Ocaleni z II wojny światowej opowiadają historie Wiadomości, sport, praca

Zdjęcie pracowników autorstwa Fritza Buscha Gerharda i Irmi Kleih z Albert Lea opowiadało rodzinne historie o przetrwaniu drugiej wojny światowej i jej następstwach podczas wiosennej imprezy Niemieckiego Towarzystwa Bohemy w Turner Hall w sobotę.

NOWY ULM – Emerytowana para Albertów Lea, która przeżyła II wojnę światową i jej następstwa, a następnie wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, podzieliła się swoimi osobistymi i rodzinnymi historiami z Niemieckim Towarzystwem Dziedzictwa Bohemy w sobotę w Turner Hall.

Irmi Kleih urodziła się w Fuchsbergu, niemiecko-czeskiej wiosce w zachodniej Czechosłowacji, niedaleko granicy z Bawarią w Niemczech. Gerhard Kleih w czasie wojny przeniósł się do okupowanej przez Niemców Polski. Obie rodziny straciły w czasie wojny domy i mieszkały w różnych miejscach, by później rozpocząć nowe życie w Niemczech.

Para opowiedziała, jak wydarzenia z ich życia zbliżyły ich do siebie i jak rozpoczęli nowe życie w Stanach Zjednoczonych.

Irmi opowiadała o swoim życiu jako pięciolatka w 1935 roku.

„Pamiętam, że widziałem wiele rzeczy, które strasznie mnie przerażały. Poszedłem z mamą do lasu, zanim ukryła mnie w krzakach. Było zimno. „Moja siostra samotnie przeszła przez strumyk, gdy miała 10 lat”. – powiedział Irmi. „Rozejrzeliśmy się i zobaczyliśmy mężczyznę. To był mój ojciec, który przed zwolnieniem służył w wojsku. W jakiś sposób się komunikowali. Nie wiem jak.”

Irmi powiedziała, że ​​rodzina znalazła mieszkanie na farmie, jej ojciec znalazł pracę i rodzina została tam przez kilka lat.

Gerhard powiedział, że urodził się w Schwarzwaldzie, a jego ojciec wstąpił do armii niemieckiej w 1938 roku.

„Moi rodzice musieli pozwolić mi odejść i dołączyć do Hitlerjugend (organizacji paramilitarnej, której celem jest szkolenie chłopców na przyszłych żołnierzy dla sprawy nazistowskiej)” powiedział. „Pamiętam, jak maszerowałem po autostradzie z łopatą na ramieniu. Graliśmy z niemieckimi żołnierzami, zanim przyszli Rosjanie. Ojciec wrócił do domu i powiedział, że musimy jechać do Polski. Później jeździliśmy do Niemiec pociągami bez ogrzewania”.

Gerhard powiedział, że przybył do Schwarzwaldu w pobliżu domu swoich dziadków i zobaczył ich po raz pierwszy od sześciu miesięcy.

„Kiedy nadlatywały samoloty, chowaliśmy się w okopach. Zrobili dużo hałasu. Baliśmy się wyjść na ulicę, bo myśleliśmy, że nas zastrzelą”. on dodał. „Jak weszły wojska okupacyjne, trzeba było wszystko zanieść do ratusza i tam oddać. Samoloty przelatywały tak nisko nad naszymi głowami, że widzieliśmy pilotów”.

Jego pierwsze spotkanie ze Stanami Zjednoczonymi miało miejsce w 1948 roku, kiedy jego dziadek dał mu napój bezalkoholowy.

Gerhard powiedział, że poszedł na studia i próbował dostać się do Ameryki. Ponad rok później został sponsorowany przez Światową Radę Kościołów na podróż do Ameryki. Popłynął do portu w Nowym Jorku na statku przewożącym 800 legalnych imigrantów.

„Kiedy przejeżdżaliśmy obok Statuy Wolności, wszyscy przeszli na jedną stronę statku i śpiewali”.Jesteś moim słońcem.”

Osiadł w Stroudsberg w Pensylwanii. W wieku 25 lat Gerhard otrzymał list od prezydenta Eisenhowera z podziękowaniami za wstąpienie do armii amerykańskiej.

Po służbie w Fort Knox w Kentucky i Fort Benning w Georgii przebywał w Schaumberg w Niemczech.

„Chcieli, żebym grał w piłkę nożną i piłkę nożną. Grałem w piłkę nożną przez dwa lata”. powiedział Gerard. „Na festiwalu folklorystycznym spotkałem dziewczynę w żółtej sukience. Wszyscy byli dla mnie bardzo mili, nawet jej ojciec. Trzeba było trochę przekonywać, zanim się z nią ożeniłem.

Gerhard pracował jako kreślarz w Streatorze, zakładzie produkcyjnym należącym do Alberta Lei. Para mieszka około mili na północ od Albert Lea.