Sundance 2022: Trzy minuty – dogrywka, Lucy i Desi, tonący: sprawa przeciwko Boeingowi | Festiwale i nagrody

Najbardziej odważny pod względem strukturalnym element tegorocznego Sundance został zagrany w sekcji Spotlight, która podkreśla niektóre utwory grane na innych festiwalach, takich jak The Worst Person in the World i After Yang. Dokument w tej sekcji to Nawiedzenie Bianki Stigter „Trzy minuty – dogrywka,” studium nie tylko historii, ale tego, jak rozpakowujemy i interpretujemy jej nagrania. W 2009 roku niejaki Glenn Kurtz znalazł w szafie swoich rodziców domowy film 16 mm, nagranie z wakacji, które jego dziadek wyjechał do Polski w 1938 roku. Film Stigtera zaczyna się od tego nieoszlifowanego materiału. Widzimy dziesiątki ludzi w społeczności żydowskiej zebranych na placu, wielu wpatruje się bezpośrednio w kamerę, podczas gdy inni spędzają dzień lub gromadzą się na jakimś wydarzeniu. Jest tylko niewyraźny znak i kilka punktów orientacyjnych, więc trudno jest dokładnie określić, kim są ci ludzie i co robią, ale to nie powstrzymało Kurtza.

Został detektywem celuloidowym, który najpierw dowiedział się, gdzie kręcono materiał – Nasielsk – a potem próbował znaleźć kogoś, kto mógłby opowiedzieć historię tego miejsca i jego mieszkańców i szybko dowiedział się, że prawie wszyscy zginęli podczas filmu Całopalenie. II wojnę światową przeżyło niespełna 100 osób z Nasielska. Większość z tych ludzi umrze znacznie wcześniej, niż mogliby się spodziewać. To jak oglądanie duchów.

I to wszystko, co widzimy. Film Stigtera nie składa się z żadnego innego materiału filmowego niż te trzy minuty. Ramki są wyciągane i rozcinane, na przykład kiedy Kurtz usiłuje przeczytać napis na szyldach sklepu spożywczego, aby znaleźć właściciela, prawdopodobnie kobiety wychodzącej frontowymi drzwiami. Opowiadane przez Helenę Bonham Carter Trzy minuty – wydłużenie staje się czymś więcej niż historią, ale rozmową o tym, jak ją uchwycić. Wspomina się, że nagranie było tak zdegradowane, że odzyskanie prawdopodobnie byłoby niemożliwe, gdyby nie zostało odnalezione, gdy było. Więc co? Ci ludzie już nigdy nie byliby widziani, zagubieni na zawsze w historii. Film Stigtera jasno pokazuje, że uwieczniamy życie w ważny sposób, nawet jeśli robimy coś tak zwyczajnego jak rodzinne wakacje. Celuloid jest ważny nie tylko jako pasywne doświadczenie oglądania, ale także jako portal w czasie i miejscu. To potężny, niezbędny element filmowania.

Trudno wyobrazić sobie dokument tak inny od Stigtersa niż film Amy Poehler „Lucy i Desi” stosunkowo rutynowy bio-doc, ale z intymnym, osobistym akcentem ze strony komika, który wyraźnie podziwia jej bohaterów. Chociaż struktura może być powtarzalna i aż nazbyt znajoma, szacunek Poehler i jej współpracowników do Lucille Ball i Desiego Arnaza jest zaraźliwy, czego rezultatem jest film Prime Video, który jest ostatecznie bardziej satysfakcjonujący niż nagrodzony Oscarem ulubieniec Aarona Sorkina, który jest obecnie emitowany gigant streamingu.