Zabawa
Pięć filmów akcji teraz w strumieniu
„Brut Force”
Wypożycz lub kup na większości głównych platform.
Dobra akcja noir może wykopać ciemniejsze zakamarki ludzkości, jednocześnie dostarczając radości gatunku. Tak się dzieje w przypadku „Brut Force” scenarzystki i reżyserki Eve Symington. W filmie występuje Lelia Symington (siostra reżysera) jako Sloane Sawyer, bystra reporterka śledcza, która wiele zawdzięcza kaloszom z przeszłości noir w dramacie o rozbitych rodzinach i zabójczych sekretach.
Akcja rozgrywa się na kalifornijskiej winnicy, której właścicielem jest zmartwiony ojczym Sawyera, Arthur Stendhal (w tej roli Sidney Symington, ojciec reżysera). Dzwoni do niej w domu, aby zbadać serię gróźb ze strony ksenofobicznych mieszkańców miasteczka pod adresem lokalnych pracowników migrujących. Solidna kolumna narracyjna wspiera ten szybki scenariusz: podczas pobytu Sawyera ciężarna latynoska asystentka Arthura ginie, a podpalacz pali dom migranta. Sawyer zakochuje się także w starej sympatii (Tyler Posey), której matce-rzeźbiarz jest złą wiadomością. Lelia Symington daje zarówno dowcipny, jak i muskularny występ, poruszając się po mocnych scenach walki w filmie, którego zarysy polityczne przemawiają głośno jak uderzenie.
„Król ucieczki”
W czasie swojej przestępczej kariery Zdzisław Najmrodzki, człowiek znany w Polsce z rabowania sklepów Pewex z ich amerykańskich produktów i rozprowadzania ich wśród biednych mieszkańców, stał się regionalnym Robin Hoodem. A dzięki swojej wyjątkowej zdolności do ucieczki z więzienia, stał się jeszcze bardziej sławny. Inspirowany życiem Najmrodzkiego film Mateusza Rakowicza o sprytnym napadzie rozgrywa się w 1988 roku, w kulminacyjnym momencie przygód złodzieja, i opisuje jego późniejszy upadek.
To zejście zaczyna się, gdy Najmrodzki (charyzmatyczny Dawid Ogrodnik) i jego ekipa wdają się w grę w kotka i myszkę z nowo przybyłym detektywem (Robert Więckiewicz), człowiekiem, którego barwena jest tak długa, jak sięga do prawa . Jednak ten żartobliwy film o Najmrodzkim wykonującym ostatnią robotę, aby mógł żyć na ulicy, nigdy nie traktuje się zbyt poważnie: zawiera funky partyturę szorstkich gitar i poszarpanych rogów, wypolerowane utwory, stylowe fotosy i jedno z najzabawniejszych zastosowań krzyk Wilhelma usłyszałem za chwilę.
„Oblężenie Silverton”
25 stycznia 1980 roku, po nieudanym zamachu bombowym na skład paliwa, trzej bojownicy ze skrzydła Afrykańskiego Kongresu Narodowego, uciekający przed policją rządową Republiki Południowej Afryki, schronili się w banku w Silverton, na przedmieściach Pretorii. Zaistniała sytuacja z zakładnikami doprowadziła do sześciogodzinnego starcia między rewolucjonistami a policją. „Silverton Siege” południowoafrykańskiej reżyserki Mandli Dube przywołuje te prawdziwe wydarzenia, aby zakwestionować zaciekłość apartheidu.
Trio – Terra (Noxolo Dlamini) i Aldo (Stefan Erasmus) i ich oddany lider Calvin (Thabo Rametsi) – wchodzą do banku wiedząc, że jeden z trzech to kret. Ich wzajemna nieufność tworzy intensywne napięcie, gdy przeciwstawiają się podejrzeniom przeciwko głównemu negocjatorowi policji Johanowi Langermanowi (Arnold Vosloo) i rasistowskiemu szefowi policji, któremu są posłuszni. Dube równoważy te wewnętrzne zmagania z badaniem takich kwestii, jak transgresja rasowa, ruch na rzecz praw obywatelskich w kraju i pro-białe frakcje wśród czarnych. Wypełnia również ten film mocnymi konfrontacjami, zwłaszcza gdy zakończenie trzech wojowników staje się aż nazbyt oczywiste. Ostateczne oblężenie, grad pocisków i latających ciał skalibrowanych przez szpilkę do włosów i zasłonę szkarłatnego światła, sprawia, że serce puchnie z miłością do tych wyzywających rewolucjonistów.
„Wędrowiec”
Ranny bandyta budzi się na miejscu wypadku samochodowego i nie pamięta swojego nazwiska ani sposobu, w jaki się tam dostał. W ciągu kilku godzin jego świadomość przenosi się do innego ciała, ao północy przeskakuje do innego. Po drodze używa kilku wskazówek, aby poskładać swoją tożsamość: kobieta o imieniu Jin-ah (Lim Ji-yeon) poszukuje swojego zaginionego chłopaka I-ana (Yoon Kye-sang) po strzelaninie z bandytami z podziemia. Ten cierpiący na amnezję człowiek szybko odkrywa, że sam jest ja.
W założeniu przypominającym Memento Christophera Nolana i Loopera Riana Johnsona, Spiritwalker w południowokoreańskim pisarzu i reżyserze Yoon Jae-geun jest nieprzewidywalnym filmem gangsterskim; Jego płynne zdjęcia i choreografia walki baletowej przywodzą na myśl kino akcji z Hongkongu z lat 90. Misterne scenografie często czerpią napięcie z nadchodzących przejść I-ana do nowego ciała; jest widziany uwięziony w zanurzonym samochodzie, próbujący wstrzymać oddech, gdy mijają sekundy, zanim jego duch może zniknąć. Inny, osadzony w wąskim marmurowym korytarzu, to strzelanina, która jest jeszcze bardziej ekscytująca dzięki bliskim dystansom i potokom obfitych ilości krwi. Ten rodzaj precyzyjnej fabuły, wyważonej z zaskakującymi zwrotami akcji, sprawia, że „Spiritwalker” jest tak skomplikowany, jak najlepsze dzieło Nolana i Johnsona.
’Punkt zwrotny’
Na pierwszy rzut oka The Turning Point może łatwo przekształcić się w bezmyślną komedię akcji w dziwnym zestawieniu. W thrillerze kryminalnym włoskiego reżysera Riccardo Antonaroli jest jednak głębszy, bardziej wrażliwy duch. Ludovico (Brando Pacitto) to przygnębiony artysta komiksowy, który nigdy nie opuszcza swojego maleńkiego mieszkania, pokoju ozdobionego plakatami filmowymi do włoskich filmów, takich jak Il Sorpasso (z którego film Antonaroli wiele czerpie). Życie Ludovico zmienia się na zawsze, gdy Jack (Andrea Lattanzi) włamuje się do jego domu po schronienie po obrabowaniu złego szefa przestępczości Caino (Robert Catrini).
W miarę upływu dni Ludovico i Jack nawiązują zaskakującą przyjaźń, a sprytny uliczny Jack uczy swojego samotnego, chronionego gospodarza, jak się bronić i jak podejść do kobiety swoich marzeń. Ich związek wnosi do tego pozornie znanego thrillera wyjątkowe śmiechy i iskry bromance.
Typowy awanturnik. Zły odkrywca. Przyjazny myśliciel. Introwertyk.
