W rosyjskich obozach wojennych: ukraińscy jeńcy wojenni opisują tortury i nadużycia

Działacz, który stał się żołnierzem, z palcami pokaleczonymi metalowymi narzędziami. Kobiety są fotografowane nago i zmuszane do nakładania rąk na głowę lub są bite. Hospitalizowani jeńcy drwili, grozili i pozostawiali na śmierć.

The Hill rozmawiał w tym miesiącu z pół tuzinem byłych jeńców wojennych i ich rodzinami o tym, jak wyglądało życie schwytanych przez siły rosyjskie, odkąd Moskwa zaczęła najeżdżać Ukrainę ponad cztery miesiące temu.

W czasie wojny uwięziono tysiące Ukraińców, wielu wymieniono na rosyjskich jeńców wojennych i zwolniono. Wśród nich był Igor Kurayan, 55-letni działacz ukraiński, który przyłączył się do walki z Rosją i został schwytany w kwietniu.

Powiedział, że rosyjscy żołnierze dowiedzieli się, że dostarczał ukraińskich żołnierzy na liniach frontu od 2014 roku, kiedy Rosja zajęła Krym, i oskarżył go o finansowanie organizacji terrorystycznych i przygotowanie ataku terrorystycznego na rosyjskich żołnierzy.

Podczas tygodni w rosyjskiej niewoli, powiedział Kurayan, żołnierze bili go i porażali prądem w celu uzyskania informacji, a także skręcali i skaleczyli jego palce szczypcami i metalowymi nożycami. Dodał, że inni więźniowie byli tak ciężko pobici, że umierali.

„Każdego dnia wzywano go na tortury i chcieli, żeby oddał swoich przyjaciół” – powiedział tłumacz PR Army, organizacji, która pomogła połączyć byłych jeńców z The Hill i tłumaczyć wywiady.

„Zaproponowali mu nawet, że zostanie burmistrzem Chersoniu, ale odrzucił wszystkie ich oferty” – dodał.

Siły rosyjskie rzekomo również zabrały telefon Kurayana i wykorzystały jego konta w mediach społecznościowych, aby opublikować poprzednie zdjęcia, które zrobił z siłami ukraińskimi, ale dodały podpisy, które sprawiały wrażenie, że był za poddaniem się siłom ukraińskim, które wkroczyły do ​​Rosji.

Córka Kurayana, Karina, dostarczyła The Hill zrzuty ekranu niektórych postów, które rosyjscy żołnierze napisali na konto jej ojca. Kurayan skasował wszystkie posty, gdy tylko został wymieniony i uwolniony z rosyjskiej niewoli.

Podczas gdy siły rosyjskie zatrzymały na Ukrainie niektórych schwytanych żołnierzy ukraińskich, innych przetransportowano do Rosji.

Anżelika Todorashko, lat 32, powiedziała, że ​​jej matka, ukraińska żołnierz, i jej siostra, cywil, zostały schwytane przez siły rosyjskie wkrótce po rozpoczęciu inwazji.

Rosyjscy żołnierze byli w stanie szybko przejąć ich małą wioskę w pobliżu granicy z Rosją, odcinając wszelkie dostawy do miasta i zachęcając mieszkańców do przejazdu autobusem do Rosji, gdzie mieliby zostać wysłani do „obozu filtracyjnego”, powiedział Todorashko, mówił po angielsku.

Powiedziała, że ​​jej matka, 52-letnia Wiktoria, została schwytana w lutym za pracę w ukraińskiej armii, a następnie wywieziona do Rosji, gdzie została porażona prądem, naga sfotografowana, niewiele do jedzenia i picia, a także krzyki słyszane przez innych więźniów. o śmierci.

Todorashko powiedział, że rosyjscy żołnierze będą upokarzać więźniów, a jej matka powiedziała jej, że więźniowie muszą godzinami trzymać ręce nad głową i że zostaną pobici, jeśli upuszczą ręce. Żołnierze również golili głowy kobietom i dusili inne.

„[Russia] mieli wszystkich swoich ludzi w maskach. Nigdy nie zobaczysz ich twarzy – powiedział Todorashko.

Viktoria została zwolniona kilka tygodni po zatrzymaniu i zabrana do ukraińskiego szpitala, gdzie w marcu zatrzymano siostrę Todorashko Valerię na 10 dni, ponieważ Rosjanie pracowali nad znalezieniem dowodów, że pracowała dla ukraińskich sił zbrojnych, dodał Todorashko.

Została zwolniona, gdy Rosja nie mogła znaleźć dowodów na taką działalność.

Ambasada Rosji w Waszyngtonie nie odpowiedziała na pytania The Hill o nadużycia i tortury, o których wspominali byli więźniowie ukraiński.

Hlib Stryszko, lat 25, powiedział The Hill, że bronił schronu przeciwlotniczego w Mariupolu, aby chronić kobiety i dzieci, gdy został ranny przez siły rosyjskie.

Powiedział, że stał na balkonie trzeciego piętra, kiedy zobaczył zbliżający się do budynku rosyjski czołg. Czołg strzelił do niego i zrzucił go z trzeciego piętra, a gruz zawalił się na niego.

Stryszko został przewieziony do szpitala, gdzie stwierdził, że złamał miednicę, nie mógł otworzyć oczu i uszkodził szczękę. Powiedział, że był leczony z powodu obrażeń, ale dwa dni później wojska rosyjskie przejęły szpital i zostały przeniesione do innego szpitala, gdzie lekarze odmówili leczenia każdemu, kto mówił po ukraińsku.

Nawet po rozmowie po rosyjsku Stryszko powiedział, że niewiele go leczono z powodu obrażeń odniesionych w wybuchu.

„Powiedział, że spędził w szpitalu około tygodnia, nie otrzymując pomocy ani leczenia, których potrzebował” – powiedziała o Stryszku Natasha Sennett, kolejna tłumaczka wojskowego PR. „Zasadniczo każdego ranka podchodzili do niego sarkastycznie i mówili: „Hej, trzymaj się żołnierzu, może coś wymyślisz”.

Stryszko powiedział, że wraz z ograniczonym leczeniem żołnierze będą grali muzykę, a czeczeńscy bojownicy, znani ze swojej bezwzględności, przyjdą do szpitala i będą kpić z rannych.

„Wyjmą noże, wezmą nóż i zaczną go ocierać o ciała rannych żołnierzy” – powiedział Sennett.

Stryszko powiedział, że w końcu został przetransportowany do Rosji, gdzie władze zorientowały się, że jego stan oznacza, że ​​nie może zostać zabrany do więzienia. Ostatecznie został przetransportowany na kontrolowany przez Rosjan Krym, gdzie został wymieniony i przewieziony do ukraińskiego szpitala, gdzie nadal wraca do zdrowia.

Tymczasem członkowie rodziny przez tygodnie nie wiedzieli, czy ich bliscy są martwi, czy żywi.

„To było piekło na ziemi” – powiedziała w wywiadzie Karina, córka Kurayana, wspomagana przez tłumaczkę Natsyę Popandopulos, inną członkinię organizacji non-profit PR Army, która pracuje nad dzieleniem się historiami Ukraińców ze światem.

Tylko Karina, która obecnie przebywa w Wielkiej Brytanii, mogła wypowiedzieć się na temat uwięzienia ojca, a członkowie rodziny obawiają się o własną wolność i środki do życia, jeśli zabiorą głos.

Todorashko, której matka i siostra zostały schwytane, powiedziała, że ​​nie wiedziała, że ​​jej matka została schwytana przez siły rosyjskie, dopóki nie została zwolniona i nie była w stanie się z nimi skontaktować. O uwięzieniu siostry dowiedziała się tylko dlatego, że jej młodszy brat, który był z siostrą we wsi, zdołał ukryć telefon i wysłać jej wiadomość.

Brat Todorashko musiał ukryć urządzenie, ponieważ według Todorashko rosyjscy żołnierze wchodzili do domów i zabierali wszystko, co chcieli, w tym telefony i laptopy.

„To było przerażające. To było przerażające” – powiedziała The Hill Todorashko, że tak długo nie komunikowała się z matką i siostrą podczas wojny.

Dla Ukraińców na zaanektowanym przez Rosję Krymie strach i nadużycia nie były niczym nowym.

Wołodymyr Balukh, 51-letni aktywista, powiedział, że widział, jak jego dom na Krymie został opanowany przez siły rosyjskie w 2014 roku. Odmówił wykonania rozkazów żołnierzy, nadal wywieszał ukraińską flagę i przeszedł z rosyjskiego na ukraiński.

Powiedział, że od lat dostarczał żywność i zaopatrzenie ukraińskim żołnierzom na linii frontu, kiedy był wielokrotnie aresztowany przez siły rosyjskie, które ostatecznie podłożyły mu amunicję i materiały wybuchowe w jego domu, by wrobić go w terrorystę.

Balukh następnie spędził trzy lata w więzieniu od 2016 do 2019 roku, gdzie, jak mówi, rosyjscy żołnierze podtapiali go, rozbierali do naga, porażali prądem, grozili gwałtem i dawali mu ograniczoną ilość jedzenia.

„W niewoli toczy się walka o skromność, by chronić swój honor i godność w każdej sekundzie, 24 godziny na dobę”, powiedział Popandopulos, jeden z tłumaczy, powtarzając słowa Balukha. „Rosyjski system ma na celu odepchnięcie wszystkiego, wszystkich od ciebie i tylko odczuwanie strachu”.

Dziś Bałuch nadal stara się i musi wspierać wojenne wysiłki Ukrainy pracować, aby zebrać pieniądze dla pojazdów potrzebnych do obrony jej terytorium.

Po pobycie w rosyjskiej niewoli miał kilka rad dla Ukraińców pod rosyjską kontrolą.

„Wytrwałość, wiara i niezłomność są bardzo ważne w niewoli” – powiedział Popandopulos dla Balukha. „Ważne jest, aby wiedzieć, o co walczysz? Po co żyjesz?”