Merion Mercy Junior uciekł z Ukrainy, a następnie został mistrzem tenisa PIAA

Była panika, pośpiech i mnóstwo desperacji, gdy Sofiia Berestetska i jej matka Halyna czekały na zatłoczonej stacji kolejowej pod Kijowem, mając nadzieję na ucieczkę z rodzinnej Ukrainy zaledwie kilka dni po rosyjskiej inwazji pod koniec lutego.

W jasno oświetlonej, przeszklonej sali konferencyjnej kampusu Merion Mercy Academy na Main Line Berestetska, obecnie stanowa mistrzyni tenisa, zatrzymała się, przeglądając w swoim mózgu czterojęzyczny Rolodex.

Słusznie „bezpieczeństwo” było słowem, które jej umknęło, gdy opisała, jak jej rodzina ukrywała się w piwnicy swojego domu pod Kijowem, gdy wybuchy wstrząsały ziemią pod nimi, a okna grzechotały nad głowami.

„To było bardzo przerażające” – powiedziała 16-letnia uczennica, zatrzymując się, by odchrząknąć – „ponieważ próbujesz zasnąć, ale nie wiesz, czy jesteś bezpieczna, czy nie”.

Po koszmarnej podróży pociągiem i dwóch żmudnych podróżach autobusem, które pomogły im w ucieczce, Berestetska i jej matka zostały przez trzy miesiące w Polsce u przyjaciela rodziny i złożyły wniosek o wizę amerykańską.

W czerwcu dotarli do Filadelfii, gdzie była starsza siostra Berestetskiej, Ksenia Power Tenisistka I ligiOd lat mieszka z mężem. W sierpniu znalazła nową szkołę. Następnie, na początku tego miesiąca, Berestetska wygrała mistrzostwa tenisowe klasy 2A PIAA w deblu.

„Zdecydowanie jest odważną młodą kobietą” – powiedział Power. „Jest bardzo odporna. Poziom przerażenia, jaki te dzieci widziały na Ukrainie, jest trudny do pojęcia”.

29-letnia Power była w siódmym miesiącu ciąży, kiedy 24 lutego Rosja dokonała inwazji na jej rodzimą Ukrainę. Przez wiele dni ostrzegała rodziców i błagała ich, by wyjechali w oczekiwaniu na wojnę. Power powiedział, że sprzeczne doniesienia na Ukrainie przekonały jej rodziców, że nie będzie wojny.

Jej mąż Michael, lat 33, obudził Powera około drugiej nad ranem, kiedy po raz pierwszy zobaczył doniesienia o rosyjskich rakietach wystrzelonych na Kijów. Skontaktowała się z rodzicami za pośrednictwem aplikacji internetowych na swoim telefonie komórkowym i z ulgą dowiedziała się, że przed inwazją otrzymali żywność i zapasy. Mimo to bała się o swoje bezpieczeństwo.

„Chciałem płakać, ale nie mogłem, bo nie miałem czasu na płacz” – powiedział Power. „Trzeba było działać. Musiałem przemyśleć plan. Błagaliśmy ją, żeby poszła”.

Urodzony i wychowany w Filadelfii, Michael Power był wychowywany przez polską nianię. Po przejściu na emeryturę 80-letnia Chrystyna Dudziec wróciła do Polski, ale utrzymywała kontakt z rodziną Powera. Uważa ją za babcię. Udzieliła schronienia w Polsce rodzinie Beresteckich.

Tymczasem Berestetska i jej rodzice przebywali w pomieszczeniach przez około cztery pierwsze dni walki. W nocy kucali w piwnicy.

„Czasami eksplozje były bardzo trudne” – powiedziała Berestetska. „Kiedyś bardzo blisko nas doszło do eksplozji, a okna — to był bardzo stresujący czas… ponieważ okna mogły się rozbić”.

Kiedy w jej sąsiedztwie słychać było strzały, a w pobliżu domu zauważono ślady rosyjskich czołgów, powiedziała Power, jej matka zdecydowała się na ucieczkę.

Stacja kolejowa w pobliżu Kijowa mogłaby zabrać ich do Lwowa na zachodniej Ukrainie, skąd mogliby złapać międzynarodowe autobusy do Polski, plan, o którym mieli się dowiedzieć, podzielało wielu. Zgodnie z prawemjej ojciec, Alex, lat 61, był nie pozwolono odejść— powiedział Moc.

„Kiedy mój tata wysadził ją na stacji kolejowej”, powiedział Power, „[Berestetska] powiedział mi: „Pamiętam tylko, jak patrzyłem mu w oczy i krzyczał jak małe dziecko”. Myślał, że już nigdy jej nie zobaczy”.

Wkrótce potem matka i córka prawie straciły kontakt. Stacja kolejowa była pełna zdesperowanych ludzi.

Kiedy pociągi przyjechały, Berestetska mocno ścisnęła rękę matki, gdy zbliżały się tłumy. Powiedziała, że ​​jedynym sposobem na dostanie się do środka jest pchnięcie.

„Mnóstwo ludzi, wielka panika” – powiedziała. „Wszyscy cię popychają i wszyscy próbują cię uratować [themselves], i to było naprawdę okropne, aby to zobaczyć. Wszyscy krzyczeli, a ty po prostu nie wiedziałeś – wsiąść do pociągu czy nie? Jesteś pewien czy nie?

Za każdym razem, gdy przyjeżdżał nowy pociąg, dokonywano dokładnych obliczeń. Kilku przyszło i odeszło. Nie zawsze byli pewni, czy zdołają stłoczyć się na pokładzie.

Wreszcie otwarcie. Zbliżał się pociąg. Uspokoili się. Ale stało się coś nie do pomyślenia. Jej ręce rozluźniły się, gdy ludzie ją ścisnęli.

„Mieliśmy chwilę. To był naprawdę zły moment” – powiedziała Berestetska, a jej twarz zarumieniła się, gdy przypomniała sobie tę historię. „Bo w pewnym momencie moja mama straciła moją rękę… potem była w pociągu, a ja na peronie i moja mama zaczęła krzyczeć”.

Głos Berestetskiej przyspieszył, a jej oczy zaszkliły się, gdy przypomniała sobie tę chwilę, ale jej głos nigdy się nie zawahał. Nie uroniła łez ani nie wydawała się bliska.

W pociągu matkę i córkę oddziela barykada trupów. Na twarzy matki pojawiła się wściekłość.

„Widziałem oczy mojej matki” – kontynuowała Berestetska. „To były bardzo okropne oczy… Zrozumiałem, że chciała wszystkich popchnąć… to było tak, jakby wilk zobaczył owcę. Szturchnęła wszystkich i powiedziała: „Co robisz? To jest moja córka?!'”

Matka pchała, pchała i błagała. Berestetska zrobiła to samo. W końcu dogonili się i obaj bezpiecznie wsiedli do pociągu. Omówili plan, gdyby zostali rozdzieleni. Plan, powiedziała Berestetska, był taki, że zerwanie nie było opcją.

„Była po prostu zła i popchnęła wszystkich i prawdopodobnie pomogła mi wepchnąć się do pociągu” – powiedziała Berestetska.

Ciemność była blisko. Słońce miało zajść, przypomniała sobie. Minutę lub dwie później pociąg odjechał.

Podróż pociągiem trwała około ośmiu godzin. Kwatery były ciasne. Berestetska powiedziała, że ​​w małym pokoju stłoczono około ośmiu osób. Nie było gdzie spać. Nie było nic do jedzenia. Powiedziała, że ​​poza ciasną przestrzenią korytarze są również pełne ludzi.

Po powrocie do West Mount Airy, Power był w kontakcie. Jej matka niewiele wiedziała o Lwowie.

„Użyłem nawet Map Google, aby skierować ich do miejsca, w którym byli na Ukrainie” – powiedział Power.

Zimno pod koniec lutego było brutalne. Kiedy w końcu dotarli do Lwowa, minęły godziny, zanim przyjechał ich autobus. Stacja była przepełniona, a matka Berestetskiej bała się separacji, więc czekały na zewnątrz, z dala od stada.

W końcu wsiedli do międzynarodowego autobusu jadącego do Lublina w Polsce, około 100 mil od Warszawy.

Ta podróż zajęła ponad 10 godzin, wliczając czas utknięcia na granicy, powiedział Power, co oznacza, że ​​spóźnili się na autobus łączący z Warszawą. Na szczęście Power zarezerwował hotel w Lublinie.

Kiedy w końcu dotarli do Warszawy, Berestetska powiedziała, że ​​pierwsze dwa miesiące minęły szybko. Wypełniali dokumenty na pobyt w Polsce i uzyskanie wiz amerykańskich.

„Mieliśmy dużo szczęścia” – powiedział Power. „Wielu Ukraińców, którzy po prostu nie mieli krewnych przebywał w obozach. To było naprawdę smutne. Moja mama patrzyła na to przez około pięć minut i powiedziała, że ​​wygląda to naprawdę okropnie… brak prywatności, brak prysznica, ludzie krzyczą, krzyczą”.

Dwa miesiące po rozpoczęciu podróży Berestetska poszła do szkoły. Nie chcąc zostać w tyle, sama kontaktowała się z lokalnymi polskimi szkołami. W końcu ją zaakceptowali.

Języka polskiego, rosyjskiego i angielskiego nauczyła się już w szkole na Ukrainie.

Jednak po miesiącu ona i jej matka załatwiły wywiady w ambasadzie amerykańskiej w Warszawie i uzyskały wizy.

„Byliśmy bardzo zadowoleni” – powiedziała Berestetska. „Oczywiście, że płakaliśmy. Zadzwoniliśmy do mojej siostry i była bardzo szczęśliwa”.

Power powiedział: „Zawsze chciałem mieć tutaj moją młodszą siostrę, ponieważ jest jak moja najlepsza przyjaciółka”.

Kiedy przybyli na międzynarodowe lotnisko w Filadelfii, Power powitał ich ukraińską flagą. W tym czasie urodziła córkę Teresę.

„Pamiętam ten moment, ponieważ czułem, jak wielu ludzi na nas patrzy” – powiedział Power. „Przytulaliśmy się. załamaliśmy się. Spędzili tyle czasu w Polsce i nie wiedzieliśmy, czy dostaną wizy. Widziałem więc wielu ludzi, którzy patrzyli na nas i uśmiechali się w stylu: „Och, musieli tu przyjechać z Ukrainy”.

Power opuścił Ukrainę w wieku 17 lat, aby grać w tenisa na Uniwersytecie Akron. Zaczęła grać, gdy miała 6 lat. Grała również na pianinie i startowała w pływaniu w tym samym wieku.

Jej rodzice, podobnie jak jej starsza siostra Kristina, która ma teraz 34 lata i jest nauczycielką taekwondo, która nadal mieszka na Ukrainie, chcieli, aby miała doświadczenia, których oni nie mieli.

„Trudno było wyjść z domu, ale wiedziałem, że w domu nie mamy żadnych realnych opcji” – powiedział Power, który uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego i coachingu, a następnie doktorat z psychologii ćwiczeń i sportu na Temple, gdzie jest obecnie profesorem.

Berestetska śmieje się teraz, bo jako dziecko nie lubiła fortepianu, bo matka zmuszała ją do grania na nim.

„Nie wyobrażam sobie teraz życia bez muzyki” – powiedziała. „Teraz chciałbym tylko podziękować mojej mamie”.

Uczęszczała do szkoły muzycznej na Ukrainie przez dziewięć lat. Jej ulubionymi kompozytorami są Jan Sebastian Bach i Fryderyk Chopin.

Niemal od razu zakochała się w tenisie. Dziś uwielbia wyzwania, strategię i potrzebę blokowania rozpraszaczy. Jej ojciec nie grał, powiedziała, ale trenował.

Plan, jak mówi Power, zawsze zakładał, że jej siostra ukończy szkołę średnią na Ukrainie i będzie grać w tenisa na uczelni w Ameryce.

Kiedy jej siostra i matka przyjechały w czerwcu do Filadelfii, siostra Michaela Powera, która ukończyła Merion Mercy, zadzwoniła do szkoły dla Berestetskiej.

Szkoła powitała ją z otwartymi ramionami, powiedział w e-mailu Kim Shimer, szkolny dyrektor ds. komunikacji. Merion Mercy niewiele wiedziała o Berestetskiej poza tym, że grała na pianinie, mogła potrzebować pomocy w języku angielskim, miała niewielkie lub żadne środki finansowe i grała w tenisa.

Shimer powiedziała, że ​​szkoła nie miała pojęcia, że ​​jest wyjątkowa w tym sporcie. 5 listopada Berestetska wraz z koleżanką z drużyny Ashley Gomes wygrali mistrzostwa PIAA klasy 2A w grze podwójnej w Hershey. Duet nigdy nie upuścił zestawu podczas zawodów.

Trenowała w Legacy Youth Tennis and Education, dawniej znanym jako Młodzieżowe Centrum Tenisowe i Edukacyjne im. Arthura Ashe’a.

Power mówi, że jej siostra jeździ na turnieje kilka razy w miesiącu i nadal ma nadzieję grać w college’u.

Do tego czasu Berestetska całkowicie zanurzyła się w Merion Mercy, gdzie, jak mówi, tenis pomógł jej znaleźć przyjaciół. W zeszłym tygodniu wzięła nawet udział w „święcie przyjaciół” z kilkunastoma przyjaciółmi w domu kolegi z klasy.

Jej rodzina nie obchodzi wielu świąt w domu, powiedziała. Jednak wyrażanie wdzięczności w okolicach Święta Dziękczynienia niekoniecznie dotyczy tylko osób urodzonych w Ameryce.

„Jestem bardzo wdzięczna mojej rodzinie, a także mojej amerykańskiej rodzinie” – powiedziała Berestetska. „Jestem bardzo wdzięczna mojej siostrze i mojej mamie. Jestem wdzięczny Merion Mercy za przyjęcie mnie i jestem wdzięczny trenerom Legacy.”