Władysław Szpilman w getcie warszawskim

Nagle zostajemy wepchnięci w niemiecką inwazję na Warszawę. Szpilman ucieka do domu rodziców. Rodzina, spokojna ze sobą, gromadzi się w radiu, aby usłyszeć o wypowiedzeniu wojny Francji i Anglii przeciwko Niemcom, a nawet żartować na temat nowych praw. Horror się zaczął, ale jeszcze go nie odczuwamy.

Po pierwsze, Żydom nie wolno siadać na ławkach. Wkrótce będą musieli nosić opaski z gwiazdą Dawida. Rodzina Szpilmana zastanawia się, czy je założy, ale krótki krój pokazuje, że się poddali. Widzowie muszą żyć z absolutną, niezachwianą gwałtownością, z jaką rozbijają się światy tych bohaterów. Dowiadują się, że są przymusowo zabierani do getta i zaczyna się ich marsz.

Polański zapełnia sceny warszawskiego getta ludźmi, sugerując intensywność korków. Kiedy brat Szpilmana, Henryk (Ed Stoppard) wzywa go na obiad za zabawę w jadalniach, kłótnia zostaje ponownie przerwana, gdy rodzina obserwuje, jak naziści wyrzucają mężczyznę na wózku inwalidzkim przez okno na szóstym piętrze. Podobnie jak w scenie otwierającej, horror polega na tym, jak niewiele można zrobić i nieskuteczność rodziny jako obserwatorów.

W roli Szpilmana Brody podkreśla tę jakość obserwacji. Jak powiedział PopMatters, „były dłuższe okresy milczenia, w których proszono mnie tylko o reakcję”. Szpilman nie jest bohaterem akcji. Jest muzykiem, artystą robi, co może, aby przeżyć. Przekazuje człowieczeństwo i upokorzenia ofiar Holokaustu, a także z nawiązką rekompensuje rzeź portretu Brody’ego w filmie Cienka czerwona linia z 1998 roku.