My Name Is Sara Recenzja filmu i podsumowanie filmu (2022)

Film wyreżyserowany przez Stevena Oritta i napisany przez Davida Himmelsteina (scenarzysta wielu uznanych dramatów historycznych, w tym Soul of the Game), wyróżnia się tym, że widzowie wcielają się w nastoletnią bohaterkę (Zuzanna Surowy), która zagubiona i samotna jest wrogim terenem , naprawiając wszystko na bieżąco. Historia zaczyna się od rozstania Sary i jej starszego brata po tym, jak mówi jej, że ma większe szanse na przeżycie wojny, ponieważ jest wyraźniej Żydem niż ona. Jego spostrzeżenie jest tylko częściowo potwierdzone: od chwili, gdy Sara dostaje pracę jako niania na farmie na Ukrainie (która również jest pod kontrolą Niemiec), prawie żadna scena nie mija, aby ktoś wątpił w jej historię lub pozwalał jej jakoś na nią spojrzeć i uwierzył, że ona jest podejrzany o kłamstwo.

Sara opowiada swoim gospodarzom – rolnikowi Pawłowi (Eryk Lubos) i jego żonie Nadyi (Michalina Olszanska) – że ucieka z powodu złej sytuacji domowej: jej matka zmarła, jej ojciec ożenił się ponownie z kobietą, która jej nienawidzi, a teraz jest nowe dziecko . Pavlo akceptuje tę historię, ale Nadya uważa, że ​​jest leniwa. Przez większą część filmu patrzy na bohaterkę ze sztyletami bez względu na wszystko. Czasami podejrzewa Sarę o to, że jest Żydówką. Czasami wydaje jej się, że nowa dziewczyna to naciągacz, który w końcu uwiedzie Pavlo. Pavlo jest przygnębiony i zdenerwowany. Naziści okradają go na ślepo, żądając pewnej ilości bydła i zboża, aby wyżywić swoich okupantów. Jest też wdowcem, stracił razem pierwszą żonę i dziecko (być może na wojnie, choć szczegółów nie znamy) i są chwile, kiedy patrzy na swoją nową żonę, jakby zdał sobie sprawę, że popełnił straszne błędy. Nie jest to co najmniej świetna sytuacja, nawet jak na prowizoryczny układ wojenny.

Oparty na historii prawdziwej Sary film wymyśla sytuacje, w których Sara mogłaby zostać odkryta, o ile nie przejawia instynktów lub nie generuje wiedzy, która pozwala jej „przejść” (np. umiejętność robienia Znaku Krzyża, część, z której się nauczyła). jej chrześcijańskich przyjaciół). Film tak zręcznie opanowuje proste techniki subiektywnego robienia filmów, że kiedy Sara wchodzi do małomiasteczkowego kościoła, to jak podążanie za myszą do stodoły pełnej kotów. Czasami film kręci śruby na widzach, dając nam znać, że nadchodzi niezręczna chwila, zanim to się stanie, jak wtedy, gdy Sara mówi kobiecie podczas wycieczki do wioski, że pochodzi z pewnego miasta i że Żona mówi, że nie mogę się doczekać, aby zobaczyć ją ponownie w przyszłym tygodniu, aby mogła połączyć się z kimś, kto zna ją od dzieciństwa.