Ostatnie słowo: imponująca podróż wschodzącej Europy

W ciągu ostatnich 15 miesięcy wschodząca Europa znajdowała się w sercu Europy, nowym sercu Europy, a tendencja ta będzie nadal korzystna dla regionu

Na początku tego tygodnia dołączyłem do zespołu ds. portfolio Europy Wschodniej w DAI Global, międzynarodowej firmie deweloperskiej, która od pół wieku przoduje w rozwoju społecznym i gospodarczym i obecnie działa w prawie 200 krajach na całym świecie. Byłem podekscytowany, mogąc podzielić się swoimi przemyśleniami, doświadczeniami i przewidywaniami na temat regionu, w którym mieszkam i którym oddycham.

Chciałem pokazać drogę, jaką przeszedł rozwijający się region Europy. Zacząłem od ponownego zacytowania Francisa Tapona i jego kolegów Ukryta Europa: „W starych, dobrych czasach zimnej wojny łatwo było zdefiniować Europę Wschodnią. Składał się z tych wszystkich przegranych, którzy byli po złej stronie żelaznej kurtyny. W Europie Wschodniej mieliśmy te zacofane kraje komunistyczne, które utknęły w epoce kamienia łupanego”.

Koniec komunizmu

4 czerwca Polska obchodzi 34. rocznicę upadku systemu komunistycznego i triumfu „Solidarności”. Mur berliński już dawno zniknął, oddzielając Niemcy Wschodnie i Zachodnie. Kilka miesięcy temu Litwa świętowała ogłoszenie niepodległości jednomyślnym głosowaniem nowo wybranego parlamentu w 1990 roku.

Co ciekawe, międzynarodowe media nie odnoszą się do Niemiec jako byłego państwa nazistowskiego lub częściowo komunistycznego (NRD), ale lubią używać określenia „postkomunistyczny” lub „były sowiecki” do opisywania krajów regionu, nieświadome, że Litwa Np. nigdy nie wstąpił do ZSRR – Moskwa przez dziesięciolecia nielegalnie okupowała nasze terytorium.

Czeski pisarz Milan Kundera powiedział kiedyś, że komunizm przemycony do Czech przez Armię Czerwoną był w dużej mierze dziełem azjatyckim i to samo dotyczy Rosji. Kundera powiedział też, że Europa kończy się gdzieś w Czechach.

Nie powiedziałbym, że Rosja to „azjatycka rzecz” – w Azji jest całkiem sporo demokratycznych i rozwiniętych krajów, ale ostatnie 15 miesięcy pokazało, że niedźwiedź ma nieco inne podejście.

Powiedziałbym, że kraje, które przez dziesięciolecia znajdowały się w sowieckiej strefie wpływów, mają wspólne dziedzictwo, bo komunizm wywarł taki sam wpływ na Polskę, Węgry, Łotwę, Rumunię, jak na Gruzję, Mołdawię czy Ukrainę. I trudno sobie wyobrazić, że komunizm stracił panowanie nad sobą po ponad trzech dekadach – jeśli spojrzymy na Stany Zjednoczone, niewolnictwo zostało zniesione prawie 150 lat temu, ale nadal ma znaczenie.

Ale najwyższy czas, abyśmy porzucili odniesienia do „sowietów” czy „komunistów”, ponieważ to już passé.

23 kraje, które nazywamy Europą wschodzącą – pomimo różnych poziomów rozwoju społecznego i gospodarczego oraz sojuszy politycznych – 14 należy do NATO, 11 jest członkami UE, a 2 są częścią Eurazjatyckiej Unii Gospodarczej – poczyniły ogromne postępy w ciągu ostatnich trzech dekad. Region odchodzi od przeszłości, która nie traktowała go dobrze i staje się coraz bardziej widoczny.

Sprawdź wzrost

Rozwój jest jednym z powodów, dla których region powinien być bardziej widoczny.

Patrząc na ostatnie ćwierćwiecze, realny PKB w Polsce i na Litwie wzrósł o ponad 170 proc. Estonia o prawie 170 proc. A Łotwy i Rumunii o ponad 140 proc.

Nie zapominajmy, że na początku lat 90. gospodarki krajów wschodzącej Europy przeżywały znaczne spowolnienie gospodarcze. Na przykład polska gospodarka skurczyła się o 7,2 proc. W czasie światowego kryzysu finansowego, kiedy PKB wszędzie spadał, Polska była zielona, ​​a PKB rósł pomimo ogólnoeuropejskiej recesji.

Mówienie o niesamowitym talencie, którym szczyci się region, to już frazes. Ale to talent i umiejętności, kreatywność, które również wywodzą się z dawnych lat, stanowią o sile regionu.

W przyszłości będą wahania koniunktury, ale nie widzimy długoterminowych zmian w Polsce i całym regionie. Nawet inwazja Rosji na Ukrainę nie wpłynęła znacząco na ten wzrost.

W zeszłym roku na szczycie Future of Emerging Europe Summit w Brukseli prowadziłem pogawędkę przy kominku z Sir Malcomem Rifkindem, byłym brytyjskim ministrem spraw zagranicznych. Powiedział, że Władimir Putin chce zmniejszyć bliskość NATO do Rosji i przywrócić wielkość Związku Radzieckiego. Inwazja na Ukrainę jest jedną z bezpośrednich konsekwencji strategicznego geniuszu Putina. To nie tylko przyniosło więcej NATO. Zaczął też pomagać zmieniać narrację i postrzeganie Ukrainy i regionu.

Z wyjątkiem Białorusi, która jest obecnie niewiele więcej niż satelitą Rosji, Serbii, wieloletniego sojusznika Rosji, i Węgier, które po prostu chcą wywołać zamieszanie w UE, rozwijająca się Europa stoi zdecydowanie za Ukrainą i oferuje wszystko może zaspokajać potrzeby.

A przez ostatnie 15 miesięcy wschodząca Europa znajdowała się w sercu Europy, nowym sercu Europy, i ta tendencja będzie kontynuowana na korzyść regionu. Teraz region musi wykorzystać moment, w którym reszta świata obserwuje i słucha tego, co dzieje się w regionie, aby zacieśniać współpracę regionalną i budować silniejsze więzi między poszczególnymi krajami regionu.

potęga Europy

Kiedy dyskutuje się o przyszłości starego kontynentu, często odwołujemy się do rzekomego cytatu Henry’ego Kissingera: „Do kogo mam zadzwonić, jeśli chcę rozmawiać z Europą?” Kissinger najwyraźniej nigdy nie chciał dzwonić do Europy, ale słyszałem, jak to robił tak wiele razy, że na jedno z tych wezwań można było teraz odpowiedzieć we wschodniej części Starego Kontynentu.

W ostatnich latach, zwłaszcza po rosyjskiej inwazji na pełną skalę, Polska stała się o wiele bardziej wpływowym graczem w europejskiej obronie niż kiedykolwiek wcześniej, nie tylko dlatego, że jest krajem frontowym obok państw bałtyckich i gości dużą liczbę uchodźców, ale także dlatego, że jest krajem frontowym To jest lądowa droga zaopatrzenia Ukrainy w broń i pomoc humanitarną.

Region – a zwłaszcza sąsiedzi Ukrainy: Rumunia, Polska, Węgry – odegra kluczową rolę w odbudowie po wygranej wojnie poprzez naprawę, a następnie poprawę połączeń infrastrukturalnych.

To przywództwo i wahanie niektórych przywódców w Europie Zachodniej zasygnalizowało prawdziwe przesunięcie europejskiego środka ciężkości. Wschodząca Europa od dziesięcioleci ostrzega resztę kontynentu – i Stany Zjednoczone – przed rosyjskim zagrożeniem. Ich obawy były często odrzucane jako sianie paniki.

Ale kraje regionu okazały się słuszne, w wyniku czego nagle traktuje się je znacznie poważniej.

Ustalili europejską agendę, a stara oś Paryż-Berlin, która podtrzymywała Europę od II wojny światowej, jest szybko zastępowana przez nową oś rozciągającą się od Tallina w Estonii do Bukaresztu w Rumunii.

W zeszłym roku podczas sesji Forum w Bukareszcie redaktor El Orden Mundial, wiodącego hiszpańskiego portalu poświęconego polityce zagranicznej, powiedział, że obywatele krajów takich jak Hiszpania i Portugalia utracą wpływy. I pewnie nie będą jedyni.

Donald Rumsfeld, były sekretarz obrony, mówił o sile emanującej z Europy. To dążenie – nazwałbym to przywództwem – jest wyraźnie widoczne w samej Europie, ale staje się coraz bardziej widoczne także w Chinach i na całym świecie.

Jestem bardziej niż kiedykolwiek pewien, że takich przywódców ze wschodzącej Europy będzie więcej i jestem przekonany, że kolejny szef NATO również będzie pochodził z tego regionu.

A więc od zacofanego regionu do lidera rynku światowego! To była niezła podróż!

W przeciwieństwie do wielu platform informacyjnych i informacyjnych Wschodząca Europa można czytać za darmo i zawsze będzie. Nie ma tutaj paywalla. Jesteśmy niezależni, powiązani i nie reprezentujemy żadnej partii politycznej ani organizacji biznesowej. Chcemy tego, co najlepsze dla wschodzącej Europy, niczego więcej i niczego mniej. Twoje wsparcie pomoże nam w dalszym popularyzowaniu tego niesamowitego regionu.

Możesz przyczynić się Tutaj. Dziękuję bardzo.