Uchodźcy nie niszczą gospodarek, tylko je odbudowują Ruben Navarrette Jr

Z punktu widzenia byłej sekretarz stanu Madeleine Albright Stany Zjednoczone były jedynym „istotnym narodem” na świecie. Albright, która zmarła w zeszłym miesiącu, przekonywała, że ​​Ameryka wielokrotnie zasłużyła na tytuł, ponieważ: „Jesteśmy wyprostowani i patrzymy dalej w przyszłość”.

Ten cytat łaskocze mój patriotyzm. A w pewnym momencie może to być nawet prawda. Ale czy tak jest nadal?

Czy Ameryka naprawdę stanie wysoko w 2022 roku? Czy kraina wolnych i ojczyzna odważnych może patrzeć w daleką przyszłość? A może Ameryka jest zbyt rozproszona i przestraszona, by stawić czoła światu w całej jego brzydocie?

Mam wątpliwości.

Weźmy pod uwagę tragedię na Ukrainie, która wkracza w drugi miesiąc.

Prezydent Joe Biden w zeszłym tygodniu nazwał „ludobójstwem” ludzkość zadaną narodowi ukraińskiemu przez siły rosyjskie. Niejednokrotnie nazwał prezydenta Rosji Władimira Putina „przestępcą wojennym”. Twarda rozmowa to znak firmowy Biden.

Ale poza zadziorną retoryką rząd był nieudolny i nieśmiały w walce ze złem. Waha się przed użyciem jedynej broni, jaką zło rozumie: przemocy.

Na Ukrainie krąży podobno żart, który brzmi jak wisielczy humor. Mówi się, że Ameryka jest gotowa walczyć z rosyjską agresją aż do ostatniego Ukraińca.

Biden raczej nie przejdzie do historii, mimo że ma talent do wypisywania czeków. W tym tygodniu ogłosił dodatkowe 800 milionów dolarów pomocy wojskowej dla Ukrainy i dodał ciężką artylerię do gamy dostępnych mu systemów uzbrojenia. Daje to całkowitą pomoc wojskową do ponad 2,5 miliarda dolarów od czasu inwazji Rosji na swoich sąsiadów pod koniec lutego.

Jednym ze sposobów tworzenia historii jest powitanie nieznajomego.

I właśnie dlatego prawdziwie niezastąpiony naród świata w 2022 r. leży niedaleko od miejsca urodzenia Albright, Pragi, w dzisiejszych Czechach – kraju Polski.

Organizacja Narodów Zjednoczonych podaje, że do 13 kwietnia z Ukrainy uciekło ponad 4,7 mln osób. Spośród nich około 2,7 mln osób osiedliło się w Polsce.

Dzięki hojności i empatii Polaków wielu ukraińskich uchodźców zostało ciepło przyjętych. Nie zostaniesz zaatakowany, ale gorącą zupą – i otwartymi ramionami.

Polacy codziennie jeżdżą do granicy polsko-ukraińskiej, odbierają uchodźców i przywożą ich do domu.

W amerykańskiej debacie na temat imigracji skrajności nie ustąpią ani na cal. W Polsce ludzie rezygnują z łóżek. W rzeczywistości Polacy mogliby nauczyć Amerykanów kilku rzeczy o postępowaniu z uchodźcami. Jak nie zakładać najgorszego.

Uchodźcy są często inni, zdesperowani i uciskani. Ale to nie czyni ich niebezpiecznymi lub wadliwymi. Pojawiasz się na granicy, szukając bezpiecznej przystani i drugiej szansy, a nie okazji do spowodowania kłopotów lub chaosu.

Na przykład nie jest niepisana zasada, że ​​uchodźcy mają negatywny wpływ na gospodarkę kraju przyjmującego.

Powiedz to Paulowi Websterowi Hare’owi, profesorowi nadzwyczajnemu stosunków międzynarodowych w Szkole Studiów Globalnych im. Fredericka S. Pardee na Uniwersytecie w Bostonie. Podczas niedawnego występu w „The Michael Smerconish Show” na Sirius/XM, Hare powiedział gospodarzowi – rzeczowo – że Polska „została obciążona dużym napływem uchodźców, który nie pomoże polskiej gospodarce. ”

Na ziemi w Polsce fakty mówią inaczej. Według Johna Lyncha, założyciela i członka zarządu Amerykańskiej Izby Handlowej w Polsce, który mieszka na wschód od Krakowa – około dwie godziny od granicy z Ukrainą – wielu z tych uchodźców ma w rzeczywistości pozytywny wpływ na gospodarkę.

„Miesiąc temu brakowało tu siły roboczej” — powiedział Lynch w kolejnym odcinku serialu Smerconish. „Mieliśmy ogłoszenia, w których szukaliśmy 25 nowych osób, które mogłyby dołączyć do mojej fabryki i otrzymaliśmy około pięciu zgłoszeń. Więc to było właściwie wyzwanie, a teraz, kiedy wszyscy Ukraińcy są tutaj, rozwiązaliśmy problem niedoboru siły roboczej”.

Skończmy z oszczerstwem, że uchodźcy niszczą gospodarki. Stres może pojawić się na krótką metę, gdy tysiące, a nawet miliony ludzi mówiących innym językiem są na wyciągnięcie ręki. Ale historia jest pełna przykładów ludzi, którzy poszli gdzieś z niczym i stali się kimś, ponieważ mają nadmierną motywację, by podnieść się z gruzów i zbudować nowe życie dla siebie i swoich rodzin.

Który kraj nie chciałby powitać ludzi odważnych, silnych, odpornych, lojalnych, pracowitych, zdeterminowanych i wdzięcznych za drugą szansę?

Tacy ludzie nie są ciężarem. Jesteś błogosławieństwem.

Adres e-mail Rubena Navarrette’a to [email protected]. Jego podcast Ruben in the Center jest dostępny w dowolnej aplikacji podcastowej.