Państwo nie może osądzać ludzkich przekonań; musi raczej gwarantować wolność sumienia jednostki

Mimo to faktem jest, że obecność misjonarzy i ich współpraca z reżimem brytyjskim, choć pisana z łącznika, sprowokowała napływ wyznawców wiary hinduskiej. Podejrzewali zagrożenie dla swojej wiary w obecności misjonarzy chrześcijańskich i dlatego zaczęli przeciwdziałać ruchom misyjnym, organizując misjonarzy.

Zaczęło się w drugiej połowie XVII wieku i pozostało w scenariuszu indyjskim w różnych formach, aby przypomnieć masom, że Hindusi są w niebezpieczeństwie, gdy inne wyznania, takie jak chrześcijaństwo i muzułmanie, są aktywne.

Ta narracja nie została jednak dobrze zaakceptowana przez masy podrzędne, ponieważ dla nich „hinduski” był symbolem uległości i wyzysku poprzez ścisłą praktykę systemu kastowego. W ten sposób grupa ofiar systemu kastowego znalazła platformę dla swojego przebudzenia w chrześcijaństwie, a wielu nawróciło się na chrześcijaństwo w dużej liczbie, zaskakując nawet misjonarzy.

W ramach tej złożonej matrycy okresu społeczno-politycznego dr. BR Ambedkar wyjaśnił, dlaczego on i ludzie z jego kasty muszą nawrócić się na inną religię w jednym ze swoich przemówień w Bombaju (1935) zatytułowanym „Jaka droga do zbawienia”.

Swoje poszukiwania innej religii tłumaczył gorzkimi doświadczeniami w hinduizmie, gdzie traktowano go jak wyznawcę

nienaruszalny. Podkreślał nawrócenie jako narzędzie postępu nietykalnych. Kontynuował: „…dla was nawrócenie jest koniecznością zarówno dla duchowych, jak i materialnych korzyści. Niektórzy szydzą i śmieją się z idei konwersji dla korzyści materialnych. Bez wahania nazywam takie osoby głupcami”.

Ambedkar zdemaskował religie kierowane przez elity, mówiąc, że religie, które mówią tylko o losie duszy, mogą służyć rozrywkom bogatych i oferować bardzo mało uciskanych społeczności. Jego zdaniem religia powinna mieć społeczną odpowiedzialność za wspieranie aspiracji wyzwoleńczych swoich wyznawców, co jest aktualne w dzisiejszym kontekście.

Kiedy znaczenie nawrócenia, które w wielu religiach ma socjologiczne i teologiczne znaczenie, zostaje zredukowane do środka materialnego zysku, Ambedkar przypomina nam, że jest to narracja sfabrykowana przez elity.

Do tej pory nurt, który sprzeciwiał się misjonarzom chrześcijańskim, był aktywny politycznie i dlatego był w stanie kilkakrotnie mobilizować swoje wnioski przeciwko konwersji w parlamencie po uzyskaniu przez Indie niepodległości, ale żaden nie został uchwalony.

Po pierwsze, w 1954 r. wprowadzono indyjską ustawę o konwersji (regulację i rejestrację), która miała na celu wyegzekwowanie „licencjonowania misjonarzy i rejestracji konwersji u urzędników państwowych”. Ustawa ta nie uzyskała większości w niższej izbie parlamentu i została odrzucona przez jej posłów.

Następnie w 1960 r. wprowadzono ustawę Backward Communities (Religious Protection), „która miała na celu kontrolowanie nawracania Hindusów na „religie nieindyjskie”, które, zgodnie z definicją w prawie, obejmowały islam, chrześcijaństwo, judaizm, i inne Zoroastrianizm” oraz Ustawa o wolności religijnej z 1979 r., „Urzędnik”

nawrócenia religijnego”. Te ustawy również nie zostały uchwalone przez Sejm z powodu braku poparcia.

Ale teraz, gdy BJP jest u władzy, ta sama siła, która wypowiadała się przeciwko misjonarzom, organizuje prawa antykonwersyjne, mimo że odsetek chrześcijan w Indiach spadł z 2,5% do 2,3%.

Zasady Johna Locke’a, brytyjskiego filozofa i myśliciela oświeceniowego, wpłynęły na rozwój demokratycznych systemów rządów w administracjach na całym świecie. Zwłaszcza w kwestii religii i państwa odkrył, że wewnętrzne przekonania jednostki prowadzą do wyboru przynależności religijnej.

Dlatego państwo nie ma uprawnień do osądzania czyichś przekonań; ma raczej obowiązek zapewnienia wolności sumienia jednostki.

Dla Locke’a wolność religijna jest kamieniem węgielnym wolności, dla niego pogoń za szczęściem wypływa z własnych wewnętrznych przekonań.

Spostrzeżenia Locke’a należy traktować poważnie w Indiach, gdzie religia odgrywa dużą rolę w życiu publicznym i prywatnym każdego człowieka. Religia w Indiach wykracza poza zwykłe przekonania i odgrywa kluczową rolę w określaniu tożsamości.

dr Baba Saheb Ambedkar podkreślił odpowiedzialność religii za tworzenie atmosfery dla rozwoju duchowego i podkreślił, że kiedy religia podkopuje człowieka, osoba ta powinna rozważyć zmianę tej religii.

Ambedkar łączył rozwój duchowy z afirmacją ludzkiej godności, a nawet opowiadał się za postępem materialnym w ramach życia zakonnego.

Jednak orzeczenie Sądu Najwyższego Karnataka w sprawie hidżabu podkreśliło ograniczenie art. 25 ust. 1, który gwarantuje wszystkim obywatelom wolność sumienia, wolność wyznawania, praktykowania i propagowania religii. High Court podkreślił, że powyższe wolności są regulowane przez porządek publiczny, zdrowie publiczne i moralność. Daje to sądowi możliwość rozstrzygnięcia, czy praktyka religijna ogranicza się do moralności konstytucyjnej.

Ale ujawnia w nim także niebezpieczny element, a mianowicie definicję „publiczności”. Msza może przeciwdziałać wszelkim działaniom i praktykom innych grup wyznaniowych, które można interpretować jako „zamieszki publiczne”. Kiedy muzułmanie w Gurugram modlili się w pobliskich ogrodach z powodu ograniczonej przestrzeni meczetów, sprzeciwiały się temu grupy fanatyczne, co zostało zinterpretowane jako „zamęt publiczny”, podczas gdy ćwiczenia RSS i codzienne ćwiczenia były przeprowadzane bez przerwy w ogrodach publicznych. Niejednoznaczność w tym kontekście polega na tym, że demokrację można zastąpić mobokracją.