UE toczy doniosłą walkę z Polską. A Wielka Brytania jest po złej stronie | Will Hutton

iTo powinien być moment, w którym wartości europejskiego oświecenia, triumfalnie ucieleśnione w niesamowitej zdolności dostarczania szczepionek przeciwko Covidowi w ciągu 12 miesięcy, powinny wzrosnąć. „Wiedząc, by wiedzieć”, wielka maksyma Emmanuela Kanta, przekazująca tak błyskotliwą naukę, to utwór z zasadami tolerancji odmienności i dobrego rządzenia oparty na podziale władzy między władzą wykonawczą, ustawodawczą i sądowniczą. Stanowią one podstawę rządów prawa i są podstawowymi wymogami członkostwa w UE, które są zakotwiczone w ich traktatach. Ze swojej strony rząd Wielkiej Brytanii wymaga od kandydatów ubiegających się o obywatelstwo, aby rządy prawa i to, co się za nimi kryło, było pierwszorzędną wartością Wielkiej Brytanii. Ale te zasady Oświecenia są wszędzie kwestionowane.

Tak więc, podczas gdy prokurator generalny Dominic Raab rozważa zniesienie brytyjskiej niezależności sądownictwa, dając ministrom uprawnienia do: Zmień osądy sędziów jeśli uważają, że to „niewłaściwe”, UE znajduje się w prawdziwym kryzysie praworządności. Polski rząd faktycznie robi to, co Raab rozważa tylko w tej chwili.

W sprawie wniesionej przez premiera Sąd Najwyższy RP orzekł na początku miesiąca, że ​​skargi prawne oparte na prawie unijnym inkorporowanym do traktatów UE są konstytucyjnie niedopuszczalne. Należą do nich wyzwania dla rządu, który dyscyplinuje sędziów za „złe” wyroki i ogranicza ich niezawisłość. Nic dziwnego, że sąd przepełniony zastępcami premiera uznał za niego, że prawo unijne jest „niezgodne” z polską konstytucją.

Polski rząd, kierowany przez skrajnie socjalno-konserwatywne Prawo i Sprawiedliwość, musi zrobić to, co chce, aby w sytuacji, gdy jedna trzecia polskich miast wydała odezwy ogłaszające się „strefami wolnymi od ideologii LGBT”, nic nie mogło być. Prezydent UE Ursula von der Leyen mogła na próżno tłumaczyć, że takie strefy są „wolne od ludzi” i że nie ma dla nich miejsca w „Unii Równych Praw”. Bezsilne jest dawanie obywatelom polskim praw, które obywatele innych państw członkowskich UE mają do zakwestionowania swojego rządu.

Polska być może podpisała traktaty UE, które zawierają zasady podziału władzy i rządów prawa, ale gdy zostaną one konstytucyjnie unieważnione, obywatele polscy stają się drugorzędnymi członkami UE. Podobnie obywatele brytyjscy będą pozbawieni władzy, jeśli Raab i Boris Johnson zdecydują się wprowadzić mechanizmy dyscyplinujące sędziów za „złe” wyroki, ale nie ma UE, która próbuje nas uratować.

W odniesieniu do Polski, po latach wymówek i słabych gróźb, Unia wreszcie działa. Według Von der Leyen orzeczenie „podważa fundamenty UE. Jest to bezpośrednie wyzwanie dla jedności europejskiego porządku prawnego ”, pogląd popierany przez Parlament Europejski, a zwłaszcza przez rządy francuski, holenderski i belgijski. W ubiegłą środę Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) nałożył dzienną grzywnę w wysokości 1 miliona euro (£ 845.000) w polskim Sądzie Najwyższym za nierozwiązanie organu dyscyplinarnego. Z tym samym orzeczeniem Sądu Najwyższego, że Izba jest legalna, nie widać żadnego kompromisu. Tak też nie powinno być. To jest walka, którą UE musi wygrać.

To jest Zatrzymano 36 mld EUR finansowania po pandemii, Udział Polski w unijnym funduszu naprawczym. Premier Mateusz Morawiecki jest nieugięty. Nie ma mowy o wyjściu Polski z UE – mówi. Wie, że polskie poparcie dla UE jest niebotyczne (które jest postrzegane jako źródło dobrobytu i bastion przeciwko Rosji), ale grozi, że sparaliżuje operacje UE. Polska wyjdzie z unijnego Zielonego Nowego Ładu. Kopalnie i elektrownie węglowe pozostaną otwarte. Zawetuje rutynowe prawodawstwo UE. Zakwestionuje sposób, w jaki Niemcy mianują swoich sędziów. Jeśli porozumienia takie jak unijny nakaz aresztowania staną się nieskuteczne, niech tak będzie. ETS musi zostać pokonany.

W tym wszystkim Morawiecki ma zwolennika w Europie – Borisa Johnsona, który w piątek poświęcił czas na telefonowanie do niego, aby poinformować go, jak Wielka Brytania, opierając się na polskich doświadczeniach, chce znieść wszelką jurysdykcję Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w Irlandii Północnej. Walka Polski była walką Wielkiej Brytanii z Protokołem z Irlandii Północnej. Wielka Brytania czyni z Polską wspólną sprawę – o narodową autonomię konstytucyjną przeciwko imperialnym ambicjom Brukseli. Być może, ma nadzieję Johnson, strach przed „polexitem” mógłby ustąpić miejsca UE, porzucić „biurokratyczną” obronę swojego systemu prawnego i utorować drogę do słynnego zwycięstwa w Irlandii Północnej.

Johnson źle ocenia zarówno jednomyślność UE, jak i jej pasję do wartości Oświecenia. To, że jego nowy sojusznik narzeka na „ideologię LGBT”, zaprzecza zmianom klimatycznym, chce znieść aborcje, pomstuje przeciwko wolności prasy, opowiada się za rasistowskimi poglądami na imigrację i sympatyzuje z antyszczepionkowcami, powinno go powstrzymać. Bardziej praktycznie, powinien wiedzieć, że Morawiecki walczy o swoje życie polityczne. Jej baza w hiperkonserwatywnej katolickiej południowo-wschodniej Polsce kurczy się wraz z rozwojem liberalnych miast. Na ulicach jest coraz więcej protestów prounijnych. Pozorna katastrofa Brexitu praktycznie wyeliminowała antyunijną przyczynę, więc każde zagrożenie jej opuszczenia byłoby ekonomicznym i politycznym samobójstwem.

Johnson wspiera zagubionego konia. Ultraprawicowy projekt ograniczenia oświeceniowych wolności, uchwalenia hiperkonserwatywnych praw i nadpisania zobowiązań traktatowych może wydawać się atrakcyjny dla hałaśliwej podstawy. Ale jest to kwestionowane – tam jak tutaj.

UE wytrzyma. W Wielkiej Brytanii ważne było, że Biuro Odpowiedzialności Budżetowej ogłosiło w zeszłym tygodniu, że Brexit będzie kosztował kraj dwa razy więcej permanentnie utraconej produkcji i bogactwa niż Covid, zwiastując nową erę praktycznie zerowego wzrostu. Ale co ważniejsze, Wielka Brytania jest krajem głębokiego oświecenia; test aplikacji obywatelskiej jest właśnie tam.

Powinniśmy stać twardo z najlepszymi w Europie i nie zadowalać się dewastacją naszych podstawowych wartości i przekonań. Większości Brytyjczyków tu nie ma. Hiperkonserwatyzm nie jest zwycięzcą wyborów i jeśli autorzy Brexitu zamierzają to zrobić, ostatecznie zostanie to odwrócone.