W środkowej Polsce odnaleziono cztery zęby plezjozaura

Plezjozaury należały do ​​najpospolitszych drapieżników morskich zamieszkujących Ziemię od późnego triasu do późnej kredy (około 237–145 milionów lat temu). Miały na ogół od 3,5 do 5 metrów długości, a ich charakterystycznymi cechami były: długa i smukła szyja; krótki korpus i ogon oraz dwie pary płetw. Ich głównym pożywieniem były ryby.

„To wyjątkowo dobrze zachowane zęby. Ich charakterystyczny wygląd: wydłużony, stożkowy kształt, zakrzywiony pod określonym kątem oraz widoczne żłobienia na powierzchni pozwalają przypuszczać, że należą one do plezjozaurów, prawdopodobnie z Kryptoklidy rodziny, zamieszkującej głównie tereny dzisiejszej północnej Europy, zwłaszcza Anglii” – powiedział PAP -Science in Poland Łukasz Weryński, doktorant w Instytucie Nauk Geologicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

Największy z tych czterech zębów ma długość 5 cm. Zęby nie należą do jednego osobnika – na przestrzeni dwóch lat odnajdywano je w różnych miejscach kamieniołomu.

Według Weryńskiego plezjozaury miały na ogół od 20 do 50 zębów w każdej żuchwie i szczęce górnej. Nie wiadomo, z której części szczęki pochodziły zęby. „Określenie tego jest dość problematyczne, ponieważ w zależności od rodzaju plezjozaura wyróżnia się uzębienie homodontyczne, jednolite lub heterodontyczne, różniące się kształtem w zależności od położenia w szczęce. Bez dodatkowych materiałów pozostaje to przedmiotem spekulacji.

„Nie spodziewamy się znaleźć kompletnego szkieletu plezjozaura (kompletne szkielety tak dużych zwierząt są niezwykle rzadkie), mamy jednak nadzieję odkryć więcej skamieniałości” – mówi.

Największy z czterech znalezionych zębów można obecnie oglądać na wystawie czasowej w Izbie Muzeum Górnictwa Rud w Miedziance (k. Chęcin, województwo świętokrzyskie) i wreszcie w Geoparku Owadów-Brzezinki w Sławnie.

Kamieniołom Owadów-Brzezinki to jedno z najciekawszych stanowisk paleontologicznych w Polsce, znane z wyjątkowo dobrze zachowanych późnojurajskich skamieniałości organizmów morskich i lądowych, w tym xifosuranów (szczególnie rzadko spotykanych w zapisie kopalnym krabów podkowiastych), owadów i licznych kręgowców . , takie jak ryby promieniopłetwe, żółwie, krokodylomorfy i ichtiozaury.

Publikacja w czasopiśmie PeerJ Łukasza Weryńskiego i dr Błażeja Błażejowskiego z Instytutu Paleobiologii PAN jest dostępny Tutaj.

PAP – Nauka w Polsce, Agnieszka Kliks-Pudlik

akp/ agt/ kap/

tr. RL