Seria zaczyna się od czarno-białych scen z Marsylii we Francji, podczas gdy głos lektora w radiu przekazuje wiadomości o „wojnie w Europie”. Jest rok 1940. Od razu wciągnąłem się i obejrzałem całą serię siedmiu odcinków opartych na prawdziwej historii. Oglądanie tego było surrealistyczne z powodu wielu czynników. Jest rok 2023 i w Europie szaleje od ponad roku wojna. Tym razem Ameryka uczestniczy w sojuszach w Europie. W marcu musiałam odwołać wyjazd na południe Francji i rezerwacje hoteli w Marsylii z powodu strajków we Francji. Trudna sytuacja kreatywnych pisarzy, żydowskich myślicieli i jednego z moich ulubionych artystów (Marc Chagall), którzy zostali poproszeni o opuszczenie domów, sprawiła, że ciarki przeszły mi po plecach.
„Transatlantic”, nowy dramat Netflixa, jest kroniką wysiłków garstki dobrych Samarytan zaangażowanych w prywatnie finansowaną, wyboistą podziemną akcję mającą na celu pomoc uchodźcom w ucieczce z okupowanej przez nazistów Francji, zanim będą mogli zostać wysłani do obozów koncentracyjnych. W ostatnich latach, wraz ze wzrostem faszyzmu na świecie, widzieliśmy kilka filmów i seriali o losie zwykłych, praworządnych ludzi w pierwszych latach II wojny światowej. Jak znakomity film Taiki Waititi Jojo Rabbit, kiedy Hitler najechał Europę, a Amerykanie uważali się za stronę neutralną.
Podobnie jak tajne operacje przedstawione w serii World On Fire.
Piękne nadmorskie miasto Marsylia jest zalewane przez setki zaalarmowanych (głównie) żydowskich uchodźców z Paryża. Grupa z nich rozbiła obóz na plaży. Część z nich ukrywa się w Hotelu Splendide. Chociaż wszyscy Francuzi nie są im przeciwni, niektórzy byli sympatykami nazizmu, a francuska policja jest pod presją Niemiec, aby ich schwytać i uwięzić lub przekazać Gestapo.
Głównymi bohaterami „Transatlantyku” są amerykańska ekonomistka Mary Jayne Gold z Chicago (Gillian Jacobs), która swoimi funduszami powierniczymi pomaga amerykańskiemu dziennikarzowi: Varianowi Fry (Cory Michael Smith) poprowadzić około 200 uchodźców z listy nazistów do Stanów Zjednoczonych. Stany przynoszą stany. Robi się gorąco, gdy urzędnik konsulatu USA Graham Patterson (Corey Stoll) wręcza jej list od ojca przemysłowca, w którym mówi jej, by „opuściła Francję, bo inaczej ją odetnie”. Ale niechętnie opuszcza Varaian w miejscowym hotelu Splendide z Komitetem Ratownictwa Kryzysowego. Patterson gra typowego amerykańskiego dyplomatę (i postrzega rozwój Niemiec jako propozycję biznesową dla Ameryki).
The Flight Portfolio Julie Orringer jest oparte na prawdziwej historii Komitetu Ratownictwa Kryzysowego.
Mary Jayne próbuje pomóc Lenie (Henriette Confurius) i jej bratu Alberta Hirschmana (Łukasz Anglik) jako pasażer na gapę na statku płynącym do Nowego Jorku, ale francuska policja dokonuje nalotu i łapie wszystkich uciekających uchodźców. Po usłyszeniu o nalocie płaci szefowi policji za uratowanie uciekinierów, ale frustracja Mary Jayne rośnie w związku z powolnym tempem zatwierdzania wiz przez rząd USA.
Z drugiej strony, fundusze ich banku wysychają. Ale sprzedaje swój samolot i zastawia swoją biżuterię i upiera się przy swoim stanowisku pomocy uciśnionym. Inna dzielna uciekinierka, Lisa Fittko (Deleila Piasko), próbuje sprowadzić Lenę do Hiszpanii przez zdradziecką przełęcz Pirenejów, zostawiając Alberta w tyle. Mary Jayne zawozi Alberta swoim mercedesem na przełęcz, by dogonić jego siostrę. Łączy ich pocałunek, który ma zrzucić francuską policję na punkcie kontrolnym, i być może sugestywne zdanie, że „właśnie zjedliśmy ostrygi”.
Siedziba komitetu, Hotel Splendide, jest przeszukiwana przez policję. Dawna miłość Variana, Thomas Lovegrove, oferuje swoją wiejską posiadłość, Mansion Air-Bel, jako nową bazę operacyjną. Lisa prowadzi przez góry grupę uchodźców, w tym Waltera Benjamina. Walter Benjamin znany m.in.Dzieło sztuki w dobie reprodukcji maszynowej’ (1935) i ’Tezy z filozofii historii„(1940) i teoria tłumaczeń umiera w wyniku samobójstwa w wyniku przedawkowania morfiny, ale jego słowo pisane przetrwało. Wicekonsul Hiram Bingham poinformował Varian Nastroje antyimigranckie rośnie w Stanach Zjednoczonych, dlatego muszą jak najszybciej wydostać jak najwięcej ludzi z Europy. Thomas przedstawia Mary Jayne tajemniczej Margaux (Rafaela Nicolay), która sfinansuje ucieczkę.
W narracji pojawiają się elementy romantyczne, takie jak skradzione pocałunki między Varianem i jego partnerem Thomasem Lovegrove (Amit Rahav) oraz pociąg Mary Jane do Alberta, ale oba są śmiertelne. W końcu zagłada wisi w powietrzu. Inną intrygującą postacią jest Ralph Amoussou jako Paul Kandjo, hotelowy konsjerż, który pomaga Komitetowi Ratownictwa Kryzysowego. Philippe Frot (Grégory Montel) jest francuskim komisarzem o interesującej mowie ciała, która zmienia się, gdy zwraca się do amerykańskiego doradcy i gestapo.
Stworzony przez Annę Winger i Daniela Hendlera na podstawie powieści The Flight Portfolio autorstwa Julie Orringer, Transatlantic sam w sobie jest oparty na prawdziwej historii Komitetu Ratownictwa Kryzysowego. Oddaje sprawiedliwość trudnej sytuacji uchodźców i rzuca światło na ludzi, którzy zaryzykowali wszystko, aby pomóc (2000) nazistowskim uchodźcom w ucieczce do Ameryki. Odtworzenie Hotelu Splendide przy 31 Boulevard d’Athènes (piękny widok na dachy) oraz Villa Air-Bel w Château Mont Vallon na obrzeżach Vitroll i francuskiego więzienia dają realistyczną atmosferę przestrzenną. Peggy Guggenheim Jodhi May przybywa do Marsylii po usunięciu kilku obrazów z Luwru i kupuje je wszystkie Maksym Ernest’S obraz. To rozpoczyna falę świętowania i odbywa się „bardzo francuskie” przyjęcie urodzinowe, które wywołuje poczucie nihilistycznej żywiołowości, ale niebezpieczeństwo czai się pod stołem jadalnym, że tak powiem. Widzieć tyle „dużych” polubień Hannę Arendt, Waltera Benjamina, Marca Chagalla, Marcela Duchampa, Waltera Mehringa w szczypcie podkreśla fakt, że nikt nie jest bezpieczny i żadne miejsce nie jest rajem na zawsze!
Moje serce radowało Binghama, gdy nie spał przez całą noc, załatwiając tysiące amerykańskich wiz z powodu zbliżającego się poczucia niebezpieczeństwa, które prawdopodobnie czuł w swoich wnętrznościach. Ważna wiza do Ameryki ze stemplem była najbardziej użytecznym dokumentem w 1940 roku i pod pewnymi względami nadal nią jest. Gorąco polecam „Transatlantyk”. Po tym, jak Varian pomaga uchodźcom na statku płynącym do Ameryki, Mary Jayne wraz z psem wsiada do samolotu lecącego do Polski. Końcowa scena to romantyczna retrospekcja do sceny z innego starego klasyka, Casablanki (1942).
Z jedną nogą w Huntsville w Alabamie, drugą w jej rodzinnych Indiach i sercem przesiąkniętym człowieczeństwem, pisanie jest praktyką kontemplacyjną dla Monity Soni. Opublikowała setki wierszy, recenzji filmowych, recenzji książek i esejów oraz przyczyniła się do powstania połączonych dzieł literackich. Twoje dwie książki są Moje refleksy świetlne I przepłynąć przez Moje Serce. Możesz usłyszeć jej komentarze w Sundial Writers Corner WLRH 89.3FM.
