W miejscach wokół Berlina konferencja stawia pytania o przyszłość miast

Aby rozwiązać te problemy, konferencja zgromadziła szereg prelegentów – architektów, badaczy, burmistrzów, naukowców, artystów, aktywistów, technologów, przedsiębiorców i filantropów – w połączeniu wykładów na żywo i zdalnych prezentacji, transmitowanych na żywo. Wydarzenie nosiło tytuł „Metropolia: Nowe Teraz”, ale nie ma nic wspólnego z tą publikacją. Fizyczni uczestnicy zostali nagrodzeni wstępem do intrygujących miejsc w całym mieście, w tym do opuszczonego parku rozrywki, dawnej państwowej fabryki graffiti i gigantycznego Departamentu Statystycznego NRD. Kilka z tych miejsc staje w obliczu pytań dotyczących ich własnej odbudowy i działało jako narzędzie do odpowiedzi na szersze pytania o to, jak miasta mogą i powinny być tworzone i przekształcane.

Seria wnikliwych dyskusji pokazała, że ​​odpowiedzi na wszystkie te pytania są ze sobą powiązane. Lesley Lokko, architekt i współzałożycielka African Futures Institute w Akrze, rozmawiała z Caroline Nevejan, dyrektorem naukowym w Amsterdamie, o tym, jak przywrócenie wspólnego rytmu dnia i możliwości interakcji w sferze miejskiej może pomóc w rozwiązaniu niektórych powstałych napięć w tej sprzecznej erze skrajnej izolacji i cyfrowych połączeń, pomagając ożywić atrakcyjność życia w mieście. Dorte Mandrup z Kopenhagi, która tworzy nową Muzeum Wygnania w Berlinie i Johannesburgu Sumayya Vally, którego projekt letniego Serpentine Pavilion w Londynie opiera się na konstrukcjach wykorzystywanych przez migrantów do miasta, dyskutował o znaczeniu przestrzeni publicznej, która jest inkluzywna w oczywisty i mniej namacalny sposób – nie tylko oficjalnie publiczna, ale aktywnie przyjazna wszystkim. Panel prowadzony przez Charlotte Malterre-Barthes, adiunkta urbanistyki w Harvard’s Graduate School of Design, dyskutował nad ideą globalnego moratorium na nowe konstrukcje, gdy zastanawialiśmy się, co zrobić z istniejącymi konstrukcjami. Architekt Elizabeth Diller twierdziła, że: „Przestrzeń jest zasadniczo publiczna, a naszym zadaniem jako obywateli i architektów jest obrona i odzyskanie tej przestrzeni”.

Najbardziej frustrujące były wkłady burmistrzów. Liderzy miast z tak odległych miejsc, jak Los Angeles, Dżakarta, Seul, Buenos Aires, Nairobi i Freetown, a także z bliska Londynu i Zurychu, składali niemal wyłącznie anodyczne oświadczenia, bez nowych spostrzeżeń i miejsca na wyzwania lub krytykę. Jej jednolity brak nowych pomysłów tylko pokazuje bariery, jakie konserwatywny establishment polityczny, związany z przyjaznymi mediami sloganami, stawia przed rozwiązaniami na całym świecie. Zauważalny był również brak przeciwstawnych punktów widzenia – na przykład ekspertów w dziedzinie budownictwa, finansów, handlu detalicznego, logistyki, energii i dystrybucji zasobów – ponieważ praca na rzecz zrównoważonej i sprawiedliwej przyszłości będzie niewątpliwie wymagać szerokiego zaangażowania we wszystkich sektorach.

W końcu wyzwania, przed którymi stoimy, są nie tylko techniczne, ale i polityczne. Moja krótka zakulisowa rozmowa z Michałem Andrzejem Olszewskim, wiceprezydentem Warszawy – jedynym politykiem poza Müllerem, który przemawiał osobiście – podkreśliła znaną rozłam między władzami miejskimi a polskim rządem, jeśli chodzi o kwestie od COVID, a nawet środowisko. Pozostaje pytanie, czy sama metropolia może się oprzeć, ale czy społeczeństwo jako całość jest w stanie wytrzymać, działając szybko, zdecydowanie i wspólnie, aby sprostać nadchodzącym zagrożeniom.