Polska staje się kolosem obronnym

Polska zbroiła się przed rozpoczęciem rosyjskiej wojny agresywnej przeciwko Ukrainie w lutym 2022 r.; Program nabrał rozpędu, gdy wybuchły działania wojenne na pełną skalę.

Polska i Ukraina natychmiast cementowały swoje stosunki, a Polska była głównym politycznym zwolennikiem Ukrainy. Centrum logistycznezakwaterowanie dla uchodźców i główny dostawca broni (niezależnie od obecnego sporu dotyczącego eksportu zboża).

Polska intensywnie skupiała się także na znaczeniu wojny dla swojej pozycji strategicznej i zagrożeniach, przed którymi stoi obecnie – nie tylko możliwych konsekwencjach ze strony Ukrainy, ale także jej długiej granicy z Białorusią, która w dużej mierze stała się marionetkowym państwem Kremla, a Rosja stała się – zasięgiem nuklearnego broni na swoim terytorium.

Wnioski były ponure i doprowadziły do ​​szybkich decyzji. Polska już w 2022 r. wydała na obronność 2,4% PKB, co plasuje ją na trzecim miejscu w NATO po Stanach Zjednoczonych i Grecji.

Rząd zdecydował, że potrzeba znacznie więcej. Polska planuje wydać w 2023 r ponad 4% PKB na obronność, co stanowiłoby najwyższy udział w NATO i największą część budżetu wydatkowanego na sprzęt (ponad 50%).

Ponieważ jesteśmy szóstą co do wielkości gospodarką w Europie i zdecydowanie największą na wschodniej flance, liczby te powodują znaczny wzrost personelu i sprzętu.

Kraj planuje podwoić swoje siły lądowe do 300 000 żołnierzy. Ogromne zakupy z zagranicy obejmują 366 czołgów Abrams i 96 helikopterów Apache ze Stanów Zjednoczonych; 980 czołgów K2 oraz 648 haubic samobieżnych z Korei Południowej; Setki amerykańskich wyrzutni rakiet HIMARS; wiele innych systemów obrony powietrznej Patriot; 22 Wyprodukowano w Wielkiej Brytanii Baterie przeciwlotnicze i trzy brytyjskie Fregaty; a także 48 południowokoreańskich myśliwców FA-50 i 32 amerykańskie samoloty F-35, co zwiększy istniejącą flotę 48 F-16.

Dokonała obecnie bardzo znaczących dostaw broni na Ukrainę, w tym myśliwców MiG-29, zmodernizowanych czołgów T-72 i haubic samobieżnych Krab 155 mm.

Polska stanie przed wyzwaniem opłacenia, wchłonięcia i integracji tak różnorodnego sprzętu z najwyższej półki – pomimo 2 miliardów dolarów Pożyczka amerykańska – i w 2023 r. mogłyby wydać na obronność niecałe 4% PKB. Co więcej, skala i sposób realizacji rozbudowy wojskowej mogą ulec zmianie, jeśli rząd zmieni właściciela po wyborach 15 października. Jednak główne partie polityczne popierają rozwój obronności i nie ma wątpliwości co do ogólnego zaangażowania.

Rozbudowa wojskowa odbywa się na dużą skalę i wprowadza Polskę do innej ligi europejskiej obronności. Siły zbrojne są obecnie na dobrej drodze, aby stać się najpotężniejszą siłą lądową kontynentu i kotwicą wschodniej flanki Unii Europejskiej (UE)/NATO, zdolną do odstraszania i pokonania Rosji.

Przywódcy w Polsce i innych krajach wschodniej flanki dostrzegli rosyjskie zagrożenie na długo przed inwazją „zielonych ludzików” na Krym i wschodnią Ukrainę w lutym 2014 r., co wywołało znaczną pogardę w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych. Polska, podobnie jak jej sąsiedzi, z pierwszej ręki rozumie rosyjski imperializm.

Polska nie jest osamotniona w zwiększaniu wydatków na obronę. Trzy kraje kontynentu o największej liczbie ludności i potędze gospodarczej – Niemcy, Francja i Wielka Brytania – również inwestują nowe fundusze i sprzęt w swoje siły zbrojne. Jednak w zakresie naziemnego odstraszania i obrony przed rosyjskimi najazdami na wschodnią flankę Europy Europa będzie w coraz większym stopniu polegać na Polsce i (jeśli Zachód będzie nadal dostarczał broń) zaprawionej w bojach armii Ukrainy jako kręgosłupie swojej wschodniej obrony.

Nie jest to dla Polski nowa rola. W XVI wieku^Cz i 17^Cz Przez wieki Rzeczpospolita Obojga Narodów była jednym z największych krajów w Europie i dominującą potęgą militarną, na krótko okupującą Moskwę. W 1683 r. w ich ślady poszły wojska polskie Jana III. Sobieskiego reputacja monarchii habsburskiej zażenowany najeźdźców Turków Osmańskich u bram Wiednia i ocal Europę.

Ponad dwieście lat później, w Bitwie Warszawskiej (tzw. Cud nad Wisłą) w 1920 roku, Polska pokonała siły radzieckie, które chciały najechać Europę i wprowadzić komunizm w Niemczech. Wyczyn ten był szczególnie niezwykły, ponieważ Polska dopiero co stała się ponownie państwem po 123 latach jej wykorzeniania z rąk Prus, Rosji i Austrii.

Niedawne doświadczenia Polski opuszczenia przez europejskich sojuszników, gdy Niemcy i Związek Radziecki planowały inwazję w 1939 r., wywołującą II wojnę światową, tylko uwydatniły potrzebę samoobrony.

Jak Polska odegra tę rolę w XXI wieku?^ul Century, prawdopodobnie w partnerstwie z Ukrainą, a co to oznacza dla Europy?

Wiele zależy od wyniku wojny, wyniku polskich wyborów i stosunków Polski z innymi mocarstwami europejskimi. Wybrany w 2015 r. i ponownie wybrany w 2019 r. rząd Prawa i Sprawiedliwości (PiS) znany jest z batalii z UE o niezawisłość sądów i normy liberalnej demokracji.

PiS sprzeciwia się ponadnarodowym instytucjom UE i postrzega polski parlament jako najwyższy organ swojego rządu. Choć Polska jest aktywnym członkiem NATO, politycznie pozostaje w tyle za swoimi możliwościami, częściowo z powodu napięć z innymi sojusznikami.

Polska ma obecnie szansę zwiększyć swoje wpływy w Europie i NATO, szczególnie w kwestii bezpieczeństwa i dobrobytu na wschodniej flance NATO/UE. Jeśli Ukrainie uda się osiągnąć strategiczny priorytet, jakim jest połączenie dwóch dużych zachodnich klubów, w połączeniu z praktycznymi krokami mającymi na celu poprawę bezpieczeństwa i dobrobytu całej flanki, może wspiąć się na najwyższy szczebel mocarstw europejskich, gdzie w coraz większym stopniu należy.

Jednak niedawny spór zbożowy uwypuklił wyzwania polityczne, a także wyzwania historyczne.

Sukces zmieniłby jednak bezpieczeństwo europejskie w sposób zasadniczo zgodny z interesami Polski.

Wielu zauważyło, że Putin nigdy nie wyobrażał sobie, że jego wojna na Ukrainie wepchnie Finlandię i Szwecję do NATO. Być może jeszcze skuteczniejsze dla imperialnych planów Putina byłoby, gdyby Polska i Ukraina stały się wiodącymi europejskimi mocarstwami lądowymi, zjednoczonymi we wspólnej sprawie odstraszania i pokonania Rosji, jednocześnie przekształcając i wzmacniając wschodnią flankę Europy na nadchodzące dziesięciolecia.

Ambasador Paul Jones (w stanie spoczynku) jest wybitnym członkiem Centrum Analiz Polityki Europejskiej (CEPA). Pełnił funkcję Ambasadora USA w Polsce (2015–2018), Ambasadora USA w Malezji (2010–2013) oraz głównego zastępcy zastępcy sekretarza stanu w Biurze do Spraw Europejskich i Eurazjatyckich (2013–2015). Pełnił także funkcję wiceprezesa ds. międzynarodowych stosunków rządowych w Raytheon Technologies (2020–23).