Zachód powinien powitać Środkowy Korytarz

Inwazja rosyjskiego prezydenta Władimira Putina na Ukrainę wysłała Europejczyków czołgać się Szukaj alternatywnych dostawców gazu ziemnego i poważnie zakłóconych łańcuchów dostaw towarów między Europą a Azją. Aby zmniejszyć swoją zależność od Rosji i Chin oraz rosnące prawdopodobieństwo zakłóceń spowodowanych konfrontacjami z jednym lub drugim z nich, Europejczycy muszą teraz myśleć nieszablonowo i szukać nowych sposobów na odzyskanie bezpieczeństwa energetycznego i dywersyfikację międzynarodowych lądowych linii towarowych.

Obiecującą alternatywą jest użycie „środkowy korytarz”, który biegnie z Europy przez Kazachstan, Morze Kaspijskie, Azerbejdżan i Gruzję, a stamtąd przez Morze Czarne do Turcji. Środkowy Korytarz, oficjalnie znany jako Transkaspijski Międzynarodowy Szlak Transportowy (TITR), mógłby służyć Europejczykom, a także kontrolowany przez Rosję Korytarz Północny, który do niedawna był preferowaną trasą dla kolejowych przewozów towarowych między Unią Europejską a Azją.

Chiny miały nadzieję zmonopolizować Środkowy Korytarz jako część swojego terytorium rozszerzyć Inicjatywa Pasa i Drogi (BRI). Jednak kraje coraz bardziej obawiają się angażowania. Widzieliście, jak Chiny nie dotrzymują wielu obietnic dotyczących BRI. Martwią się też, że zaangażowanie wiąże się ze zbyt wieloma warunkami geopolitycznymi i może prowadzić do pułapek zadłużenia.

Środkowy korytarz może nigdy nie być najtańszą trasą transportową, ale w coraz trudniejszym świecie, w którym dywersyfikacja łańcucha dostaw zmniejsza ryzyko, może być opłacalny i opłacalny.

>>> Atak Rosji na rurociąg Nord Stream oznacza, że ​​Putin naprawdę uzbroił energetykę

To oznacza, że ​​są wyzwania.

Nie istnieje unia celna, wspólna koordynacja taryfowa ani transnarodowa integracja cyfrowa między krajami środkowego korytarza. Brakuje również dostatecznej infrastruktury do obsługi wolumenu towarów przeładowywanych na trasie północnej. Na przykład obecna infrastruktura może obsłużyć tylko około 5 procent międzykontynentalnego ruchu kolejowego.

Również środkowy korytarz jest bardziej skomplikowaną trasą. Do przekroczenia Morza Kaspijskiego i Czarnego potrzebne są terminale morskie. Niewątpliwie podniesie to koszty i wydłuży czas dostawy. Ale sprawy się rozwijają.

Pod koniec marca Azerbejdżan, Gruzja, Kazachstan i Turcja wydały wspólne oświadczenie w sprawie harmonizacji stawek frachtowych i zapewnienia ujednoliconej platformy cybernetycznej do automatyzacji usług przewozowych. W maju Turcja i Kazachstan podpisały umowę o strategicznym partnerstwie, której przedmiotem jest ryczałtowy transport kolejowy i kontenerowy wzdłuż środkowego korytarza przez nową sieć kolejową Baku-Tbilisi-Kars. Wreszcie z 27,6 Deklaracja BakuTurcja, Azerbejdżan i Kazachstan zgodziły się, że ten zakaukaski korytarz transportowy skorzysta na ściślejszej współpracy celnej i pozbawionym barier tranzycie towarów wzdłuż szlaku środkowego korytarza.

Turcja odgrywa kluczową rolę w geopolitycznym równaniu Korytarza Środkowego, rozszerzając swoje wpływy w Azji Środkowej po drugiej wojnie Azerbejdżanu Górski Karabach. Położenie geograficzne Azerbejdżanu sprzyja prognozom Ankary dotyczących poprawy połączeń między Chinami a Europą. Jednak zarówno Rosja, jak i Iran nadal mają większy wpływ gospodarczy i militarny na państwa Azji Środkowej niż Turcja.

Jednak postsowieckie państwa Azji Centralnej obawiające się Rosji chcą zdywersyfikować swoje zagraniczne partnerstwa. A komunistyczne Chiny zawsze starają się rozwijać swoje sieci gospodarcze.

Tradycyjny Jedwabny Szlak nigdy nie był statycznym korytarzem, a współczesne Chiny pod rządami prezydenta Xi Jinpinga są jeszcze bardziej ambitne. Płynny charakter chińskiej polityki zagranicznej zachęca do inwestowania w alternatywne szlaki handlowe, dostosowywania się do szans i unikania zagrożeń geopolitycznych. W konsekwencji BRI jest dynamiczny. W przypadku podjęcia przez Pekin zdecydowanej próby rozwoju Korytarza Środkowego państwa Azji Centralnej i Kaukazu Południowego mogą stać się zależne od Chin wraz z osłabieniem wpływów Rosji.

Dopóki jednak Rosja może sprawować geopolityczną kontrolę nad regionem, Chiny będą działać ostrożnie. Nie ma ochoty kłócić się z Moskwą. W związku z tym Xi będzie prowadził dwojaką politykę: utrzymywanie przyjaźni gospodarczej i politycznej z Władimirem Putinem przy jednoczesnym wykorzystywaniu słabości poinwazyjnej Rosji do realizacji swoich interesów w Azji Centralnej.

Zachód nie może być bezczynnym widzem. Kraje środkowego korytarza są sceptycznie nastawione do intencji Chin, co może stworzyć nowe możliwości partnerstwa dla Stanów Zjednoczonych i Europy.

Nie jest jasne, w jakim stopniu niektóre gospodarki europejskie postrzegają Środkowy Korytarz jako szansę. Jednak Inicjatywa Trójmorza wymaga większego amerykańskiego i europejskiego zaangażowania, aby zrównoważyć chińską ofensywę geoekonomiczną i połączyć Kaukaz z Zachodem.

Dla Europy ważne jest, aby główne projekty inwestycyjne i infrastrukturalne miały na celu eliminowanie słabości geopolitycznych, a nie ich akumulację. Inicjatywa Trójmorza stanowi polityczną alternatywę dla przepływów łańcucha dostaw zdominowanych przez reżimy autorytarne.

>>> Wojna armeńsko-azerbejdżańska 2022: Co powinna zrobić Ameryka?

Przed rosyjską inwazją na Ukrainę Unia Europejska (UE) ogłosiła zamiar rozszerzenia Transeuropejskiej Sieci Transportowej (TEN-T) na kraje Partnerstwa Wschodniego. Głównym celem była rozbudowa zdolności transportowych Gruzji i Azerbejdżanu. W swoim planie gospodarczo-inwestycyjnym z lipca 2021 r. UE zapewniła również wsparcie finansowe na wzmocnienie Kaspijskiego Cyfrowego Korytarza Transportowego i łączności z Morzem Czarnym.

Rumunia jest strategicznym partnerem Stanów Zjednoczonych i okazała się wiarygodnym i aktywnym sojusznikiem na wschodniej flance NATO. Dzięki wsparciu Zachodu w zwiększaniu przepustowości kolei i dróg Rumunia mogłaby stać się ważnym ośrodkiem handlowym i wojskowym na Morzu Czarnym, łączącym Kaukaz i Ukrainę z resztą Europy.

Powojenna odbudowa Ukrainy, koordynowana w ramach Inicjatywy Trójmorza, mogłaby zintegrować funkcjonalne jądro Europy od Polski po Rumunię. Wzmocniłoby to bezpieczeństwo regionalne i promowało stabilność gospodarczą i polityczną między Morzem Czarnym a Morzem Bałtyckim.

Wysiłki te, w połączeniu z pracą na rzecz „wolnego i otwartego” Morza Czarnego oraz dobrze funkcjonującego Korytarza Środkowego, zapewniłyby odporne i zróżnicowane łańcuchy dostaw w całej Europie. To recepta na dobrobyt i stabilność – i szansa, której Zachód nie powinien przegapić.