Stabilny rok 2022 dla PH Sports z pewnymi spadkami po drodze

MANILA, Filipiny — W pierwszym roku, gdy świat sportu powrócił z napiętym kalendarzem po tym, jak pandemia doprowadziła świat do zastoju, Filipiny starały się utrzymać zdobycze z ostatnich lat, kiedy krajowa scena sportowa kwitła.

Po obejrzeniu jak Filipińscy sportowcy nadal błyszczeli w 2022 r. i rozbiórka ważne wydarzenia, które wydarzyły się w koszykówcePrzedstawiamy ostatnią część tej trzyczęściowej serii na koniec roku, w której dokonujemy przeglądu najważniejszych wydarzeń w filipińskim sporcie w tym roku.

SEA Games jako odskocznia do 2023 roku

Przed pandemią COVID Filipiny osiągnęły najlepszy wynik na Igrzyskach Azjatyckich 2018 pod względem liczby medali od 2002 r., zdobywając najwięcej złotych medali w kraju od 2006 r. Następnie zdobyły mistrzostwo w klasyfikacji generalnej Igrzysk Azji Południowo-Wschodniej 2019, które kraj hostowane. Na zeszłorocznych Igrzyskach Olimpijskich w Tokio Filipiny zdobyły najwięcej medali (cztery), w tym swój pierwszy złoty medal dzięki uprzejmości gwiazdy podnoszenia ciężarów Hidilyn Diaz.

Tempo tych wspaniałych występów zostało spowolnione przez zawieszenie wszystkich rozgrywek sportowych w 2020 roku.

Filipiny zapewniły szczuplejszą delegację na tegorocznych SEA Games w Hanoi w Wietnamie. Kraj spadł na czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej.

Slajd z tabeli medalowej nie przedstawiał dokładnego obrazu wyników kraju.

Choć Filipiny zdobyły w Wietnamie 52 złote medale, co blednie w porównaniu do 149 zdobytych w edycji 2019, to trzeba zaznaczyć, że kraj ten reprezentowało zaledwie 656 sportowców w 38 dyscyplinach. Kiedy kraj był gospodarzem Igrzysk SEA w 2019 roku, 1115 sportowców rywalizowało w 56 dyscyplinach sportowych.

W 2019 roku Filipiny zdobyły 387 medali. Łączna liczba medali przywiezionych przez naszych sportowców w tym roku wyniosła 227. Podobnie jak w 2019 roku, najwięcej medali przywieźli lekkoatletyka – 26. Gimnastyka przyniosła 14 żetonów, a taniec i zapasy po 12 medali.

To nadal dobrze wróży krajowi, ponieważ rok 2023 będzie bardziej zajęty rzadkim pojawieniem się Igrzysk SEA i Igrzysk Azjatyckich odbywających się w tym samym roku.

EJ Obiena lewituje nad przeszkodami

Rok 2022 był rokiem, w którym EJ Obiena naprawdę umieścił swoją klasę wśród najlepszych na świecie.

To, że zrobił to pomimo bardzo publicznego rozłamu z początkowo niewspierającym Filipińskim Stowarzyszeniem Lekkiej Atletyki (PATAFA) i walki z COVID-19 sprawiło, że jego awans do elitarnego poziomu był jeszcze bardziej niezwykły.

Obiena przegapił Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2022 w Belgradzie w Serbii w marcu jako PATAFA pod wodzą Philipa Elli Juico odmówił poparcia jego udziału. Obiena została również pominięta w składzie na SEA Games. Na szczęście dla niego i dla kraju wkroczył Filipiński Komitet Olimpijski (POC).

Obiena udowodnił, że jest niekwestionowanym czołowym tyczką na kontynencie, publikując jeden nowy rekord gier SEA w maju, kiedy wyszedł na mistrza i Resetowanie rekordu Azjiz których oba posiadał wcześniej.

Jednak zawodnik o takim talencie i potencjale jak Obiena zasługuje na większą scenę. I zapewnił świetne występy przeciwko konkurencji na najwyższym poziomie, w tym mistrzom świata i mistrzom olimpijskim.

Obiena zdobyła 12 złotych medali, 2 srebrne i 3 brązowe medale w 2022 roku.

Pierwsze złoto zdobył w lutym, zdobywając Puchar Orlenu w Łodzi. Pokonał złotego medalistę Igrzysk Olimpijskich Rio 2016 i partnera treningowego Thiago Braza z Brazylii oraz zakład domowy Piotra Liska, byłego srebrnego medalisty mistrzostw świata.

Obiena prowadziła także spotkania we Włoszech, Norwegii, Niemczech i Liechtensteinie.

Ale Obiena na tym nie poprzestała.

Zajął trzecie miejsce na Mistrzostwach Świata w Lekkoatletyce w Oregonie w USA, stając się pierwszym Filipińczykiem, który stanął na podium na Mistrzostwach Świata.

W Diamentowej Lidze Wandy, która odbyła się we wrześniu w Brukseli w Belgii, Obiena została pierwszą od ponad roku vaulterką pokonał światowego nr 1 Armanda Duplantisa ze Szwecji. Obiena pokonała 5,91 metra, aby zdobyć złoto, podczas gdy pozornie niezwyciężony Duplantis mógł skoczyć tylko na wysokość 5,81 metra. Srebrny medalista olimpijski z Tokio Christopher Nilsen ze Stanów Zjednoczonych był trzeci.

Filipiny kończą rok bez mistrza świata

Kiedyś mówiono, że słownictwo sportowe filipińskiego kibica obraca się wokół trzech B – koszykówki, bilarda i boksu.

Rok 2022 dobiega końca, gdy filipińscy fani doświadczają rzadkiego wydarzenia, rzeczywistości braku mistrza świata w boksie. To nie do pomyślenia dla kraju, który wydał dumnych mistrzów, takich jak Manny Pacquiao, Flash Elorde, Pancho Villa, Luisito Espinosa i Gerry Penalosa, z których każdy odcisnął swoje piętno na międzynarodowej scenie bokserskiej.

Nawet podczas pandemii Filipiny nadal miały prawie 10 mistrzów świata, niezła liczba, biorąc pod uwagę, że karty pro bokserskie są nieliczne. Pacquiao, Nonito Donaire, Jerwin Ancajas, John Riel Casimero, Pedro Taduran, Rene Mark Cuarto, Vic Saludar i Mark Magsayo wszyscy mieli mistrzowskie pasy owinięte wokół talii.

Każde z tych mistrzostw świata miało znaleźć nowych właścicieli w 2022 roku, ponieważ wszyscy mistrzowie Filipin ostatecznie stracili swoje tytuły. Kasimero stracił pas WBO wagi koguciej poza ringiem w maju zeszłego roku po tym, jak nie udało mu się go obronić po raz drugi ancajas dwukrotnie stracił jednogłośną decyzję sędziów dla Argentyńczyka Fernando Martineza w walce o tytuł IBF wagi koguciej juniorów.

Donaire mógł boksować po raz ostatni po tym, jak poniósł ciężar brutalnego powalenia, które zakończyło się w drugiej rundzie z rąk japońskiej gwiazdy Naoya Inoue w walce o unifikację tytułu wagi koguciej.

W mniej niż dwa tygodnie Filipiny straciły na początku lipca dwa tytuły mistrza świata Cuarto oraz Magsayo obaj byli po przegranej stronie werdyktów niejednolitych decyzji.

Mało znany 23-latek z Sarangani w jakiś sposób uratował dzień lub rok filipińskiego boksu. Niepokonany Dawid Apolinario poleciał do Republiki Południowej Afryki, aby w lipcu odnieść imponujące zwycięstwo przez KO w pierwszej rundzie nad lokalnym bukmacherem Gideonem Buthelezim o wakujące mistrzostwa IBO w wadze muszej.

Carlos Yulo wygrywa, przegrywa i wciąż rośnie

Większy obraz Carlosa Yulo to wciąż Igrzyska Olimpijskie w Paryżu 2024, gdzie jego trener Munehiro Kugimiya przewiduje, że będzie walczył o coś więcej niż tylko złoty medal.

Na długiej i żmudnej drodze do olimpijskiej wielkości Yulo został wystawiony przez swój zespół na trudne zawody, które miały na celu wzmocnienie go i pomoc w przygotowaniach do 2024 roku.

Na tegorocznych SEA Games w Wietnamie Yulo wystąpił jako Najbardziej odznaczony filipiński sportowieci zdobył pięć złotych i dwa srebrne medale.

Yulo wystąpił w czerwcu z kolejnym mistrzowskim występem.

w Mistrzostwa Azji Seniorów w Gimnastyce w Doha w Katarze Yulo ponownie zaimponował trzema złotymi i jednym srebrnym medalem. Zajął pierwsze miejsce w podłodze, sklepieniu i poręczach i przegapił czwarte złoto, kiedy zajął drugie miejsce w indywidualnym wieloboju.

Po zdobyciu tytułu mistrza świata w ćwiczeniach na podłodze w 2019 roku i woltyżerce w 2021 roku, Yulo nie wypadła źle na tegorocznych Mistrzostwach Świata w Gimnastyce Artystycznej w Liverpoolu w Anglii, mimo że nie zdobyła złota. Wciąż przynosił do domu a Srebro w skarbcu i Brąz w poręczach równoległych.

Yulo pewnie wolałby zebrać więcej złota w 2022 roku, ale zrobił to, co musiał zrobić, by przynieść krajowi chwałę. Wszystko to jest częścią procesu, dzięki któremu Yulo wyjdzie lepiej przygotowany na następne dwa lata.

Kontrast w filipińskiej piłce nożnej

Kibiców z Filipin nie można winić za porównanie występów Filipinek i Azkali w tym roku.