Piolet D’Or to największa i najczęściej komentowana nagroda we wspinaczce

Garibotti zna niebezpieczeństwo z pierwszej ręki. Według jego bilansu wspiął się na linę ponad 30 osób. Piolets d’Or dwukrotnie próbował nominować Garibottiego do nagrody, raz w 2006 r. za nową trasę na Cerro Torre w Patagonii i raz w 2009 r. za pierwszą przeprawę przez cały masyw Cerro Torre. Odmówił dwukrotnie.

Najbardziej szokujące było to, kogo jury uhonorowało w 1998 roku: rosyjska drużyna, która jako pierwsza wspięła się na zachodnią ścianę himalajskiego szczytu Makalu w 1997 roku. Dwóch alpinistów biorących udział w ekspedycji zginęło. Po tegorocznych niepowodzeniach organizatorzy wprowadzili nowe kryterium, które według Trommsdorffa mówi „trzeba wrócić za jednym zamachem”.

Problemem, mówi Garibotti, nie jest to, że nagrody zachęcają wspinaczy do podejmowania większego ryzyka, ale to, że przyznają oni ryzykowne zachowania, przyznając im ryzykowne wspinaczki. „Jeśli weźmiesz lekkomyślne podjazdy, będzie więcej lekkomyślnych podjazdów” – powiedział.

Po zdobyciu Złotego Piolet w 2019 roku ze słowackimi kolegami z drużyny, Alesem Cesenem i Luką Strazarem, brytyjski himalaista Tom Livingstone napisał w jednym Praca pisemna na swojej stronie, że nagroda „gra z moim ludzkim ego” w niepokojący sposób.

„Mam już diabła na ramieniu pod koniec wybiegu” – fragment słabo zabezpieczonej wspinaczki, który może prowadzić do niebezpiecznych upadków – „który szepcze: 'Och, masz zamiar wziąć dużego! ’ „Napisał Livingstone. „Nie chcę, żeby ktoś inny zaoferował mi złote trofeum”. Przyjął nagrodę tylko dlatego, że chcieli tego jego koledzy z drużyny.

Oczywiście dla wielu wspinaczy niebezpieczeństwo jest dużą częścią atrakcyjności tego sportu.

„Musimy uznać, że śmierć jest możliwa w tradycyjnym alpinizmie” — mówi 77-letni Reinhold Messner, jeden z najbardziej cenionych alpinistów ostatniego stulecia. „Jeśli to niemożliwe, to nie jest alpinizm. Sztuka przetrwania jest właśnie taka. To jest sztuka ”.