Recenzja Silent Land – mroźny występ dla turystów książek z obrazkami we włoskiej sielance | Film

PMetodyczny i lapidarny debiut reżyserki Agi Woszczyńskiej to malarskie studium poczucia winy, pożądania i klasy, którego akcja toczy się w błękitnych, terakotowych kafelkach i nagich tkaninach białych ludzi. Wykorzystując relację z wakacji na włoskiej wyspie, która kończy się niepowodzeniem dla niezwykle blond polskiej pary Anny i Adama (Agnieszka Zulewska i Dobromir Dymecki), scenariusz bada przepaści kulturowej przepaści, które kryją się pod fantazją branży turystycznej o wolnych duchach ludzi z Kraje UE z radością przemierzają kontynent w poszukiwaniu rozrywki.

Anna i Adam przybywają do przestronnej, odosobnionej willi, którą wynajęli, i są zmartwieni, że basen, na który czekali, jest pusty. Skarżą się do niedbałego menedżera (Marcello Romolo), który przeprasza i negocjuje z parą, aby jak najszybciej rozwiązać problem, aby uniknąć jakiegokolwiek zwrotu. Goście powracają do rutyny wspólnego biegania i uprawiania sportu, ale pojawienie się arabskiego budowniczego (Ibrahim Keshk) zaburza równowagę: częściowo dlatego, że zaczyna używać hałaśliwego urządzenia do naprawy basenu, a częściowo dlatego, że jego uderzająco wyrzeźbiony tors jest rzadko ubrany , przyciągając wzrok Anny i wzbudzając zazdrość Adama. Ale paskudny wypadek losowy zmienia cały obraz, a Polacy są zmuszeni składać na policji zeznania, które nie są w pełni poparte materiałami z kamer CCTV, które to wszystko widziały.

Podobnie jak Siła wyższa Rubena Ostlunda, do której jest tematycznie podobna, ale mniej humorystyczna, Silent Land koncentruje się w szczególności na męskiej próżności, dumie i mitotwórstwie heroizmu. Kiedy dochodzi do wypadku, Adam nie robi nic, tylko stoi bezużytecznie z boku i gapi się na tragedię jak przejeżdżający na ulicy kierowca. Anna zna prawdę, ale jest też świadoma własnej winy za to, co się stało, i najwyraźniej nic nie będzie takie samo dla tych dwóch błyszczących, zadowolonych z siebie palantów.

Surowe okrucieństwo Woszczyńskiej jest dość ożywcze, ale rygoryzm filmu ciąży na dłuższą metę i mógłby być nieco śmieszniejszy – chociaż roześmiałem się głośno, gdy nieczuły gliniarz w trakcie śledztwa skorzystał z okazji, aby spróbować sprzedać go parze, biorąc pod uwagę rejs statkiem po wyspie.