbara w Kalifornii. Strachwitz, już wystawiony na swing za granicą przez Armed Forces Radio, stał się fanem jazzu po obejrzeniu filmu New Orleans, musicalu z 1947 roku, w którym wystąpili Louis Armstrong i Billie Holiday. Czuł się też mocno związany z country i innymi formami muzyki „hillbilly”.

„Czułem, że wszystko ma ten rodzaj ziemistości, którego nie słyszałem w żadnym innym rodzaju muzyki. Śpiewali o tym, jaki jesteś samotny, jak tęsknisz za swoją dziewczyną i wszystkimi innymi rzeczami” – powiedział Strachwitz w rozmowie z NPR. „Te piosenki naprawdę do mnie przemówiły”.

Nagrywając występy w lokalnym radiu i występy na żywo w wieku dwudziestu kilku lat, doskonalił swoje rzemiosło podczas studiów na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Służył dwa lata w wojsku, ukończył Berkeley z rachunkiem wojskowym i przez kilka lat uczył w szkole średniej w Los Gatos w Kalifornii, począwszy od późnych lat pięćdziesiątych.

Często brakowało mu gotówki, Strachwitz sprzedawał tłoczenia ze swojej kolekcji starych płyt z lat 78., aby wesprzeć swoje wczesne wysiłki nagraniowe. Pierwszym wydawnictwem Arhoolie był Texas Sharecropper and Songster Mance’a Lipscomba, dla którego Strachwitz i przyjaciele osobiście zebrali 250 kopii.

„Tyle muzyki pop dodało to wszystko z tym błotnistym tłem, którego nie mogę nawet nazwać muzyką” – powiedział w wywiadzie dla internetowej publikacji waytooindie.com z 2013 roku. „Prawie nie słyszysz głosów! Zakopują głosy. Jeśli ktoś chce śpiewać, niech do cholery śpiewa! Wiesz, że? Słyszałeś, jak śpiewają.