Ukrainka panikuje w pociągu dla uchodźców, gdy mężczyzna walczy z rosyjskim dywersantem

Zdewastowana namiętnością Sasza nie miała szansy pożegnać się z mężem, który chwycił za broń, by walczyć w obronie ojczyzny.

Współpasażerowie powiedzieli trio, aby wyłączyli funkcję lokalizacji w swoich telefonach komórkowych, a następnie całkowicie wyłączyli urządzenia.

Potrzeba ciszy radiowej szybko przybrała przerażającą formę.

„W pobliżu nas eksplodowały dwie rakiety i rozpoczęło się bombardowanie” – powiedział Sasha.

„Wszyscy kładziemy się jak najniżej z pochylonymi głowami. Wszystko było w porządku i nikt nie został ranny. Światła w pociągu były wyłączone i jedliśmy w miejscach, gdzie było jeszcze światło po bombardowaniu, które nie przygasło.

„Zbliżyła się kolejna rakieta i dzięki Bogu, że nas minęła. Następnego dnia ten sam pociąg został zbombardowany i dwa wagony zostały uszkodzone.

Wyczerpani i przy hałasie płaczących dzieci uchodźcy musieli radzić sobie z dusznymi warunkami w ciemności przy zamkniętych oknach dla bezpieczeństwa. Ale najgorsze miało dopiero nadejść.

– Sabotażysta sygnalizował, by wezwać pociski lub komuś innemu, świecąc latarką przez okna – powiedział Sasha.

„Kobiety i dzieci wpadły w panikę przed mężczyzną, a rakiety wystrzeliły w pociąg. Kobieta krzyczała i błagała ludzi w pobliżu, aby powstrzymali go przed zapaleniem pochodni.

„Zatrzymał się na kilka minut, ale potem zaczął się od nowa. Martwiliśmy się, że może sprawić, że wybuchniemy.

„Wszyscy poprosili mężczyznę w samochodzie, aby go zatrzymał i wybuchła bójka. Było więcej krzyków i płaczu. Został obezwładniony przez mężczyznę, który zabrał jego telefon komórkowy i zepsuł go, aby uniemożliwić dalszą komunikację. Nie wiem, co się z nim stało, ale najważniejsze było to, że wszyscy byliśmy bezpieczni.

Choć nie wiadomo, co wówczas robił rzekomy agent, siły rosyjskie atakują infrastrukturę kolejową, aby uniemożliwić transport obcej broni na Ukrainę.

Po dziesięciu godzinach podróży ciasnota i brak wody zaczęły dawać się we znaki, gdy pociąg pełzł w ciemności do Lwowa.

„Ludzie zaczęli mdleć, a my staraliśmy się o nie zadbać najlepiej, jak potrafiliśmy” – powiedział Sasha. „Nasze nogi znajdowały się w tej samej pozycji przez tak długi czas, że nie sądziłem, że będziemy w stanie je znowu poruszyć.

„Mój najmłodszy syn krzyczał z bólu, gdy źle się czuł, jedyne, co mogłam zrobić, to poprosić go o spanie i modlić się, aby po podróży mógł znowu chodzić.

„Polewaliśmy dzieci wodą, żeby się ochłodziły i pozwoliły pić, dopóki woda się skończyła”.

Ogłoszenie kazało pasażerom zachować ciszę i panowała śmiertelna cisza, gdy Sasha zobaczyła w oddali eksplozje, a ci w samochodzie ponownie musieli się kryć.

„Po około 20 minutach pociąg nagle zaczął jechać z ogromną prędkością, myśleliśmy, że się przewróci lub wykolei, jakby przed czymś uciekał” – powiedziała.

„Jedliśmy przy zamkniętych oknach, przy wyłączonych światłach i bez telefonów.

„Po kolejnej godzinie powiedziano nam, że przyjedziemy za godzinę.

„To było zachęcające, ale ludzie coraz bardziej chorowali z powodu braku powietrza i wody”.

Głodna i wyczerpana Saszy i jej dzieciom udało się wstać, gdy w końcu zapaliły się światła i otworzyły się drzwi pociągu, który przyjechał do Lwowa, miejsca postoju dla milionów uchodźców uciekających przed wojną. Wychodząc na mróz, przeszli przez tory, by umyć ręce i skorzystać z łazienki.

„Zdobyliśmy trochę życia, ale nadchodziło zimno” – powiedział Sasha. „To była głęboka noc i nie wiedzieliśmy, gdzie iść dalej”.

„Nie mieliśmy jedzenia i tylko butelkę wody” – powiedział Sasha.

„Powiedziano nam, że zabrano nas gdzieś za granicę, nie wiedząc dokąd. Powiedziano nam wtedy, że to będzie Przemyśl.

„Po czterech godzinach podróży dotarliśmy do granicy. Nie było jedzenia, wody i było bardzo duszno. Pociąg zatrzymał się na godzinę, ludzie źle się bawili, a dzieci błagały o wyjście do łazienki.

„Czułem, że niedługo nie będę mógł oddychać i udało nam się otworzyć drzwi przedsionka, żeby wpuścić trochę powietrza. Pociąg zatrzymał się wtedy na trzecią godzinę bez podania przyczyny pasażerom.

„Nikt nie miał wody ani jedzenia, ludzie myśleli, że muszą się zebrać i wyjechać gdzieś za granicę Polski.

„Po kolejnych pół godzinie przyjechali ukraińscy pogranicznicy.

„Błagaliśmy o wodę, a oni dali nam wszystko, co mieli w swoich rezerwach. Była butelka 1,5 litra dla trzech rodzin, ale to wystarczyło, byliśmy po prostu wdzięczni, że żyjemy. Nareszcie przyjeżdżamy do Przemyśla, naszego Zbawiciela”.

Przesiedlonych cywilów powitały na granicy grupy humanitarne, które utworzyły bazy w regionie, aby zareagować na największy kryzys uchodźczy w Europie od czasów II wojny światowej.

Według ONZ od rozpoczęcia inwazji z Ukrainy uciekło ponad sześć milionów ludzi.

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych opublikowało w zeszłym tygodniu dane pokazujące, że 46 100 uchodźców przybyło do Wielkiej Brytanii z łącznej liczby 102 000 wydanych wiz.

„Dostaliśmy zupę, herbatę i kawę i były miejsca dla dzieci” – powiedział Sasha o przybyciu rodziny do Polski. „Przeżyliśmy. Dziękujemy pracownikom i wolontariuszom za ciepło i bijące serca”.

Trio udało się do Warszawy i zatrzymało się przez dwa tygodnie w hotelu, za który opłacił ich szwagier w Wielkiej Brytanii, czekając na rozpatrzenie wiz. Następnie polecieli do Gatwick, zanim dołączyli do domu Garnera w Worthing, West Sussex.