Poszukiwanie domu rodzinnego ujawnia przeszłość pogrzebaną przez Holokaust

Potem słyszy, jak przewodnicy mamroczą jego nazwisko. Mężczyźni omawiają Abrahama Kajzera, ocalałego z Holokaustu, który pracował nad Riese i którego niejasny pamiętnik „Za drutami śmierci” jest oryginalnym tekstem ich subkultury. „Jeden z najważniejszych ludzi, którzy przeżyli wojnę, Żyd czy Polak” – wyjaśniają. Kiedy powiesz Kaiserowi, że twój bohater dorastał w polskim mieście daleko od Sosnowca, wiesz, co się dzieje. Pobieżna recenzja pamiętnika Kajzera, który był sprzedawany w gigantycznym sklepie z pamiątkami, ujawnia, że ​​rzeczywiście pochodził z sąsiedniego miasta. „Abraham i mój dziadek byli pierwszymi kuzynami” – odkrywa Kaiser. Abraham miał braci i siostry, a to rodzeństwo urodziło dzieci, które jeszcze żyją. „Tak po prostu, rodzina od wymarła do nie wymarła”.

Kiedy ujawnia się związek między Kajzerem i Kaiserem, autorka staje się maskotką poszukiwaczy skarbów i rodzą się nowe legendy o Abrahamie. „Szybko okazało się, że jestem jego wnukiem… ponieważ ta historia jest lepszą historią”. Ci ludzie powodują inny rodzaj zamieszania, niż pierwotnie dążył Kaiser. Ubierają się jak komandosi, kopią w poszukiwaniu hitlerowskich artefaktów i duszą go noogami i wódką. Kaiser odwiedza salę muzealną jednego ze swoich oryginalnych gigantycznych przewodników i pisze: „Andrzej nie był skinheadem, nawet jeśli skinhead i Andrzej mogli mieć podobne wyobrażenia o wystroju wnętrz”.

To dziwny, skomplikowany obszar – przez co mam na myśli fantastyczny. Nowi przyjaciele Kaisera są zabawni, a ich brak jawnego antysemityzmu jest miłym zaskoczeniem. Mimo to widzi gnicie tych, którzy przysięgają, że Riese jest miejscem UFO lub zawiera plany wehikułu czasu Hitlera. „Pod wymyślnymi zarzutami kryje się podstępne twierdzenie – że rozumiesz wojnę błędnie. … Ludobójstwo jest przypadkowe. „Jest dużo cieplejszy od kolekcjonerów, takich jak Andrzej. Obaj po prostu próbują zbliżyć się do duchów poprzez przedmioty, nawet jeśli niektóre z tych obiektów są trochę zaskakujące. „W Stanach Zjednoczonych trudno postrzegać swastykę jako celową prowokację i oznakę przynależności do ideologii narodowego socjalizmu. Ale tu? Były to dosłownie zakopane artefakty. Opowiadali się za tym, co umarło i odeszło. „

„Grabież” rozwija się jako moralnie skomplikowany dziennik podróżniczy, ale kiedy akcja zwalnia – a polski proces prawny nie następuje szybko – sytuacja może trochę się skomplikować. Rozdział retorycznego dialogu na temat etyki zbawienia pojawia się znikąd i donikąd, a rozmowy autora z żyjącymi krewnymi są zduszone, jakby coś zostało powstrzymane. Nie jest to pierwsza książka, która korzysta z 50 stron spadających z okładki.

Ale jest oryginalny i ostatecznie mocny. Kaiser goni za faktami (kciuki) z historii Abrahama Kajzera i one mnie zdewastowały. Nie jest zgubne stwierdzenie, że Kajzer przeżył absolutnie najgorsze, co ludzkość miała do zaoferowania, tylko po to, by zrezygnować z największej nagrody życia. Z daleka przez te wszystkie lata jego wybór jest niezrozumiały. Mimo wszystko naszym obowiązkiem jest spróbować zrozumieć.