Ograniczając przepływ kapitału, nie rób tego sam

Jeśli chodzi o unikanie reputacyjnych kosztów kontroli polityki gospodarczej, bezpieczeństwo w liczbach.

Taki jest wniosek z niedawnego badania kontroli kapitału lub ograniczeń rządowych dotyczących przepływu pieniędzy i kapitału przez granice. Naukowcy twierdzą, że jest to jedno z najbardziej systematycznych badań, jakie kiedykolwiek przeprowadzono na temat ryzyka reputacji związanego z kontrolą kapitału na rynkach wschodzących.

„Wiemy, że rządowe zasady dotyczące rachunków kapitałowych nie są wdrażane niezależnie” – powiedział Steven Liao, politolog z UC Riverside i współautor badania. „Mniej jasne jest to, jak, dlaczego iw jakim stopniu ważni są rówieśnicy. Nasze badanie rzuca światło na te kwestie z perspektywy reputacji. ”

Zmienność przepływu kapitału lub CFV występuje wtedy, gdy przepływ międzynarodowych inwestycji do iz gospodarki stanowi zagrożenie dla stabilności rynku. Kiedy napływ kapitału przyspiesza, kraje zaczynają martwić się takimi rzeczami, jak kryzysy bankowe i inflacja. Natomiast szybki odpływ kapitału może prowadzić do wyczerpania rezerw walutowych, spadków kursów walut, spadków cen aktywów itp.

Reakcja polityczna na ryzyko CFV może ograniczać zdolność inwestorów do wycofywania pieniędzy z gospodarki w niespokojnych czasach – narzędzie znane jako „kontrola odpływów”. Rządy mogą to zrobić, nakładając limity na ilość pieniędzy, które inwestorzy mogą wynieść z gospodarki, nakładając podatki na te transakcje lub nakładając kategoryczne zakazy.

„Są tacy, którzy wierzą, że kontrola przepływu może i powinna być stosowana „w pewnych okolicznościach i że może mieć stabilizujący wpływ na gospodarkę”, powiedział Daniel McDowell, współautor i profesor nauk politycznych Liao na Uniwersytecie Syracuse. „Są jednak inni, którzy uważają, że są nieskuteczni i dlatego nie oferują wiele pod względem dodatkowej stabilności, ale mogą zmniejszyć inwestycje w przyszłości, wyłączając inwestorów”.

W każdym razie autorzy twierdzą, że kontrola odpływów jest instrumentem, którego decydenci polityczni chcą w obliczu niestabilnych przepływów kapitału. Autorzy piszą, że jest to narzędzie, z którego rynki wschodzące i kraje rozwijające się korzystałyby częściej, gdyby nie obawiały się długoterminowego uszczerbku na reputacji inwestycyjnej ich gospodarki.

Inwestorzy zagraniczni wzdragają się przed poglądem, że kraje ograniczają swoją zdolność do repatriacji kapitału lub zysków. Inwestorzy po prostu chcą liberalnej polityki, aby mogli inwestować swój kapitał tak, jak chcą. I mogą uznać takie ograniczenia za „równoważne z niewypłacalnością”, ponieważ rządy postrzegane są jako rezygnujące z zobowiązania do otwartości finansowej, piszą Liao i McDowell w niedawno opublikowanym badaniu.

Dlatego rządy obawiają się, że takie kontrole przestraszą długoterminowe inwestycje w ich krajach. Te obawy o reputację mogą ograniczać wybory polityczne.

Autorzy badania twierdzą, że rządy mają dobry powód, aby rozważyć zastosowanie kontroli wyjścia w obliczu wysoce niestabilnych przepływów kapitałowych. Ale autorzy wysunęli teorię, że rządy mogą obawiać się użycia narzędzia polityki z obawy, że zaszkodzi to ich reputacji wśród międzynarodowych inwestorów. Liao i McDowell sugerują, że to, czy kontrola odpływów zaszkodzi reputacji kraju, zależy w dużej mierze od tego, co robią inne kraje.

Jeśli kraje partnerskie nie będą ograniczać odpływu kapitału, samodzielne stosowanie kontroli odpływu zaszkodzi reputacji danego kraju. W tym przypadku polityka rządu będzie postrzegana jako skrajna i sprzeczna z ich „liberalnymi” gospodarkami rówieśniczymi. Nadszarpnięta reputacja może zmniejszyć przyszły napływ kapitału zagranicznego, a nawet zaszkodzić ratingowi obligacji danego kraju. Jeśli jednak rynki równorzędne również ograniczają odpływ kapitału, autorzy twierdzą, że szkody dla reputacji zostaną zmniejszone, ponieważ „wszyscy już to robią” – a wszelkie szkody dla reputacji zostaną rozłożone na wszystkie kraje w parach grupy.

Na potrzeby badania autorzy przeanalizowali niezliczoną ilość czynników dotyczących 25 rynków wschodzących i krajów rozwijających się w latach 1995-2015. Kraje obejmowały kraje Europy Wschodniej, takie jak Rosja, Polska, Ukraina i Rumunia; Kraje Ameryki Południowej, takie jak Brazylia, Peru i Chile; Chiny; Kraje Azji Południowo-Wschodniej, takie jak Indonezja i Tajlandia, oraz kraje Azji Południowej, takie jak Indie i Bangladesz.

Wśród czynników uznali narażenie krajów na CFV; geografia; oceny tytułów i partyzantki (z prawej, w środku, z lewej). W badaniu przeanalizowano również podobieństwo między gospodarkami wschodzącymi za pomocą systemu ratingowego Morgan Stanley Capital Management, który dzieli kraje na trzy kategorie w oparciu o ich wyniki na rynkach akcji: rynki rozwinięte, rynki wschodzące i rynki graniczne.

Ponadto autorzy przeanalizowali wielkość gospodarek krajów, ich poziom rozwoju gospodarczego, stopy procentowe, kursy walut, inflację oraz otwartość na handel z innymi krajami.

Badanie wykazało, że wraz ze wzrostem CFV rynki wschodzące są bardziej skłonne do stosowania kontroli odpływu kapitału. Jednak dalsza analiza pokazuje, że związek utrzymuje się tylko wtedy, gdy rynki równorzędne danego kraju również stosują kontrolę odpływu. Kraje stojące w obliczu CFV były około dwa razy bardziej skłonne do zwiększania ograniczeń przepływu, gdy podobne kraje geograficzne miały takie same ograniczenia. Byli również bardziej skłonni do wprowadzania ograniczeń, gdy ich odpowiednicy na rynku akcji lub obligacji mieli te same ograniczenia. Ogólnie rzecz biorąc, ograniczenia w typowym kraju zwiększają się o około 13 do 23 procent, gdy jego rówieśnicy w tych kategoriach zrobili to samo.

Ale kiedy krajowi rówieśnicy rynkowi nie ograniczali kontroli odpływów, autorzy nie znaleźli dowodów na to, że CFV prowadzi do kontroli odpływów. Innymi słowy, kiedy rówieśnicy prowadzą „liberalną” politykę, która jest przyjazna inwestorom, rządy wydają się niechętne do stosowania kontroli odpływów z obawy, że zaszkodzi to ich reputacji wśród inwestorów.

„Łącznie wyniki te potwierdzają nasze oczekiwania, że ​​wraz ze wzrostem (zmienności) rządy rynków wschodzących będą bardziej skłonne ograniczać odpływ kapitału, ale tylko wtedy, gdy inne podmioty na rynku już przyjęły (podobne) środki” – napisał Liao.

Z drugiej strony, kraje są bardziej skłonne do odrzucenia restrykcyjnej polityki, gdy podobne kraje utrzymują liberalną politykę.

„Względy reputacyjne odgrywają istotną rolę w dyktowaniu, czy rynki wschodzące nakładają ograniczenia na odpływ kapitału w odpowiedzi na destabilizację (zmienność)” – kontynuowali autorzy.

Autorzy sugerują, że obawy o utratę reputacji kierują ogólnymi decyzjami o ograniczaniu odpływów kontroli. Ale autorzy twierdzą, że przy podejmowaniu tych decyzji krajom brakuje kluczowego rozróżnienia: jeśli kraje partnerskie również kontrolują odpływ kapitału, wyrządza to mniej szkody reputacji — znacznie mniej.

Liao powiedział, że badanie instruuje analityków, aby nie rozważali decyzji politycznych w odosobnieniu: ograniczenie odpływu kapitału może w minimalnym stopniu zaszkodzić reputacji ich kraju, jeśli ich rówieśnicy robią to samo.

„Intensywność szkód dla reputacji związanych ze stosowaniem kontroli odpływów powinna zależeć od stosowania takich kontroli na podobnych rynkach danego kraju” – napisał Liao. „Kiedy krajowi rówieśnicy rynkowi używają kontroli odpływów, rządy powinny przewidywać, że koszty reputacji … zmniejszą się, ponieważ negatywny sygnał, który kontrola odpływów wysyła inwestorom, zostanie osłabiony”.

Liao powiedział, że kraje mogą wykorzystać wnioski płynące z badania, zdając sobie sprawę, że konsekwencje kontroli kapitału dla reputacji nie są stałe.

„Mamy nadzieję, że badanie może pomóc rynkom wschodzącym zidentyfikować, kiedy kontrola wyjścia może być opłacalną ekonomicznie lub politycznie opcją polityczną przeciwko zmienności kapitału”, powiedział.

Badanie „Czas zamknięcia: ograniczenia reputacji w polityce rachunków kapitałowych na rynkach wschodzących” zostało niedawno opublikowane w The Review of International Organizations.

Źródło: Markus Spiske / Pexels