Scottish Obituaries: Chris Carrell, administrator sztuki, który odcisnął swoje piętno w Glasgow

Chris Carrell, wizjonerski administrator sztuki, który spędził 13 lat na czele Glasgow’s Third Eye Centre, był kluczową postacią w zdefiniowaniu udanej kandydatury Glasgow do tytułu Miasta Kultury w 1990 roku. Jego energia i zdolność do wzmacniania pozycji innych pomogły ukształtować popularną scenę artystyczną. za które miasto jest obecnie rozpoznawane na całym świecie.

Urodzony Ronald Christopher Carrell w Barnard Castle w 1941 roku, nigdy nie spotkał swojego ojca, oficjalnego pilota Ronalda Carrella, który zginął w bombardowaniu Niemiec w październiku 1940 roku. Po wojnie jego matka i ojczym, Frank Hutchins, przeprowadzili się do Kent.

Chris uczęszczał do Worksop College w Nottinghamshire jako cotygodniowy internat i studiował sztukę w Kings College w Durham (wówczas mieszkał w Newcastle), gdzie jego wykładowcami byli Victor Pasmore i Richard Hamilton. Jego prace zostały wybrane przez Pasmore na wystawę Young Contemporaries w Londynie w 1962 roku, na której znaleźli się tacy artyści jak RB Kitaj, David Hockney i Peter Blake. W następnym roku poślubił artystkę Rose Frain, z którą miał dwoje dzieci, Severina i Shannę. Później miał kolejną córkę, Lucy, z Bronwen Ross.

Po krótkim pobycie jako nauczyciel plastyki i wykładowca na północnym wschodzie, był współzałożycielem Ceolfrith, księgarni i wydawcy poezji w Sunderland, który popierał twórczość lokalnych poetów. Stamtąd założył Sunderland Arts Centre, gdzie zaczął wprowadzać w życie idee, które z powodzeniem wykorzystywał w Glasgow: mieszając „wysokie” i „niskie” formy sztuki, broniąc zaangażowania społeczności i docierając do nowych odbiorców. Najważniejsze z jego wizyty w Sunderland to Beyond the Horizon, festiwal science fiction oraz Ha’way the Lads, wystawa i książka poświęcona klubowi piłkarskiemu Sunderland Association, z okazji jego stulecia i zwycięstwa w Pucharze Anglii w 1973 roku.

W 1978 roku został dyrektorem Third Eye Center, zastępując założyciela Toma McGratha. Zbudował i rozbudował model McGratha, przyciągając szeroką publiczność i pomagając uczynić Centrum Trzeciego Oka kultowym miejscem w mieście. Wystawa A History of Scottish Football przyciągnęła 30 000 zwiedzających w ciągu sześciu tygodni w 1984 roku i objechała Szkocję.

Przełomowa powieść Alasdaira Graya, Lanark, została wydana w Third Eye Centre w 1981 r., Aw 1983 r. Chris zorganizował wystawę Noise and Smoky Breath w Bibliotece Mitchella, na której świętowano, jak Glasgow inspirowało pisarzy. Towarzysząca książka była jedną z pierwszych, które w tym samym tomie zebrały talent literacki, który kwitł w tym czasie w mieście.

Szkoci artyści otrzymali tę samą platformę na Trzecim Oku, co najlepsi artyści z całego świata. Godne uwagi eksponaty to John Bellany, George Wyllie, New Glasgow Boys, pierwszy przegląd pierwszych 50 lat szkockiej fotografii oraz celebracja pracy Jimmy’ego Boyle’a i jednostki specjalnej w więzieniu Barlinnie.

W 1986 roku, współpracując z Malcolmem Macleanem, Carrell zaplanował wystawę As an Fhearann ​​(From The Land), poświęconą Highland Clearances i Gaeldom. Przez cztery lata koncertował w Szkocji i Kanadzie. Maclean twierdzi, że program odegrał kluczową rolę w zainspirowaniu Scottish Arts Council do poważnego zaangażowania się w kulturę gaelicką. Towarzysząca książka została uznana za kluczowy tekst dotyczący praw do ziemi. Centrum Trzeciego Oka broniło także społeczności marginalnych, wystawiając sezon prac artystów niepełnosprawnych, z których wyrósł Project Ability, którego reżyserem był Chris.

Podejście Chrisa obejmowało wszystkie formy sztuki, od mody i rocka po eksperymentalną sztukę wizualną i performans. Duże wystawy ustawiano z zaskakującą szybkością. Koledzy opisują Chrisa jako skromnego człowieka z legendarną umiejętnością łączenia się z innymi i umożliwiania im realizacji własnych projektów, tworząc tym samym duży i zróżnicowany program, mimo niewielkiego zespołu i ograniczonego budżetu. Jego umiejętności budowania zespołu były również legendarne i mogły obejmować zabranie całego zespołu, w tym sprzątanie, z pudełkiem piwa, autobusem na błotniste pole poza miastem, aby grać w kółko. Fakt, że nie szukał uznania dla siebie, może wyjaśniać, dlaczego jego nazwisko jest dziś mniej znane, niż zasługują na to jego osiągnięcia.

Był to przełomowy moment w historii Glasgow, kiedy miasto doceniało znaczenie kultury dla odnowy postindustrialnej. Carrell był członkiem zarządu Mayfest, Glasgow Garden Festival (prekursorem i polem testowym kandydatury na Miasto Kultury), a także siłą napędową samej kandydatury, która ostatecznie umieściła Glasgow na mapie jako miejsce kulturalne. Andrew Nairne, który pracował dla Chrisa w Trzecim Oku, powiedział: „Jego osiągnięcia w Glasgow były naprawdę niezwykłe. Jest częścią bardzo małej liczby ludzi, którzy byli katalizatorem dla Glasgow, które teraz uważamy za naturalne – dynamicznego i kreatywnego miasta na poziomie międzynarodowym. „Inny były pracownik, Robert Livingston, napisał o nim, że„ prawdopodobnie żadna inna osoba nie zrobiła więcej … aby Glasgow zostało ogłoszone Miastem Kultury w 1990 roku ”.

Pod koniec lat 80., gdy kraje bloku sowieckiego zaczęły otwierać się na Zachód, Chris zacieśnił więzi z Europą Wschodnią, planując sezony pracy w Polsce (Polish Realities: New Art in Poland) w 1988 r. Oraz w Rosji (New Beginnings). w 1989 roku.

Szkocka krytyk teatralna i felietonistka Joyce McMillan była częścią grupy dziennikarzy, których Chris zabrał do Rosji w 1989 roku. Podróż, podczas której spotkali się od artystów-dysydentów po sowieckich ministrów kultury, opisuje jako „zmianę życia” i hołd złożony Chrisowi. umiejętność organizowania i budowania połączeń.

Po zamknięciu Centrum Trzeciego Oka w 1991 r. (Później otwartego ponownie jako CCA), Chris przeniósł się do Portsmouth jako miejski urzędnik ds. Sztuki. Przez następną dekadę kontynuował wdrażanie swoich pomysłów na integrację i zaangażowanie, łącząc sztukę i naukę na Shock Waves, festiwalu łączącym sztukę z fizyką kwantową, technologią i przemysłem opartym na nauce. Na Festiwal Europa w Portsmouth zaprosił artystów z całej UE, aby zainstalowali duże dzieła w całym mieście i miał towarzyszyć swojej najsłynniejszej gości, księżnej Dianie, podczas zwiedzania dzieł.

W Portsmouth Chris poznał swoją drugą żonę, Carole Pook i został ojczymem trójki swoich dzieci. Na emeryturze zainteresował się biografią i historią społeczną, nagrywając kilka ustnych historii wojskowych, w tym własnego ojczyma. W 2017 roku udał się na cmentarz wojenny Wspólnoty Narodów w Charlottenburgu w Berlinie, aby odwiedzić grób ojca, którego nigdy nie znał.

Zmarł po długiej walce z chorobą Parkinsona. Zostawia swoją drugą żonę Carole, troje dzieci, czworo wnuków, swoich pasierbów i brata Johna.

Jeśli chcesz wysłać nekrolog lub sugestię dotyczącą tematu, skontaktuj się z nami [email protected]

Wiadomość od Redakcji

Dziękuję za przeczytanie tego artykułu. Jesteśmy bardziej niż kiedykolwiek zależni od Twojego wsparcia, ponieważ zmiana nawyków konsumenckich spowodowana koronawirusem wpływa na naszych reklamodawców.

Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, rozważ wsparcie naszego zaufanego i sprawdzonego dziennikarstwa, składając podpis cyfrowy.