W Polsce odkryto nowy gatunek dicynodontu triasowego

Paleontolodzy zidentyfikowali nowy rodzaj i gatunek kannemeyeriiform dicynodont na podstawie skamieniałych szczątków z okresu triasu znalezionych w Polsce.

Woznikella triradiata żył na terenach dzisiejszej Polski i Niemiec w epoce późnego triasu, około 230 milionów lat temu.

Nowy gatunek był rodzajem dicynodontgrupa głównie roślinożernych kręgowców, która była pospolita w okresie permu i triasu.

To starożytne stworzenie było blisko spokrewnione Stahleckeriidaerodzina późnych triasowych dicynodontów w kladzie Kannemeyeriiformes.

„Dicynodonty były ważnym kladem roślinożernych terapsydów, który powstał w permie, a zanikł w ostatnim triasie” – twierdzą badacze z Instytutu Paleobiologii PAN Tomasz Szczygielski i Tomasz Sulej.

„W ciągu około 60 milionów lat istnienia odniosły one niekwestionowany sukces ewolucyjny, o czym świadczy ich globalne rozmieszczenie geograficzne, różnorodność gatunkowa i specyficzna oraz wyjątkowo wysoka względna liczebność – nie raz, ale dwa razy: najpierw w permie, a następnie po poważnych zmianach fauny w triasie.”

„W triasie klad ten obejmował zarówno drobne zwierzęta o długości poniżej pół metra, jak i ogromne gatunki porównywalne wielkością do największych żyjących ssaków lądowych”.

„Różnorodność, trendy ewolucyjne oraz rozmieszczenie geograficzne i czasowe dicynodontów triasowych były przedmiotem szeroko zakrojonych badań. Jednak ze względu na dynamiczny postęp w zrozumieniu filogenezy i biostratygrafii dicynodontów, a także liczne nowe odkrycia i rewizje taksonomiczne przeprowadzone w ostatnich latach, wiele z tych badań jest już nieaktualnych”.

Skamieniały częściowy szkielet Woznikella triradiata odnaleziono go w okolicy miasta Woźniki na południu Polski.

„Wydaje się, że dicynodonty stanowiły główną grupę dużych roślinożerców w późnym triasie Polski” – stwierdzili paleontolodzy.

„W żadnym z polskich stanowisk triasowych nie znaleziono jednoznacznych skamieniałości ciał dinozaurów zauropodomorfów, co stanowi ostry kontrast na przykład w Niemczech czy Grenlandii, gdzie zauropodomorfy są liczne, a dicynodonty praktycznie nieobecne”.

„Zapis ichnologiczny wskazuje jednak, że w późnym triasie Polski występowały przynajmniej niektóre zauropodomorfy. W przeciwieństwie do obu Ameryk i Afryki, w Europie nie są znane żadne ślady późnego triasu dicynodontów, z wyjątkiem dwóch okazów z Woźniek, dwóch lub trzech okazów z Zawiercia w Polsce i kilku rzekomych śladów terapsydów z Francji.

Poza opisem Woznikella triradiatabadacze przeanalizowali biogeografię dicynodontów permu i triasu.

Według ich wyników region południowo-wschodniej Afryki – Malawi, Mozambik, Namibia, Republika Południowej Afryki, Tanzania, Zambia – w całym permie i triasie był gorącym punktem różnorodności dicynodontów i miejscem pochodzenia linii migrujących na północ i zachód.

„Wiele gatunków migrowało niezależnie do obu Ameryk i Eurazji, wskazując na otwarte przejścia między regionami półkuli południowej i północnej” – stwierdzili.

„Jednak migracje na południe z półkuli północnej wydają się być bardzo rzadkie”.

Drużyny pracować pojawia się w Comptes Rendus Palevolszybkie czasopismo wydawane przez Museum Science Press w Paryżu i Académie des sciences w Paryżu.

_____

T. Szczygielski i T. Sulej. 2023. Woznikella triradiata n.gen., n.sp. – nowy dicynodont kannemeyeriiforme z późnego triasu północnej Pangei i globalne rozmieszczenie dicynodontów triasu. Comptes Rendus Palevol 22 (16): 279-406; doi: 10.5852/cr-palevol2023v22a16