Recenzja „Spoor”: Hunters in the Snow

„Tor,” Polska reżyserka Agnieszka Holland i jej córka Kasia Adamik reżyserowały ją przez prawie cztery lata bez amerykańskiej publikacji. Na Nowojorskim Festiwalu Filmowym jesienią po premierze w lutym 2017 krytyk Amy Taubin, jedna z jej wielu mistrzów, zaprezentowała go jako być może swój ulubiony film dekady. ona ma zinterpretował to jako politycznie naładowana krytyka patriarchatu polskiego.

Tak wysoka pochwała dla funkcji, która nie jest szeroko stosowana w USA, pozostawia niewielki ślad na sceptyku, zwłaszcza po spędzeniu czasu w ciemnych, śnieżnych krajobrazach filmu.

„Spoor” to sen natury, który kręci się wokół zagadki. W centrum uwagi jest Duszejko (Agnieszka Mandate), która mieszka samotnie na polskiej wsi i kocha zwierzęta. (Nie chce nazywać się Janiną po imieniu). Jest więcej niż ulotna i używa astrologii do mierzenia ludzi. Po zniknięciu psów zabiera dzieci w wieku szkolnym, które uczy angielskiego, na potencjalnie traumatyczną nocną „wycieczkę” w poszukiwaniu ich. Ciągle ryje rogi z myśliwymi, a pytanie wysokiego rangą księdza, dlaczego „nie zabijaj”, nie dotyczy zabijania zwierząt. Wtedy łowcy zaczynają umierać.

„Spoor” jest rewelacyjnie klimatyczny. Głęboki bas instrumentów dętych drewnianych; zdjęcia jeleni z pustymi oczami, które wyglądają, jakby konspirowały; stosowanie ograniczonego światła zewnętrznego; Zimowe otoczenie, które jest tak przerażające, że nawet gdy akcja miga w czerwcu, zieleń i mandat są chwilowo nie do rozpoznania – wszystko na nieskazitelnym poziomie.

Jednak struktura jest odwrotna do zamierzonego, a nawet myląca, eliptyczna, a czas retrospekcji myli punkt widzenia. To jednostka, która płata figle na „kto”.

tor
Nie oceniony. W języku polskim i angielskim z napisami. Czas trwania: 2 godziny 8 minut. Wypożycz lub kup dalej Telewizor apple, Google Play oraz inne platformy streamingowe i operatorzy płatnej telewizji.