szalona, ​​legendarna sztuka włókiennicza Jolanty Owidzkiej – The Calvert Journal

kluczowe momenty

Owidzka (1927-2020) studiowała w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u Mieczysława Szymańskiego i Eleonory Plutyńskiej. Wykształcili wielu artystów eksperymentalnych historycznie zgrupowanych jako tzw. Polska Szkoła Tkanin, w tym bardziej znane artystki, jak Magdalena Abakanowicz. Plutyńska nie tylko uczyła technik tkackich i historii polskiego włókiennictwa; Jej pedagogika obejmowała również pracę z tkaczami rzemieślniczymi ze wsi. Swymański natomiast zachęcał artystów do stosowania w jednym dziele różnorodnych faktur tkanin, zwłaszcza poprzez włączenie materiałów, które wcześniej nie były kojarzone z tkactwem, takich jak włosie końskie czy metalowe nici.

Po ukończeniu studiów w 1952 roku Owidzka spędziła pięć lat rozwijając swój kunszt w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie, gdzie badała rolę tkactwa w odniesieniu do przestrzeni architektonicznej i projektowania współczesnych populistycznych mieszkań. Opublikowała kilka opracowań na ten temat i zaprojektowała monumentalne tkaniny na obiekty użyteczności publicznej, takie jak Radomska Sala Koncertowa (1963, 1965), Hotel Victoria w Warszawie (1965) czy Muzeum Jana Kachanowskiego w Czarnolesiu (1983-1984). .

Jej praca błagała, aby ją oglądać, a nie używać jako dywanik lub rzut

W latach pięćdziesiątych Owizdzka projektowała w instytutach i spółdzielniach wnętrzarskich dywany, kilimy i draperie. Tworzyła również eksperymentalne prace z grubych, nietradycyjnych włókien, które badały miejsce tkania w przestrzeni architektonicznej i były prezentowane na wystawach zbiorowych. W całej swojej karierze jej prace charakteryzowały zróżnicowane faktury, spokojne tony i nieregularne geometryczne wzory, czasami przypominające pejzaże. w Komponowanie Kwestii Czasu (2017) czerwona linia przecina abstrakcyjny widok na góry niczym usterka na ekranie komputera.

Jej pierwsza indywidualna wystawa odbyła się w 1960 roku w Galerii Saszetka w Warszawie. Wraz z indywidualną wystawą Abakanowicz, która również odbyła się w tym roku, uznano ją za przełomową dla polskiej sztuki tekstylnej. Wystawa zwiększyła widoczność Owidzki i ugruntowała ją w czołówce Polskiej Szkoły Włókienniczej. Krytycy zwracali uwagę na fakturę jej tkanin, a także równowagę między jej kompozycjami i aranżacjami kolorystycznymi. Zaczęła wystawiać na arenie międzynarodowej, w szczególności na Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie, XII Triennale Tkaniny w Mediolanie oraz przełomowej wystawie MoMa w 1969 roku draperie ścienne. Na Biennale w Lozannie Owidzka i inni artyści tzw. „słowiańskiej fali” zostali przedstawieni jako antagoniści; Jej twórczość postrzegana była jako zerwanie z tradycją, kobiecym rzemiosłem i troskami użytkowymi. Jej życie za żelazną kurtyną było intensywne i trwałe, do czego zachęcała uczona Jessica Gerschultz nazywa rodzaj egzotyki.