Polski artysta o różnorodnych talentach

Wychowany w Lublinie, Polska, Agnieszka Polska miał niewielki dostęp do sztuki współczesnej. Odwiedzenie Tate Modern podczas wycieczki do Londynu jako nastolatka, jak powiedziała, było „objawieniem”.

Dwie dekady później Pani Polska jest artystką i filmowcem, której prace wideo pokazywane były m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej (MoMA) w Nowym Jorku, Centrum Pompidou w Paryżu oraz na Berliner Hamburger Bahnhof, gdzie otrzymała Nagrodę Galerii Narodowej w 2018 roku.

Ale nadal pozostaje pod wpływem tej wizyty w Tate Modern, zwłaszcza sztuki, którą widziała, wideo Bruce’a Naumana ”Dobry chłopiec, zły chłopiec(1985).

„To praca o tym, jak sztuka może wpływać na widza, jak potężna jest sztuka i jak można ją wykorzystać z dobrych i złych powodów, dobrych praktyk i złych praktyk” – powiedziała 37-letnia Pani Polska. „Pamiętam to uczucie Nic nie mogłem zrozumieć, o co chodziło i nie mogłem dowiedzieć się, gdzie to było.

W swojej własnej sztuce Pani Polska zmagała się z tym samym uczuciem wciągania i niepokoju. Jej prace wideo są głęboko hipnotyzujące, z silnym naciskiem na wydarzenia lub momenty historyczne.

Pracuje głównie w filmie. Jej pierwszy film fabularnyHurra, wciąż żyjemy!” o obsadzie aktorów rywalizujących o pracę z charyzmatycznym reżyserem, ukazała się w 2020 roku, a niedawno ukończyła scenariusz do swojego drugiego filmu fabularnego, którego akcja rozgrywa się w XIX-wiecznej Australii.

Ale stworzyła także ruchome rzeźby na dwie indywidualne pokazy w tym miesiącu, koncentrując się na sprzeciwie francuskiego historyka Fernanda Braudela wobec idei poruszania się historii wzdłuż liniowej osi czasu.

twoja londyńska galeria, Unia Pacyfikuzaprezentowała ją na indywidualnej wystawie „Zegary Braudela” we Frieze London, mieszkając w tej samej fabryce w Warszawie Galeria, Dawid Radziszewski, zaprezentuje swoje rzeźby na indywidualnej wystawie w Paris+ w tym tygodniu. Na początku przyszłego roku wyreżyseruje sztukę na Biennale Sztuki Współczesnej w Lizbonie (BoCA).

„Polska chce, aby jej rzeźby łączyły sprzeczne obrazy podsycane humorem i melancholią” – napisał dyrektor Union Pacific Nigel Dunkley w e-mailu o „Zegarach Braudela”, zestawie sześciu obracających się, przypominających zegar rzeźb, opracowanych przez nakładanie na siebie okręgów. inne Nadruki na wycinanym laserowo aluminium i szkle akrylowym. Dodał, że hipnotyczna jakość jej pracy „jest wynikiem jej eksploracji technologii afektywnych oraz wciągającego opowiadania historii”.

Ten głęboki związek z opowiadaniem historii sięga jej dzieciństwa w postkomunistycznej Polsce, gdzie jej ojciec był inżynierem, a matka studiowała historię sztuki. Uwielbiała to, jak historie rozwijają się w książkach i filmach. Powiedziała, że ​​do dnia dzisiejszego, kiedy zacznie opowiadać – od mocnego dzieła literackiego po powieść o złym romansie – musi ją dokończyć.

Polska bogate tradycje filmowe na nich też wpłynęły, zwłaszcza na twórczość reżysera Andrzej Żuławski. „Jest pewien emocjonalny wyraz aktora obecny w polskim filmie” – powiedziała – „Uważam to za bardzo fascynujące”.

Inspiracją były również japońskie bajki. „Byłem zafascynowany wszystkimi możliwościami, jakie masz w animacji; Zawsze masz kontrolę nad obrazem – powiedziała. „Jednocześnie można osiągnąć wszystko, co nie jest możliwe w tradycyjnym kinie”.

Ukończyła studia magisterskie na krakowskim Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki a po rocznej wymianie w Uniwersytet Artystyczny w Berlinie (gdzie obecnie mieszka) ukończyła studia podyplomowe na Rijksakademie w Amsterdamie.

W wieku 23 lat rozpoczęła współpracę z nieistniejącą już galerią berlińską Zak Branicka a także z krakowską galerią ArtPol, gdzie po raz pierwszy spotkała pana Radziszewskiego.

„W pracy Agnieszki jest wiele ciekawych aspektów” – napisał w e-mailu pan Radziszewski. „Ale to, co moim zdaniem pasuje do programu galerii, to pogląd na historię poprzez odwoływanie się do przeszłości i manipulowanie nią poprzez wykluczenie pojęcia czasu”.

Misal Adnan Yıldız, współdyrektor Niemiec Państwowa Galeria Sztuki Baden-Badengdzie prace Ms Polska były prezentowane na wystawie Państwo i przyroda na początku tego roku, mówi, że sposób, w jaki opisuje wydarzenia poprzez swoją sztukę, jest podobny do hiszpańskiego artysty Francisco Goyi.

„Widzę bardzo ścisły związek między jej twórczością a historią malarstwa pod względem portretu” – powiedział. „Historia tej osoby nie jest historią osobistą, ale historią uniwersalną, to literatura”.

„Mózg demona’ jest tego dobrym przykładem. W przypadku wielokanałowej instalacji wideo, którą stworzyła dla Hamburger Bahnhof, historia kręci się wokół górnictwa soli w Polsce w XV wieku; Minerał był cennym towarem i źródłem bogactwa kraju.

Wyobraża sobie listy adresowane do zarządcy kopalń i podróż młodego człowieka wysłanego konno, by je dostarczyć. Zagubiony w lesie spotyka demona, który angażuje się w monolog, który miesza chrześcijańskie idee ze współczesnymi troskami o degradację środowiska, wyczerpywanie się zasobów i sztuczną inteligencję.

Sven Beckstette, kustosz muzeum, który zasiadał w jury nagrody, a później był tam kuratorem jej indywidualnej wystawy, powiedział, że początkowo znalazł jej zgłoszenie – „Nowe Słońce” (2017) – za cenę pełną oczywistych frazesów moralnych.

„Pomyślałem: »Nie kupuję tego«, to było moje pierwsze wrażenie” – powiedział. Kiedy jednak przyjrzał się bliżej: „Zrozumiałem, że trzeba przełamać te wszystkie stereotypy, które tam są. Ta praca polega na manipulowaniu emocjami”.

Zabawa z uczuciami publiczności przebiega jak czerwona nić przez jej prace.

„W mojej pracy jest ogólna jakość, że staram się stworzyć poczucie zanurzenia i oderwania w tym samym czasie” – powiedziała. „Zawsze wyjaśniam widzowi, że bardzo łatwo jest zmanipulować go tak, aby odczuwał określone emocje”.

Maria Lind, która jako kuratorka Biennale Kwangju w 2016 roku, na którym znalazła się jedna z prac Ms. Polska, stwierdziła, że ​​jest wybitnym twórcą wizerunku. Pani Polska to artystka, „która potrafi przykuć naszą wzrokową uwagę, nie będąc spektakularną czy nachalną”.