Umowa handlowa dotycząca Brexitu otrzymuje ostateczną zgodę Parlamentu Europejskiego

Wywołało to również krzyki zdrady wśród członków Demokratycznej Partii Unionistów, która wspierała konserwatywny rząd przez cały Brexit. W środę liderka partii Arlene Foster zapłaciła cenę za tę politykę w obliczu wotum nieufności i ogłosiła rezygnację z dniem 28 maja.

Parlament Europejski przełożył głosowanie w proteście Umowy Wielkiej Brytanii z Irlandią Północną i protokół. Działania Wielkiej Brytanii są źródłem skargi prawnej wniesionej przez Komisję Europejską, organ wykonawczy bloku, po tym, jak Wielka Brytania jednostronnie przedłużyła okres karencji za brak inspekcji towarów przewożonych między Irlandią Północną a resztą Wielkiej Brytanii.

Podejrzenie to przewijało się przez debatę na temat umowy handlowej, znanej jako umowa o handlu i współpracy. Christophe Hansen, kluczowy prawodawca Brexitu z Luksemburga, powiedział, że głosowanie za pozytywnym głosem „nie powinno być postrzegane jako czek in blanco dla rządu Wielkiej Brytanii ani ślepy wotum zaufania, że ​​w dobrej wierze wdroży on umowy między nami, ale to już koniec. z naszego punktu widzenia bardziej chodzi o polisę ubezpieczeniową. „

Hansen powiedział, że umowa „pomoże nam przypomnieć Wielkiej Brytanii o podpisanych przez nią zobowiązaniach”.

Manfred Weber, Niemiec, który stoi na czele największej grupy partyjnej, centroprawicowej Europejskiej Partii Ludowej, Powiedz to bez ogródek na Twitterze. „Będziemy głosować za TCA po Brexicie” – napisał, odnosząc się do umowy handlowej. „Ale martwimy się wdrożeniem, ponieważ nie ufamy administracji Borisa Johnsona”.

Pojawiły się również liczne obawy dotyczące nadużyć lub osłabienia Wielkiej Brytanii skomplikowane przepisy dotyczące praw połowowych.

David McAllister, niemiecki prawodawca, który jest w połowie Szkotem, odrzucił niektóre problemy jako początkowe kłopoty. Powiedział jednak, że niektóre wywodzą się z „rodzaju Brexitu, który wybrała dla siebie Wielka Brytania”, co będzie oznaczać coraz większą dywergencję w stosunku do rynku wewnętrznego Unii Europejskiej. Samo to wymaga ciągłej dyskusji i przetwarzania obszarów wyłączonych z umowy Brexit, w tym usług finansowych oraz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.