Niemożliwa trójca Europy – POLITICO

To wszystko stopniowo dotyka nas, w Polsce, a przykładów jest coraz więcej. Na przykład spółka zależna GE Power podjęła decyzję o zamknięciu swojej odlewni w Elblągu w Polsce i zakończy działalność do 2025 roku.

Wszystko to stawia pod znakiem zapytania wykonalność modelu państwa opiekuńczego. Europejczycy wciąż pamiętają ciężkie ofiary, jakie przyniósł ze sobą Covid-19, związaną z nim niepewność, rosnące ceny, widmo niewypłacalności i bezrobocia. Obecnie całkowite wydatki na politykę społeczną w UE wynoszą od trzech do czterech bilionów euro.

Prawda jest taka, że ​​nikt w Europie nie jest przygotowany na znaczące cięcia socjalne, ale jeśli politycy będą trzymać się swojej nierealistycznej triady, cięcia będą nieuniknione. A to będzie oznaczać złamanie umowy społecznej, zniszczenie społecznej gospodarki rynkowej i, co najważniejsze, zniszczenie samej istoty tożsamości europejskiej. Państwo opiekuńcze jest właściwie jednym z największych osiągnięć Europy.

I wreszcie jest polityka bezpieczeństwa. Musimy wzmocnić nasz potencjał obronny – lub szerzej, odporność państw członkowskich UE – aby chronić to, co osiągnęliśmy przez dziesięciolecia. Dla Polski, Czech, Słowacji, krajów bałtyckich i Rumunii stawka jest jeszcze wyższa i ma charakter egzystencjalny.

Zadanie, jakie przed nami stoi, jest tym trudniejsze, że żyjemy w czasach narastającej wielobiegunowości. Rywalizacja USA-Chiny oznacza, że ​​Waszyngton poświęci więcej uwagi i zasobów regionowi Indo-Pacyfiku i przeciwdziałaniu chińskim wpływom. Wielobiegunowość stworzyła także złożoną konstelację współzależności i rywalizacji – z Rosją jako agresorem, Indiami pragnącymi stać się światową potęgą, a państwami muzułmańskimi i krajami Globalnego Południa poszukującymi większych wpływów i władzy.

W tym kontekście Europa wydaje obecnie około 400 miliardów dolarów na obronę, a nadal brakuje jej od 400 do 500 miliardów dolarów. Jeśli Europa chce zabezpieczyć się przed zagrożeniami ze strony Rosji i jej przyjaciół oraz być graczem na arenie międzynarodowej, musi wydać 4–5 procent swojego PKB na wojsko. Dotyczy to każdego kraju członkowskiego NATO.