NASA InSight ujawnia głębię Marsa

Polowanie na Wiggle

Trzęsienia ziemi, których doświadcza większość ludzi, pochodzą z uskoków spowodowanych przesuwaniem się płyt tektonicznych. W przeciwieństwie do Ziemi Mars nie ma tektoniki płyt; jego skorupa jest natomiast jak gigantyczne naczynie. Jednak uskoki lub pęknięcia skalne wciąż tworzą się w skorupie marsjańskiej z powodu naprężeń spowodowanych lekkim kurczeniem się planety w miarę jej ochładzania.

Naukowcy InSight spędzają dużo czasu na poszukiwaniu wybuchów wibracji na sejsmogramach, w których najmniejszy ruch w linii może reprezentować trzęsienie ziemi lub, w tym przypadku, hałas powodowany przez wiatr. Jeśli ruchy sejsmogramu podążają za pewnymi znanymi wzorcami (i jeśli wiatr nie wieje w tym samym czasie), istnieje szansa, że ​​jest to trzęsienie ziemi.

Początkowe drgania to fale pierwotne lub fale P, po których następują fale wtórne lub fale S. Fale te mogą również pojawić się ponownie później na sejsmogramie, po odbiciu w warstwach w obrębie planety.

„To, czego szukamy, to echo”, powiedział Amir Khan z ETH Zurich, główny autor artykułu o szatach. „Wykrywamy bezpośredni dźwięk – trzęsienie ziemi – a następnie słyszymy echo odbijającego się pod ziemią reflektora”.

Echa te mogą nawet pomóc naukowcom znaleźć zmiany w pojedynczej warstwie, takie jak podwarstwy w skorupie.

„Tworzenie się warstw w skorupie jest czymś, co widzimy cały czas na Ziemi” – powiedziała Brigitte Knapmeyer-Endrun z Uniwersytetu w Kolonii, główna autorka artykułu o skorupie. „Oscylacje sejsmogramu mogą ujawnić takie właściwości, jak zmiana porowatości lub bardziej pęknięta warstwa”.

Jedną niespodzianką jest to, że wszystkie najważniejsze trzęsienia ziemi w InSight wydają się pochodzić z jednego obszaru, Cerber Fossae, region na tyle aktywny wulkanicznie, że lawa mogła tam płynąć w ciągu ostatnich kilku milionów lat. Statki kosmiczne na orbicie zidentyfikowały kamienne ślady, które mogły stoczyć się po stromych zboczach po wstrząśnięciu trzęsieniami ziemi.

Co ciekawe, nie wykryto żadnych trzęsień ziemi w bardziej znanych regionach wulkanicznych, takich jak Tharsis, gdzie znajdują się trzy największe wulkany na Marsie. Ale jest możliwe, że ma miejsce wiele trzęsień ziemi – w tym poważnych – których InSight nie jest w stanie wykryć. Jest to spowodowane strefami cienia spowodowanymi przez fale sejsmiczne załamujące się z jądra z dala od niektórych obszarów, co uniemożliwia echa trzęsienia ziemi dotarcie do InSight.

czekam na wielkie

Te wyniki to dopiero początek. Naukowcy mają teraz twarde dane, aby udoskonalić swoje modele i formację Marsa, a SIX codziennie wykrywa nowe trzęsienia. Podczas gdy poziom mocy InSight jest zarządzany, jego sejsmometr wciąż nasłuchuje, a naukowcy mają nadzieję wykryć trzęsienie ziemi większe niż 4.0.

„Nadal chcielibyśmy zobaczyć ten duży” – powiedział Mark Panning z JPL, współautor artykułu o skorupie. „Musimy przeprowadzić staranne przetwarzanie, aby wydobyć z tych danych to, czego chcemy. Organizowanie większego wydarzenia ułatwiłoby to wszystko. ”

Panning i inni naukowcy InSight podzielą się swoimi odkryciami 23 lipca o godzinie 9:00 czasu PDT (12:00 EDT) w dyskusji transmitowanej na żywo Telewizja NASA, a Aplikacja NASA, z agencji lokalnie w sieci internetowejoraz różne platformy mediów społecznościowych agencji, w tym JPL Youtube i Facebook kanały.

Więcej o misji

JPL zarządza InSight dla NASA Science Mission Directory. InSight jest częścią programu Discovery NASA, zarządzanego przez Centrum Lotów Kosmicznych Marshalla w Huntsville w stanie Alabama. Lockheed Martin Space w Denver zbudował statek kosmiczny InSight, w tym jego etap rejsowy i moduł do lądowania, i wspiera operacje statku kosmicznego podczas misji.

Kilku partnerów europejskich, w tym Centre National d’Études Spatiales France (CNES) i Niemieckie Centrum Aeronautyczne (DLR), wspiera misję InSight. CNES dostarczyło NASA instrument Sismic Experiment for Interior Structure (SEIS) wraz z głównym badaczem IPGP (Institut de Physique du Globe de Paris). Znaczący wkład w SEIS pochodził z IPGP; Instytut Maxa Plancka ds. Badań Układu Słonecznego (MPS) w Niemczech; Szwajcarski Federalny Instytut Technologiczny (ETH Zurich) w Szwajcarii; Imperial College London i Oxford University w Wielkiej Brytanii; i JPL. DLR dostarczyło pakiet dotyczący strumienia ciepła i właściwości fizycznych (HP3), ze znaczącym wkładem Centrum Badań Kosmicznych (CBK) Polskiej Akademii Nauk i Astroniki w Polsce. Centro de Astrobiology (CAB) w Hiszpanii dostarczyło czujniki temperatury i wiatru.