„Polska” Lil Yachty może zawierać sens życia

Sprawa wydaje się wystarczająco łamliwa. Yachty zawiera różnorodność. Jest bardziej osobą niż modelem biznesowym, a jego zygzakowata ciekawość bardziej przypomina impuls artystyczny niż strategię brandingową. Dobrze dla niego — a jeśli sąsiedzi artyści z choćby połową gorliwości realizują własne zwariowane kaprysy, to dobrze dla nas wszystkich, bo choć „Polska” mówi nam coś o ekspansywnej pewności siebie Yachty, to jeszcze więcej mówi o życiu: że jest zimny, krótko mówiąc, samotny, daleki, absurdalny, a jednak niesamowicie zabawny.

To prawda, że ​​„Przywiozłem Wocka do Polski” może nie brzmieć jak najbardziej intrygująca popowa mantra roku w formie naciśnięcia klawisza, ale ponad tymi sześcioma słowami do głosu dochodzi Yachty – melodyjne ziewnięcie, które od początku rapuje puryści z mniej zmęczoną wyobraźnią — czy coś nowego, wydłuż najbardziej elastyczne sylaby i spraw, by zadrżały automatycznie dostrojonym vibrato. W tym zabawnym, szalonym, emocjonalnie ekstrawaganckim, tragikomicznym potoku brzmi jak maszyna, która nauczyła się płakać.

Więc spędza resztę piosenki udowadniając, że jest człowiekiem, zestresowanym i zagubionym w zimnie. „Telefon wciąż dzwoni, walczę ze wszystkimi moimi demonami” – rymuje Yachty, gdy za nim roją się syntezatory. „Walczyłam, mała dziewczynko, walczyłam”. Tu jest prawie lepiej, jeśli nie wiesz, że „The Wock” to ukłon w stronę rekreacyjnego stosowania farmaceutycznego syropu na kaszel firmy Wockhardt — więc może brzmieć, jakby wziął go Yachty ten przechadzka do Polski, zdanie, które otwiera wszelkiego rodzaju nowe metaforyczne drogi. To prawie niewyobrażalne mikro-drżenie, by niesłusznie odrzucić tak zwięzłą piosenkę.

Zwięzłość może być również niedopowiedzeniem. „Polska” trwa tylko minutę i 23 sekundy. Haczyk, werset, haczyk, do zobaczenia następnym razem. Śmiało i rzuć całą swoją paranoję na temat śmierci Ameryki na tej piosence, jeśli musisz, ale posłuchaj jej jeszcze raz. Zwięzłość Yachty’ego jest zwyczajnie pomysłowa, bardzo zabawna i całkowicie autentyczna. „Polska” nie jest krótka, jest ulotna, a w różnicy między nimi może nawet znaleźć sens życia.