Recenzja: Chleb i sól – Cineuropa

16.09.2022 – WENECJA 2022: Damian Kocur w swoim genialnym debiucie analizuje przemoc i legendarną polską gościnność, ale traktuje to z przymrużeniem oka

W rodzinnej Polsce Damian Kokur był jednym z wschodzących reżyserów, których warto mieć na oku. Jego filmy krótkometrażowe, genialne w surowym stylu i radykalnym spojrzeniu na to, co stanowi ekranową rzeczywistość, przyniosły mu szereg nagród. debiut fabularny, chleb i sól [+see also:
trailer
interview: Damian Kocur
film profile]pochwalił najmłodszych Festiwal Filmowy w Wenecji (gdzie otrzymał Nagrodę Specjalną Jury w sekcji Orizzonti – zobacz aktualności), dodatkowo pokazuje wyjątkowy talent Kocura i czystość jego kinowego głosu.

Opowieść podąża za dwudziestokilkuletnim Tymkiem (Tymoteusz Bies), który wraca do rodzinnego miasta na letnie wakacje. Jest utalentowanym pianistą, pracowitym i ambitnym, ale w przeciwieństwie do tego wygląda bardziej jak próżniak, którego jedynym talentem jest marnowanie życia. Nieporozumienia i błędy poznawcze to główne motywy filmu Kocura, który czerpie z wczesnych prac Gusa Van Santa oraz Larry’ego Clarka, bez nagość. Reżyser wyczarowuje na ekranie hiperrealistyczny świat i współpracuje z nieprofesjonalnymi aktorami, którymi płynnie reżyseruje.

Tymek ma młodszego brata (Jack Bies, jego prawdziwe rodzeństwo), który również gra na pianinie, ale wykazuje mniejsze zaangażowanie w swoje powołanie. Tymek próbuje go mocniej naciskać, żeby Jacek też mógł opuścić rodzinne miasto. Ale Jacek dobrze czuje się tam, gdzie jest, z kumplami i dziewczyną w kebabie prowadzonym przez dwóch arabskich imigrantów. Fabuła opowiada o relacji między braćmi, między Polakami a Arabami – podczas gdy ogólnie otwarty Tymek próbuje poznać kebabarza Yousefa, inni chłopcy też z niego wyśmiewają się i zaczynają na niego przeklinać. Napięcie powoli rośnie, podobnie jak temperatura przysłowiowej wrzącej żaby, a kiedy sytuacja robi się naprawdę gorąca, jest już za późno, żeby coś z tym zrobić.

Co uderza? chleb i sól – przysłowie po polsku i, jak się okazuje, także po arabsku – tak reżyser zwraca uwagę widzów. Jego kamera albo podąża za bohaterami, albo obserwuje sytuację, w jakiej się znaleźli. Ruch i bezruch tworzą atmosferę psychicznej klaustrofobii i zbliżającego się ataku paniki – jest jeszcze miejsce do oddychania, ale to minie. To fabuła, która udaje dokument i jest trafnym wyborem artystycznym, ponieważ film bada również to, co jest prawdziwe, a co fikcją: historię, którą ludzie opowiadają sobie, aby nadać światu sens. Pod tym względem film Kocura przypomina przede wszystkim twórczość Michaela Haneke Zabawne gry, nie z powodu przemocy, która wybucha pod koniec filmu, ale z powodu przypomnienia, że ​​tak łatwo jest oszukać oczy i percepcję ludzi. Pianiści mogą wyglądać jak raperzy, gościnny naród może być ksenofobem, a pozornie prosty film o młodym człowieku może być dziełem filozoficznym. Kocur to błyskotliwy talent do oglądania – zdanie, które czytelniku powinieneś przyjąć bez przymrużenia oka.

chleb i sól został wyprodukowany przez Polskie Studio Munka. IKH Pictures Promotion posiada prawa do dystrybucji na całym świecie.