Zabawa
Trudne zadanie przedstawienia Hitlera na dużym ekranie
W amerykańskim talk show Conana O’Briena Adolf Hitler wydawał się narzekać, że jest porównywany do Donalda Trumpa. Przewodnik hojnie przyznał: „Zgadzam się z wieloma tym, co mówi – w 90 procentach tego, co mówi ten facet, jestem taki, on rozumie!” Ale nie pochlebiał mu żadne rzekome podobieństwo i oświadczył, że Trump jest „rażący”.
To Sarah Silverman zrobiła szczupłe wrażenie Hitlera, który nie ustępował ani epoce, ani akcentowi. Klip pojawia się w nowej dokumentacji, Znaczenie Hitleraktóry jest dostępny do przesyłania strumieniowego.
Z wkładami Martina Amisa i Deborah Lipstadt stara się dotrzeć do sedna psychiki rozwścieczonego Austriaka i pomyśleć o jego trwałym wpływie. Pytanie męczące, bo w niektórych częściach świata od dawna nie wspomina się jego nazwiska, a gdy prawicowe ugrupowania ekstremistyczne przyjmują go jako swojego świętego patrona, trudno je traktować poważnie.
Ale Hitler pozostaje straszydłem historii, bardziej przerażającym w swojej duchowej aberracji niż Mao czy Stalin, a kiedy sprawy stają się przerażające, pojawia się jego imię. Podczas podróży do Europy kilka lat temu tęskny Donald Trump miał powiedzieć swojemu szefowi sztabu, Johnowi Kelly, że „Hitler zrobił wiele dobrego”. A podczas ataków na Kapitol generał Mark Milley zauważył, że „to jest chwila Reichstagu – ewangelia przywódcy”. Adolf to duch, który nigdy nie znika.
Blisko
Sarah Silverman jako Hitler w amerykańskim talk show Conan O’Brien
Od dawna jest powracającym duchem w kinie. Już w 1933 r., niedługo po tym, jak Hitler podpalił Reichstag, oskarżył komunistów i wykorzystał powstałe niepokoje do dojścia do władzy, Fritz Lang opublikował paskudny thriller pod tytułem Dr. Mabuse, o hipnotyzatorze i mistrzu przestępcy, który zarządza swoim imperium zła z zakładu dla obłąkanych. Jego zaszyfrowane odniesienia do Hitlera i nazistów były tak jasne dla Josepha Goebbelsa, że był w stanie zakazać filmu. Fritz Lang pojął aluzję i wkrótce potem uciekł do Hollywood, jak wielu innych wielkich niemieckich reżyserów.
Kiedy naziści byli u władzy, kinowy sprzeciw w Niemczech został stłumiony, a zamiast tego dostaliśmy wspaniałe i znakomicie zrealizowane filmy dokumentalne Leni Riefenstahl, która uchwyciła masowego aktora Hitlera w jego najbardziej hipnotycznej postaci, rozpowszechniając swoje szalone teorie rasowe i najgorsze grał instynkty Wymiarów. Ale za granicą naziści byli uczciwą grą, a w 1940 Charlie Chaplin skierował lancę przeciwko Führerowi in Wielki dyktator. Zagrał w nim dwie postaci: Adenoida Hynkela, teatralnego dyktatora „Tomainii” oraz żydowskiego fryzjera, który stanie się jedną z jego ofiar.
Blisko
Charlie Chaplin w Wielkim dyktatorze
Chaplin zainwestował w film 1,5 miliona dolarów z własnych pieniędzy, co było szczerą próbą zidentyfikowania Hitlera jako szaleńca i zachęcenia Ameryki do przystąpienia do wojny, i choć zepsuł go odrobiną sentymentalnej przemowy pod koniec, był w szczególności jego Reprezentacje Hitlera i Mussoliniego były zabawne. Powiedziano nam, że Adolf obserwował Wielki dyktator dwa razy sam: nie wiemy, co o tym sądził.
’Wylecz mnie’
Było jeszcze śmieszniej Być albo nie być (1942), pokrętna komedia Ernsta Lubitscha z ukrytą głębią. Jack Benny był Josephem Turą, polskim aktorem, który ćwiczył satyrę na nazistów, kiedy siły powietrzne zbombardowały Warszawę. Następuje inwazja i żeby opuścić miasto trzeba udawać niemieckiego oficera: członek wojska, Broński (aktor Tom Dolan, urodzony w Dublinie), w końcu wciela się w Führera: „Heil me”, mówi kiedy ma pokój, wchodzi.
W międzyczasie w Niemczech nie wydarzyło się nic śmiesznego i dopiero w maju 1945 r. Hitler został pokonany przez aliancki/rosyjski ruch szczypczy, gdy prawdziwy zakres Holokaustu stał się jasny. To było morderstwo na skalę przemysłową, nieludzkość na niespotykaną dotąd skalę. Napisano książki, odrzucono ręce, a jeśli zło miało odtąd oblicze, to należało do Adolfa.
Z tego powodu przez dziesięciolecia był zepchnięty na skraj kinowego kadru, widziany tylko przelotnie, z często ukrytą twarzą, zbyt demoniczną, by można było na nią patrzeć bezpośrednio.
Wystąpił w wielu filmach wojennych w swoim pokoju map, rozmyślając nad planami i dokumentami, jednocześnie inscenizując swoje tysiącletnie rządy nad Europą. Na ogół nie grał go nikt, ani takie hity kariery, jak Carl Ekberg czy Bobby Watson: aktorzy celebryci prawdopodobnie nie mieli ochoty na apoteozę zła.
Zmieniło się to jednak w latach 60. XX wieku. Po pierwsze, żydowsko-amerykańscy komicy zaczęli drwić z Hitlera i Trzeciej Rzeszy, być może po to, by pozbawić ich mitologicznego statusu. W swoim stand-upie Woody Allen żartował o swojej żonie, która „gotuje według swoich nazistowskich przepisów – Chicken Himmler”. A w 1967 roku Mel Brooks szydził z nazistów jak nigdy dotąd w Producenci, jego komicznie przejrzała historia dwóch bezwzględnych impresariów z Broadwayu, którzy wystawiają musical o Trzeciej Rzeszy w nadziei, że się nie powiedzie.
W konsekwencji usłyszeliśmy tę wspaniałą linię pieśni: „Wiosna dla Hitlera i Niemiec, zima dla Polski i Francji”.
Z drugiej strony rosnąca popularność psychoanalizy skłoniła pisarzy i filmowców do zastanowienia się nad tym, co źle zrobił Adolf Schicklgruber. Znani aktorzy nagle stanęli w kolejce, by rozwiązać psychologiczną zagadkę Adolfa.
W miniserialu telewizyjnym z 1973 r. Śmierć Adolfa Hitlera, grał Franka Finlaya przywódcę, który kucał w swoim bunkrze podczas bitwy o Berlin; w tym samym roku Alec Guinness przedstawił go w filmie Hitler: Ostatnie dziesięć dniktóry obejmuje podobny temat. Młody Anthony Hopkins również próbował zbadać stan umysłu Adolfa podczas końcowej rozgrywki imperium w Bunkier, a Derek Jacobi był powszechnie uznawany za rolę dyktatora w filmie z 1982 roku W III Rzeszy. Ian McKellen był Hitlerem w swoim wojennym okresie rozkwitu w filmie z 1989 roku Odliczanie do wojny.
Przy wszystkich tych w większości wartościowych projektach wielcy aktorzy szukali ukrytych głębin w psychice Hitlera, być może dlatego, że ich nie było. Wyglądało na to, że był próżnią, niewrażliwą na prostą charakterystykę, osobowością bardziej nadającą się do zabawnych, kreskówkowych przygód, takich jak Uratowałeś mózg Hitlera (1968, tytuł nie wymaga wyjaśnień) i Chłopaki z Brazylii (1978), w którym Gregory Peck zagrał Josefa Mengele, lekarza z obozu śmierci, który wierzy, że znalazł sposób na sklonowanie swojego wspaniałego przywódcy.
Spisek Clausa von Stauffenberga mający na celu zamordowanie Hitlera w 1944 roku był kilkakrotnie inscenizowany, w szczególności w Bunt Jackboot, dramat niemiecki GW Pabsta z 1955 i in Walkiria (2008), ogólny obraz skazanej fabuły autorstwa Bryana Singera. Członkowie klanu von Stauffenberg nie byli zbyt zadowoleni słysząc, że Tom Cruise zagra ich bohaterskiego przodka (wydaje się, że scjentologii poświęca się niewiele uwagi w Niemczech). Ale wykonał dobrą robotę, wcielając się w kamiennego bohatera wojny, który dowodził spiskiem mającym na celu zburzenie Hitlera w Wolfsschanze, jego kwaterze głównej w bunkrze na froncie wschodnim. Angielski aktor David Bamber zagrał Hitlera, który pochłonął swoje dziewiąte życie w ataku.
Blisko
Irlandzki aktor Norman Rodway jako Hitler w filmie z 1996 roku Puste lustro
Pojawiły się dwie z bardziej pomysłowych interpretacji dziedzictwa Fuhrera Puste lustro (1996) i Kociak dla Hitlera(2007). Wcześniejszy film, w którym główną rolę zagrał irlandzki aktor Norman Rodway, zabrał nas w surrealistyczną podróż po umyśle Hitlera, gdy poznał znaczące postacie swojego życia, od Goeringa i Goebbelsa po Evę Braun, zanim rozpoczął analizę z Zygmuntem ujarzmionym Freudem . Co to musiała być sesja.
Brytyjski obrazoburca Ken Russell wywołał wiele kpin za swój krótki film Kociak dla Hitleraale to mógł być jego zamiar. Najwyraźniej, gdy Russell pracował nad Show South Bank, Melvyn Bragg rzucił wyzwanie zawsze nerwowemu reżyserowi, aby nakręcił film, którego sam Russell chciałby zakazać.
Film, w którym Hitler nakazuje zamordowanie chłopca, który daje mu kota na Boże Narodzenie, powinien pasować, ale kiedy Russell nie mógł przekonać rodziców, by pozwolili swojemu dziecku dołączyć, rzucił Rusty Goffe, dorosłego krasnoluda, jako to nieszczęśliwe dziecko, które zamienia się w lampę. Najwyraźniej Quentin Tarantino to lubił: niewiele innych.
Dla mnie najlepszym i najbardziej przekonującym portretem Hitlera był Oliver Hirschbiegels upadek (2004), znakomity raport na temat upadku Berlina. Szwajcarski aktor Bruno Ganz był osaczonym przywódcą, który upiera się przy zaprzeczaniu wszelkim rzeczywistościom i, gdy bomby wciąż spadają, przewodzi wyimaginowanym armiom na froncie wschodnim. Wygląda na skurczonego, upokorzonego i podczas powitania ukrywa drżącą rękę, co może wskazywać na początek choroby Parkinsona. Najbardziej zniechęcający jest jego entuzjazm dla Götterdämmerung, makabrycznego scenariusza, w którym wszyscy jego zwolennicy, w tym dzieci Goebbelsa, giną obok niego w bunkrze.
Blisko
Taika Waititi jako Hitler w Jojo Rabbit
Hitler nie byłby z tego zadowolony upadekale mógł nienawidzić Królik Jojo (2019) więcej. Adolf, który nie był znany ze swojego humoru, byłby zły, gdyby przedstawił się jako drażliwa, dziecinna i mściwa fantazja małego chłopca. Ale wiesz, co mówią: dzieci nie kłamią.
„Znaczenie Hitlera” może być teraz transmitowane na żywo
Typowy awanturnik. Zły odkrywca. Przyjazny myśliciel. Introwertyk.
