Recenzja filmu Przysięga Ireny i podsumowanie filmu (2024)

Jesteśmy świadkami jej wrodzonej zdolności do samodzielnego myślenia, gdy po zamachu bombowym w szpitalu, w którym pracuje, wraca do domu w okupowanej Polsce, gdzie zastaje oficera SS, który zastępuje jej rodzinę. Jej bystry dowcip dobrze jej służy tutaj, podobnie jak przez cały film, ale łączy się z głębokim poczuciem empatii, więc wykorzystuje ten instynkt, aby pomagać innym, a nie tylko zapewnić sobie przetrwanie. Nélisse, która gra młodszą wersję postaci Melanie Lynskey w „Yellowjackets”, charakteryzuje się otwartością, która czyni ją ciepłą i delikatną mediatorką w tym wstrząsającym świecie. I właśnie ta sympatia – w połączeniu z tym, że jest ładna i wygląda na Niemkę – pozwala Irenie szybko w czasie wojny awansować do roli głowy posiadłości majora Rugemera (Dougray Scott), próżnego i ambitnego człowieka. wysiłku, który chce wykorzystać to miejsce do organizacji wystawnych przyjęć.

Ale przed tym stanowiskiem Irena prowadziła zakład krawiecki dla kilku hitlerowskich oficerów i ich sekretarek. „Krawcy” – wszyscy Żydzi – pochodzili z Polski z różnych środowisk, a ona przybyła, aby się z nimi zaprzyjaźnić i chronić. Scena, w której pojedynczo wstają, przedstawiają się Irenie i ujawniają swoje dawne zawody – prawnika, farmaceutę, pielęgniarkę – jest doskonałym przykładem tego, jak Archambault odnalazł spokojne człowieczeństwo w tym przerażającym środowisku. Kiedy dowiaduje się, że getto żydowskie ma zostać zlikwidowane, Irena podejmuje odważną decyzję o ukryciu tych mężczyzn i kobiet w rozległej willi majora, której remontu odpowiada. Obserwowanie, jak odkrywa każdy najdrobniejszy szczegół dotyczący dostępu, komunikacji, jedzenia i komfortu, dodaje filmowi energii napędowej. Archambault często skupia swój obiektyw na nieoczekiwanych miejscach – stopach Ireny wybiegającej z kuchni, by podać przekąski okropnym ludziom, czy dłoniom ocalałych Żydów puszczających świecę wokół kręgu z okazji Chanuki.

„Przysięga Ireny” to także momenty wstrząsające, jakich można się spodziewać po filmie o Holokauście. Szczególnie wstrząsająca jest scena losu małego dziecka, ukazująca przypadkowe okrucieństwo hitlerowskiego oficera, którą w przerażający sposób zagrał Maciej Nawrocki. Archambault formułuje to strategicznie, więc nie jest to szokująco obrazowe, ale wyraźnie pokazuje, jak bycie świadkiem tego morderstwa wstrząsa Ireną. Elegancko trzymająca w napięciu muzyka filmowa Maxime’a Naverta i Alexandra Stréliskiego towarzyszy ciągłemu niebezpieczeństwu uwięzienia w tym luksusowym miejscu.