Nowy dokument Netflixa bada, jak niemiecka policja była w stanie z taką łatwością mordować Żydów

Żydowscy mężczyźni, kobiety i dzieci maszerują z tobołkami główną arterią Krakowa podczas likwidacji krakowskiego getta przez nazistowskich żołnierzy niemieckich w marcu 1943 r. Zdjęcie: Muzeum Pamięci Holokaustu w Stanach Zjednoczonych, dzięki uprzejmości Instytutu Pamieci Narodowej za pośrednictwem Wikimedia Commons.

Byli to niemieccy stolarze, pracownicy biurowi i hydraulicy – ​​i z zimną krwią mordowali żydowskich mężczyzn, kobiety i dzieci, rozstrzeliwując ich z bliskiej odległości w lesie, czasem nawet po rozmowie z nimi.

Wśród wielu pytań zadawanych w nowym dokumencie pt. Zwyczajni ludzie: Zapomniany Holokaust, Dlatego ci ludzie wzięli udział w takich okrucieństwach.

Film wyjaśnia fałszywe wyjaśnienie: niemiecki psycholog społeczny Harald Welzer wyjaśnia, że ​​mężczyźni nie byli zmuszani do zabijania i chociaż zostaliby wyśmiani za odmowę, nie wyrządzono im żadnej krzywdy fizycznej.

Przeciwnie, istniała presja społeczna, aby popełnić morderstwa, a lata propagandy doprowadziły ich do postrzegania Żydów jako podludzi. Z dokumentacji dowiadujemy się, że 160 000 Niemców ubiegało się o zaledwie około 30 000 stanowisk.

Według Christophera Browninga, autora Zwykli mężczyźniw sprawie niemieckich batalionów policji w Polsce, w jednym przypadku dwunastu mężczyzn zrezygnowało i odmówiło mordowania Żydów.

Otto Ohlendorf był jednym z nazistowskich przywódców odpowiedzialnych za mordy na Żydach.

Benjamin Ferencz, jeden z prokuratorów biorących udział w procesach norymberskich, obecnie 100-letni, opowiada o tym, co powiedział mu Ohlendorf.

Mówi, że matka trzymała dziecko przy piersi. „Następnie zabili obu jednym strzałem, oszczędzając amunicję” – Ferencz pamięta słowa Ohlendorfa.

Widzimy nagranie wideo mordu Żyda oraz archiwalne nagrania Diny Proniczewej zeznającej przed sądem wojskowym w Kijowie w 1946 r.

„Zamknęłam oczy, zacisnęłam pięści, napięłam wszystkie mięśnie i podskoczyłam” – opowiada zatłoczonej sali, opisując, co robiła, gdy zaczęła się strzelanina, gdy zamordowani Żydzi wpadali do ogromnych dołów. Udawała, że ​​nie żyje, żeby przeżyć.

Członkowie 101 Batalionu Policji Rezerwowej (z akt) powiedzieli, że uważają Żydów za podludzi. Niektórzy z nich byli początkowo zaniepokojeni, ale potem stracili wrażliwość – mówi Browning.

Browning wyjaśnia, że ​​w wyniku masowych rozstrzelań zginęło ponad dwa miliony Żydów.

Słyszymy historię mężczyzny, który ma reakcję psychosomatyczną i nie może zabijać Żydów. Inny przyprowadza ciężarną narzeczoną na polanę w getcie. A jednak powiedziano nam, że byli to ludzie, a nie potwory. Tak, rozumiem, że to byli ludzie. Ale byli też potworami; To, że słuchali Beethovena i mieli dyplom, nie ma dla mnie znaczenia.

Historyk Hilary Earl nie robi wrażenia. Twoje twierdzenie, że motywacją ludzi są działania państwa, jest sprzeczne z faktem, że Litwini zabijali Żydów, zanim naziści im w ogóle nakazali. Świadomie lub nieświadomie bagatelizuje antysemityzm oraz niemiecką i europejską żądzę żydowskiej krwi.

Narratorem filmu jest Brian Cox Dziedziczenie Sława odnotowująca, że ​​naziści i ich sojusznicy uchwalili ustawy antyżydowskie 2.00. Rozumiemy – ludzie są bardziej skłonni do stosowania przemocy, gdy są karmieni propagandą, ale to nie powód, aby mordować swoich współobywateli.

Browning zwraca uwagę, że niemiecka policja uzasadniała swoje działania postrzeganiem siebie jako podwójnych ofiar. Musieli wykonywać brudną robotę, której inni nie chcieli wykonywać. Choć w czasie wojny było to legalne, później stało się nielegalne.

Oglądanie zdjęć Żydów na krótko przed egzekucją jest szokujące. Ohlendorf twierdzi, że do dzieci strzelano, bo jeśli dorosną i dowiedzą się, co stało się z ich rodzicami, istnieje duża szansa, że ​​wrócą później, by się zemścić.

Kiedy widzisz zdjęcia tych Niemców pijących i grających na instrumentach, trudno nie wskoczyć na ekran i ich nie zamordować. Ohlendorf został skazany na śmierć przez powieszenie, ale prawie wszyscy „zwykli” mężczyźni wyszli z tego bez szwanku.

Ferencz twierdzi, że rozmawiał z Ohlendorfem na krótko przed egzekucją. Powiedział, że jest zaskoczony, że naziści nie okazali wyrzutów sumienia i powiedział, że zastrzeliłby własną siostrę, gdyby zażądał tego jego kraj.

Ferencz, bohater, którego należy pochwalić za walkę o sprawiedliwość, podaje dziwną analogię, z którą całkowicie się nie zgadzam.

Browning twierdzi, że w odpowiednich okolicznościach mordercami mogą zostać wszyscy ludzie. Powinien użyć słowa morderca. Jest różnica.

Niestety Browning jest naiwny. Ludzie mają głód władzy i głód szukania kozłów ofiarnych. To nigdy się nie zmieni. Obecnie w Stanach Zjednoczonych na wysokie stanowiska rządowe wybierani są ludzie wypowiadający się z antysemickimi komentarzami.

Choć film porusza kilka ciekawych kwestii, jest zrobiony leniwie. Earl mówi: „Chcemy wierzyć, że nigdy nie zrobilibyśmy tego, co zrobili ci mężczyźni”.

Jeśli Earl przyznaje, że jest zdolna do mordowania niewinnych ludzi, powinna spojrzeć w lustro i dowiedzieć się, dlaczego tak jest.

Głównym problemem tego filmu jest to, że tak ważny temat jest traktowany jedynie powierzchownie. Należało zadać głębsze pytania – a tak się nie stało.

Autorka jest pisarką mieszkającą w Nowym Jorku.