Wybory we Francji prowadzą do szalonego reality TV – POLITICO

Lewicowa społeczność dla wygody

Lewica wydaje się być bardziej skłonna do rozwiązywania sporów – przynajmniej na razie.

Dwa lata temu cztery największe partie lewicowe – komuniści, socjaliści, Zieloni i ruch Niezłomna Francja (LFI) Jeana-Luca Mélenchona – zgodziły się utworzyć zjednoczony front lewicowy. Oznaczało to, że udało im się ponad dwukrotnie zwiększyć liczbę głosów w Zgromadzeniu Narodowym i uniemożliwić Macronowi zdobycie większości.

Ale sojusz nie przetrwał i każda z zaangażowanych sił startowała oddzielnie w wyborach europejskich, ponieważ nie zgadzała się co do wojen na Ukrainie i w Gazie oraz integracji z UE. Koalicja rozpadła się po ataku Hamasu na Izrael 7 października, kiedy trzej byli partnerzy LFI oświadczyli, że nie mogą dłużej współpracować z ruchem lewicowym, ponieważ nie chce on etykietować Hamasu jako grupy terrorystycznej.

Największe tarcia występują pomiędzy radykalnie lewicowym agitatorem Mélenchonem a socjaldemokratą Raphaëlem Glucksmannem, który stał na czele listy wspieranej przez socjalistów w europejskiej kampanii wyborczej.

Glucksmann obiecał, że po wyborach do Parlamentu Europejskiego „nie będzie odwrotu” do współpracy z Mélenchonem i podkreślił, że odrzuca jego politykę prowadzącą do podziałów.

Jednak nawet podziały, które jeszcze niecały tydzień temu określano jako nie do pokonania, wydają się straciły na znaczeniu w obliczu perspektywy miejsc w Zgromadzeniu Narodowym. Francuska lewica ponownie zgodziła się na utworzenie indywidualnych list w każdym okręgu wyborczym we Francji kontynentalnej.

W przeciwieństwie do pro Macronowskiego obozu skupionego wokół premiera Gabriela Attala i Rassemblement National, który popiera Bardellę jako szefa rządu, lewica na razie unika kwestii przywództwa.

Być może jest to jedyny braterstwo Rozdrobniony krajobraz polityczny Francji wciąż ewoluuje.