Sekrety produkcji polskiej nominacji do Oscara „ Nigdy więcej śniegu ”

Twórcy filmu, którzy stoją za oficjalnym wejściem Polski do międzynarodowej fikcji Oscar Biegać, „Nigdy więcej śniegu„Powiedz, że pójdziesz śladami polskich laureatów i nominowanych, takich jak Paweł Pawlikowski („ Zimna wojna ”,„ Ida ”) i Jan Komasa („ Boże Ciało ”). Wyborcy Akademii oglądający ich międzynarodowe pokazy filmowe w domu powinni mieć pod dostatkiem czasu, aby zobaczyć film, zanim zostanie wydany wiosną przez Kino Lorber.

Małgorzata Szumowska („Ciało”) cO-autor i współreżyser wraz z operatorem Michałem Englertem, który debiutuje jako reżyser. Historia opowiada o Alecu Utgoffie jako Zhenii, masażyście podobnym do guru, który podróżuje po zamożnej dzielnicy i spotyka klientów, którzy otwierają mu się na temat ich życia. Englert używa szerokiego kadru, podczas gdy Zhenia obchodzi się i często pojawia się znikąd. „Jest tajemniczy i sprawiał wrażenie skrytego” – mówi Englert. Inspiracją, zauważa Szumowska, była prawdziwa masażystka, która wędrowała od domu do domu ze składanym stołem do masażu.

Scenograf Jagna Janicka znalazła osiedle dla nienazwanego sąsiedztwa i każdy dom uczynił odbiciem jego mieszkańców, od malowideł na ścianach po muzykę, którą słyszeli. „Wszystko, co widzisz, dotyczy instynktu i emocji” – mówi Englert. „Jagna odkryła tę dziwną i interesującą część Warszawy, która znajduje się tuż na obrzeżach”.

Na początku nie było łatwo fotografować w plenerze, ponieważ mieszkańcy nie byli otwarci na twórców filmu. Englert ujawnia, że ​​producent Viola Fügen w pewnym momencie nawet udawał nabywcę domu, aby uzyskać dostęp. Ale Englert przyznaje: „czuliśmy się jak kłamcy, więc powiedzieliśmy im prawdę i ostatecznie uzyskaliśmy dostęp”.

Janicka i kostiumograf Katarzyna Lewińska wskazali na pobliskie przykłady zespołów bohaterów. „Niektóre były oparte na ludziach, których znamy” – mówi Englert. Szumowska dodaje, że nadała dwóm bohaterom własny styl.

Ponieważ Zhenia patrzy na samo społeczeństwo, Englert chciał uchwycić postać w odblaskowych ujęciach, czy to przez okno, czy jego własne odbicie w lustrze. Englert użył soczewek Arri DNA 65, aby stworzyć szeroką ramkę i uchwycić subtelne elementy wewnątrz. „Bardzo często opowiadaliśmy historie poprzez rekwizyty i scenografię” – mówi. Oznaczało to robienie zdjęć jedzenia, mebli, a może kwiatów. Każdy element powinien odzwierciedlać izolację ludzi, którzy mieliby mieszkać na osiedlu w Polsce.

„Na obrzeżach kadru jest wiele historii” – mówi Englert. „Skupiasz się na kompozycji i zwracasz uwagę aktorów, jednocześnie odsłaniając to, co ich otacza”.

Ostatecznie chodziło o to, aby widzowie mieli swobodę rozszyfrowania wszystkiego, co zobaczyli. „Film ma tak wiele różnych znaczeń, a każdy z nich będzie inny dla każdej osoby” – mówi Englert. „To ryzykowne, ale taka jest radość z kina”.