Największe badanie mobilności zwierząt podczas blokady Covid pokazuje, jak ludzie zakłócają dziką przyrodę | nauka i technologia

W najgorszych czasach pandemii, kiedy ludzie ukrywali się w naszych domach, aby uciec przed wirusem, wiele zwierząt zaczęło wędrować po naszych miastach. Chociaż wiele filmów przedstawiających pantery, jelenie czy borsuki tupiące po asfalcie zostało sfałszowanych lub nagranych przed koronawirusem, ta wyjątkowa sytuacja pozwoliła naukowcom przeanalizować elastyczność zachowania zwierząt. Praca 175 naukowców, którzy towarzyszyli 3000 ssaków w najtrudniejszych okresach pandemii, potwierdziła, że ​​poruszają się one i zbliżają do autostrad częściej niż zwykle. Ale wzrost mobilności miał miejsce tylko na długich odcinkach i na obszarach, gdzie ograniczenia były surowsze. Autorzy badania, opublikowane w Nauka, uważają, że nie tylko infrastruktura ludzka szkodzi dzikiej przyrodzie, ale także sama obecność ludzi.

Wpływ konstrukcji ludzkich na środowisko był szeroko badany. Na granicach Azji i Europy znajduje się ponad 30 000 kilometrów ogrodzeń. Na samym kontynencie europejskim milion sztucznych barier zakłóca naturalny bieg rzek. A połowa Hiszpanii jest oddalona od autostrady o mniej niż kilometr. Sztuczne ingerencje w krajobraz, takie jak drogi i koleje, mają potrójny negatywny skutek: stawiają bariery, spychają ludzi i gatunki inwazyjne w głąb dzikiej przyrody oraz, jak widać w przypadku rysi, mnożą wypadki drogowe. Ale co tak naprawdę wpływa na dziką przyrodę: infrastruktura czy jej wykorzystanie przez ludzi? Nie jest łatwo je rozdzielić. Tylko w wyjątkowych przypadkach, takich jak utworzenie strefy wykluczenia w Czarnobylu, możliwe było badanie zmian w zachowaniu zwierząt pod nieobecność człowieka. Jednym z takich wyjątków była blokada związana z koronawirusem, a naukowcy wykorzystali ją do zbadania prawdziwego wpływu ludzi.

Badanie opublikowane w Nauka pokazuje, że zwierzęta zbliżały się do dróg nawet o 36% częściej w odnośnym okresie. Aby to zmierzyć, naukowcy prześledzili podróże 2300 zwierząt z 43 gatunków w kilkudziesięciu krajach dzięki obroży GPS, które nosili. Ale ta większa bliskość dróg miała miejsce tylko na obszarach o dużym śladzie ludzkim, ze znaczną obecnością infrastruktury, rolnictwa i środowisk zurbanizowanych oraz w regionach, w których obowiązują surowe środki ograniczające.

Naukowcy wykorzystali dwie miary: całkowitą odległość przebytą w ciągu 10 dni i odległość przebytą w ciągu godziny, reprezentujące dwie skrajności we wzorcach podróży. Główny autor badania, badacz z Radboud University, Marlee Tucker, mówi, że podczas porodu „zwierzęta pokonywały do ​​73% większe odległości niż w tym samym 10-dniowym okresie rok wcześniej, kiedy nie było ograniczenia”. Porównanie z rokiem 2019 jest jednym z atutów badania. Naukowcy spędzili lata obserwując te same zwierzęta i porównali dane z czasami sprzed pandemii.

„Zwierzęta pokonały do ​​73% większe odległości niż w tym samym 10-dniowym okresie rok temu”.

Marlee Tucker, badaczka z Radboud University Nijmegen i główna autorka badania

W przypadku zwierząt, które pokonują krótsze dystanse, sytuacja była odwrotna: zwierzęta skracały swoje ruchy. „Reakcja różniła się w zależności od osobników i gatunków. Niektórzy pokonywali większe odległości, inni mniej, ale średnio nastąpił spadek o 12%”, mówi Tucker w e-mailu. „Nie mamy danych niezbędnych do zmierzenia wpływu zmiany na zwierzęta, ale dla niektórych może to być bardzo znaczący spadek”, dodaje. Te zmiany wzorców mogą wynikać z faktu, że pod nieobecność ludzi ruchy mające na celu ich uniknięcie i ucieczkę zmniejszyły się między lutym a majem 2020 r., co zbiegło się z najpoważniejszymi miesiącami blokady, według autorów badania.

Hiszpanka Nuria Selva, badaczka Polskiej Akademii Nauk, spędziła cały poród w Białowieskim Parku Narodowym, jednym z ostatnich dziewiczych lasów w Europie. Jako współautorka badań podkreśla, że ​​zmiany wzorców ruchowych zwierząt zależą od stopnia zablokowania: „Redukcja była mniejsza w strefach częściowo zurbanizowanych i półnaturalnych. Na tych terenach nadal żyli ludzie, podobnie jak w parkach, gdzie obecność człowieka wzrosła o ponad 200 proc. – opowiada.

Oprócz mobilności obecność człowieka może również wpływać na fizjologię zwierząt. W nieopublikowanym badaniu Selva wykazała, że ​​poziom kortyzolu – wskaźnika stresu – obniżył się u niedźwiedzi i kozic w Tatrzańskim Parku Narodowym podczas miesięcy izolacji.

„Droga, po której nikt nie przechodzi, nie jest barierą, barierą jest ruch uliczny, to my”.

Nuria Selva, pracownik naukowy Polskiej Akademii Nauk i Uniwersytetu w Huelvie

Selva zwraca uwagę na inny ważny aspekt badania: „Pozwoliło nam to oddzielić wpływ infrastruktury ludzkiej i ludzi. Droga, po której nikt nie jeździ, nie jest barierą. Barierą jest ruch uliczny; barierą jesteśmy my.” W latach 2013-2015 biolog z Boise State University, Jesse Barber, przeprowadził serię eksperymentów z ruchem. Nagrywał odgłosy autostrady i odtwarzał je w naturalnym środowisku, gdzie nie było asfaltu. Ich wyniki pokazały, że na tzw. drogach widmo znikał znaczny odsetek ptaków. W czasie pandemii zaobserwowano zjawisko odwrotne: ptaki śpiewały na niższych częstotliwościach i lepiej się komunikowały.

Biolog z University of A Coruña, Alejandro Martínez Abraín, podkreśla statystyczną moc badania, ale zwraca uwagę, że zmianę wzorców ruchu zaobserwowano tylko na obszarach o większym śladzie ludzkim, „w warunkach silnego zablokowania i przy ekstremalnych ruch zwierząt”. Zaznacza też, że nie badano obecności dzikich zwierząt w miastach.

„Nie wszystkie zwierzęta wolą, żeby ludzie mniej się ruszali” — mówi Martínez Abraín. „Na przykład, jeśli chodzi o autostrady, wiele gatunków ofiar preferuje duży ruch, ponieważ powoduje to coś, co w ekologii nazywa się efektem stracha na wróble, odstraszanie drapieżników”. Szpaki gromadzą się na rozdrożach, gdzie nie można na nie polować. Kanie rude przelatują nad torami kolejowymi w poszukiwaniu pożywienia. Króliki gnieżdżą się wzdłuż poboczy dróg.

Dla profesora uniwersyteckiego zmiany wzorców mobilności zwierząt nie mają nic wspólnego z zamknięciem. „Musimy wrócić do opuszczania boiska. Zwierzęta przez sześć czy siedem dekad traciły strach przed ludźmi, mieszkańcami miast, którzy nic im nie robią. Covid tego nie zmienił, porzucenie boiska tak. To, co wydarzyło się podczas pandemii, to to, że postąpili naprzód i zdaliśmy sobie sprawę, że coś już się dzieje”.

Zapisać się do naszego cotygodniowego biuletynu, aby uzyskać więcej wiadomości w języku angielskim z EL PAÍS USA Edition