Wywiad Dardenne Brothers na temat Tori i Lokity oraz tworzenia filmów – IndieWire

Obrazy Getty’ego

Belgijski duet Jean-Pierre i Luc Dardenne od dziesięcioleci reżyseruje filmy podejmujące wyzwania, przed którymi stają ich bohaterowie. Jej charakterystyczne ręczne aparaty fotograficzne i naturalistyczne dramaty często mają silną perspektywę społeczno-polityczną, od kwestii klasy robotniczej po walki imigracyjne. Ich uznana praca zdobyła niezliczone nagrody, w tym dwie Złote Palmy i inne nagrody z Cannes, gdzie regularnie prezentują swoje prace.

Na zeszłorocznym festiwalu zdobyli specjalną nagrodę z okazji 75. rocznicy dla Tori i Lokity i łatwo zrozumieć, dlaczego: Dardennes ucieleśniają rodzaj autorskiej konsekwencji filmowców, który został przyjęty przez festiwal i kinomanów na całym świecie.

Tori i Lokita podążają za parą młodych afrykańskich migrantów (Pablo Schils i Joely Mbundu), którzy po belgijsku udają rodzeństwo, gdy starają się sprostać wyzwaniu starszego z pary, jakim jest uzyskanie dokumentów pobytowych. Napotykają przestępców, którzy szukają pieniędzy w związku z handlem narkotykami. Film jest napiętym, a czasem druzgocącym spojrzeniem na osobiste skutki globalnego kryzysu migracyjnego, który jest również tematem ostatnich prac Dardenów, Młody Ahmed i Nieznana dziewczyna.

Dardenneowie zbudowali swoje kariery, opowiadając historie dalekie od ich własnych doświadczeń. W Nowym Jorku, aby promować amerykańskie wydanie „Tori i Lokity”, para uzasadniła tę trwającą decyzję i dlaczego ich skupienie tematyczne było ostatnio tak spójne. Podzielili się także swoimi przemyśleniami na temat dystrybucji kinowej i ostatniego sezonu Oscarów.

Ten wywiad został zredagowany i skrócony dla przejrzystości.

IndieWire: Twoje trzy ostatnie filmy opowiadają o postaciach dotkniętych kryzysem migracyjnym. Co zainspirowało to skupienie?

Luca Dardenne’a: Europa definiuje się obecnie na nowo. Wciąż mamy porozumienie dublińskie. Kiedy migranci przybywają do Włoch, Włochy są za nich odpowiedzialne. Jeśli jadą do Szwecji, odsyłają ich z powrotem do Włoch. Więc masz tam ogromną liczbę migrantów, ale w tej chwili jest to inaczej rozwiązane. Zmierzamy w kierunku globalizacji, w której będzie to wspólna odpowiedzialność. Podzielimy migrantów ze względu na to, kto i ile przyjmuje. Oczywiście jest kilka krajów, które odmawiają, jak Węgry i Polska, ale trwają prace nad tym. Cała mapa pod względem zarządzania Europą będzie inna.

W jakim stopniu byłeś w stanie porozumieć się z migrantami, takimi jak ci przedstawieni w tym filmie, podczas zbierania informacji na temat tej historii?

Luc: W przypadku Tori i Lokity tak naprawdę nie rozmawialiśmy z nieletnimi. Po pierwsze jest to nielegalne, niedozwolone. Nawet w ośrodkach, w których goszczą te dzieci, pedagodzy i psychologowie mają ogromne trudności z nakłonieniem dzieci do rzeczywistej rozmowy o drodze, którą przeszły, aby przejść przez swój kraj pochodzenia. Więc naprawdę nie widzę, jak moglibyśmy wyciągnąć z nich więcej, niż ci ludzie próbują im powiedzieć, ponieważ tak naprawdę nie chcą rozmawiać.

Podczas przygotowań do filmu tak naprawdę nie rozmawialiśmy z dziećmi. To raczej wychowawcy w ośrodkach z dziećmi mogli przekazać nam informacje, które pomogłyby nam przy filmie.

Jeana Pierre’a Dardenne’a: Są to również artykuły, które pomogły nam w naszych badaniach. W szczególności istnieje magazyn dla młodzieży i dzieci. Jeden numer był poświęcony tym dzieciom, które przyjeżdżają do innego kraju samotnie i bez opieki – i skrajnej samotności, której doświadczają, oraz chorobom, które następnie rozprzestrzeniają się poprzez izolację od ich rodzin. To miało na nas ogromny wpływ. Ataki paniki Lokity w filmie to coś, co naprawdę przydarza się tym dzieciakom. Wiesz, nie istniejemy tylko jako filmowcy. Prowadzimy codzienne życie, w którym obserwujemy, jak dzieją się te rzeczy i pojawiające się stresy.

Zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych toczy się obecnie więcej dyskusji na temat tego, kto powinien opowiadać jakie historie. Istnieje szkoła myślenia, że ​​historie o niedostatecznie reprezentowanych ludziach powinny być opowiadane tylko przez tych samych ludzi. Ponieważ najwyraźniej nie jesteś jak Tori i Lokita, co sądzisz o tej perspektywie?

Jean Pierre: Szkoda, że ​​ta debata wygląda prawie jak w sądzie. Musisz walczyć. To ogromny kryzys tożsamości. Wszelkie dyskusje na ten temat są zabronione. Utrudnia możliwość wczucia się w życie innej postaci. Wyklucza więc niektóre dzieła sztuki. To zły moment na przyjście, ale może on się odezwie.

Luc: Myślę, że to prawda, że ​​czarny człowiek z Afryki opowiedziałby historię Tori i Lokity inaczej niż my. Muzułmanin powiedziałby to inaczej niż my. Ale nie sądzę, że nie możesz opowiadać tych historii, ponieważ jesteś biały. To znaczy, sztuka daje ci możliwość, możliwość bycia kimś innym. W pewnym sensie o to właśnie chodzi. Tak, oczywiście, jeśli jesteś czarnym człowiekiem skolonizowanym w innym kraju, zamierzasz nakręcić inny film.

„Tori i Lokita”

Sideshow i Janus Films

Czy uważacie, że powstaje wystarczająco dużo tych filmów?

Luc: Wiesz, rozmawialiśmy z naszym taksówkarzem, kiedy jechałem na lotnisko. Wiedział, że jesteśmy filmowcami. Był Kongijczykiem i powiedział nam, że chciałby, żeby jego córka została filmowcem, bo ona wie, co się tam dzieje. Czuł, że nikt nie opowiada tej historii i że jest to naprawdę ważna historia do opowiedzenia. Oczywiście, że to prawda.

Jean Pierre: Prawdziwym problemem jest to, że istnieje [not enough] Filmowcy w Afryce są teraz potrzebni. Ten kongijski taksówkarz mówi nam, że ogląda tylko hity kinowe. To jest wszędzie. Za 50 lat będzie za późno. Kultura nie sprzyja ich rozwojowi.

Jak wyjaśnisz potencjalny wpływ swojej twórczości filmowej widzom, którzy nie znają tego rodzaju historii, które opowiadasz?

Luc: Jestem hetero, a kiedy zobaczyłem film Milk, byłem świadkiem cierpienia kogoś takiego jak Harvey Milk, który żył jako gej, kiedy to robił. To było ważne. Mogłem identyfikować się z różnymi przeszkodami, z którymi musiał się zmagać. Sztuka pozwala ludziom wczuć się w inną postać i doświadczyć czegoś, czego być może wcześniej nie doświadczyli. To jest naprawdę ważne i bardzo, bardzo ważne. Masz taką możliwość poprzez film, teatr, malarstwo czy taniec – masz możliwość stania się kimś innym. Myślę, że nie powinieneś tego odbierać. To wspaniała okazja.

Wielu młodych reżyserów ogląda twoje filmy w szkole filmowej i mówi, że są pod dużym wpływem twoich filmów, ale zwykle bardziej odnoszą się do pracy kamery niż do tematu. Co o tym myslisz?

Luc: No, z jednej strony to rozumiem. Studiują rzemiosło i ważne jest dla nich, aby dowiedzieć się, jak to robimy. Ale myślę, że to wstyd. Nasze rzemiosło jest związane z tym, co kładziemy przed kamerą. W przypadku tych zmarginalizowanych ludzi staramy się, aby byli bardzo obecni przy pracy z kamerą. Chciałbym, żeby ludzie bardziej się na tym skupili.

Jean Pierre: Rzemiosło jest ważne, ale jeśli oderwie się je od esencji czy treści filmu, staje się abstrakcyjne i traci sens.

Jakie wyzwania widzisz dla kręcenia filmów dzisiaj w porównaniu z tym, kiedy zaczynałeś?

Luc: To platformy. Mieliśmy w kinach „The Power of the Dog” i „Romę”, która była w kinach. Doskonały. Ale przeważnie albo pokazują je przez trzy dni, jest to skierowane na Oscary, a potem są dystrybuowane na Netflix lub cokolwiek innego. Myślę, że musimy stworzyć system, w którym te filmy będą wyświetlane w kinach przez trzy do pięciu tygodni, a następnie będą zlecane na zewnątrz, tak jak teraz. Docelowo musimy dojść do porozumienia między producentami a kinami, aby filmy mogły być wyświetlane przez określony czas.

Co według ciebie jest szczególnego w doświadczeniu teatralnym?

Luc: Miałem doświadczenie w kinie w Belgii, gdzie w niedzielę rano pokazałem film dla młodzieży, a oni przyjechali z rodzicami. Było ich może 500. To było wspaniałe przeżycie, bo czasami kino odkrywali po raz pierwszy. Posiadanie go w kinie, w którym jesteś w ciemności z dużym ekranem, to zupełnie inne doświadczenie niż stanie przed miniekranem i spacerowanie.

Jeśli nie masz tego doświadczenia w kinie, nie będziesz w stanie przyswoić sobie postaci w taki sposób, w jaki to robisz. Kiedy jesteś na mini ekranie, masz te obrazy, które po prostu idą, idą, idą. To jest niebezpieczne. Wszystko, co otrzymasz, to zdjęcia. Nie skończysz z tym głębszym procesem, który możesz zachować z prawdziwego kinowego doświadczenia.

Bracia Dardenne w Belgii

Stephanie Lecocq/Epa/REX/Shutterstock

Jean Pierre: Kiedy mieliśmy 16 lat, obejrzeliśmy film „Mouchette” i byliśmy pod wielkim wrażeniem tego, przez co przeszła – samobójstwa, cierpienia, marginalizacji w okolicznościach innych ludzi. Wierzę, że dla kogoś, kto oglądał film w takich samych warunkach jak my, wrażenia mogą być takie same dzisiaj. Ważne jest, aby to zachować. Kino jest o przetrwaniu ludzkości. Jest to miejsce, w którym ludzie mogą mieć wspólne doświadczenie związane z określoną moralnością i poczuciem estetyki.

Mówiąc bardziej powierzchownie, chciałem cię zapytać o Oscara. Belgia zgłosiła w tym roku film „Zamknij” o Twoim. Co sądzisz o procesie składania wniosków do Oscara na tym etapie swojej kariery?

Luc: Kiedy Marion Cotillard była jedną z pięciu aktorek nominowanych do Oscarów [for “Two Days, One Night”] Byliśmy bardzo szczęśliwi z powodu niej i filmu. Zrozumiałe było, że Belgia nie zgłosiła w tym roku naszego filmu. Jest wielu młodych filmowców z różnymi pomysłami. W porządku. Nie odczuwamy goryczy ani niechęci. Jesteśmy szczęśliwi dla Ciebie. Takie jest życie.

Jean Pierre: Myślę, że to ważne. Mam na myśli nie tylko Oscary, ale także Cannes, Cezary i tak dalej. Masz rolę. Tegoroczni laureaci Oscarów wracają do kin ze swoimi filmami. To restartuje je w Europie. Pierwotnie Oscary zostały stworzone częściowo po to, aby przybliżyć filmy publiczności.

Obaj są członkami Akademii. Głosowałeś w tym roku?

Luc: Tak, głosowałem na Spielberga.

Jean Pierre:: Ale nie widzieliśmy wszystkich filmów. Głosuję, kiedy oglądam filmy.

Sideshow i Janus Films wprowadzają Tori i Lokitę do kin w piątek, 24 marca.