Limit zadłużenia USA jest globalną wartością odstającą

Po raz kolejny Stany Zjednoczone stoją w obliczu narzuconego przez siebie politycznego i gospodarczego impasu w sprawie pułapu zadłużenia. Spośród nielicznych gospodarek, które wprowadziły limity zadłużenia na całym świecie, Stany Zjednoczone są wyjątkowe w ciągłym politycznym graniu o pułap zadłużenia.

Limity zadłużenia – które działają jako górna granica zdolności rządu centralnego do pożyczania pieniędzy w celu sfinansowania istniejących zobowiązań ustawowych – są narzucane samodzielnie. Nie są prawnym obowiązkiem wobec pożyczkodawcy. Pułapy są często używane do sygnalizowania dyscypliny fiskalnej inwestorom międzynarodowym lub do kontrolowania finansów publicznych kraju w kraju poprzez mechanizmy kontroli i równowagi. Ale inwestorzy rzadko je lubią, ponieważ można je łatwo ominąć, co czyni je łatwo irytującymi. Co gorsza, mogą wywołać powszechny chaos polityczny i bezpośrednio zagrozić inwestycjom.

W Stanach Zjednoczonych limity zadłużenia są ustalane w wartościach nominalnych. Dwa ważne akty prawne dotyczące limitu zadłużenia zostały przyjęte podczas I wojny światowej w 1917 r. i tuż przed II wojną światową w 1939 r. Gwałtowne i nieobliczalne koszty wojny oraz towarzyszący jej kryzys gospodarczy sprawiły, że Kongres miał kłopot z nadzorowaniem każdego przypadku emisji długu. W związku z tym Kongres dał Departamentowi Skarbu Stanów Zjednoczonych znaczną elastyczność w sposobie emitowania długu i zarządzania nim – jednocześnie narzucając pułap całkowitego zadłużenia. Od lat 60. Kongres stale podnosił, czasowo wydłużał lub korygował definicję limitu zadłużenia siedemdziesiąt osiem razy pod rządami prezydentów Demokratów i Republikanów.

Wiele z tych negocjacji utknęło w martwym punkcie politycznym, co wzbudziło poważne obawy co do potencjalnego niewywiązania się ze zobowiązań dłużnych Stanów Zjednoczonych. Osiągnięcie pułapu zadłużenia może sparaliżować zdolność rządu do finansowania jego operacji – w tym inicjatyw bezpieczeństwa narodowego, Medicare i Social Security. Może to skutkować obniżeniem ratingów przez agencje ratingowe i zwiększeniem kosztów zaciągania pożyczek zarówno dla sektora publicznego, prywatnego, jak i gospodarstw domowych. Może też zachwiać fundamentami dolara i zagrozić jego centralnej pozycji w światowej gospodarce. Nawet sama perspektywa takiego zdarzenia niepokoi globalnych inwestorów.

Jednak limity zadłużenia, takie jak te w Stanach Zjednoczonych, nie są normą – i rzadko powodują poważne impasy w nielicznych krajach, które przyjęły to narzędzie. Inne kraje uniknęły blokad na jeden z czterech sposobów:

1. Górna granica jest celowo ustalona tak wysoko, że jest prawdopodobne, że nie zostanie przekroczona.
2. Prawo jest albo zmieniane, albo zawieszane w okresach podwyższonego stresu wymagającego zadłużenia.
3. Ustawodawstwo nie przewiduje żadnych kar, co oznacza, że ​​państwa często przekraczają granicę bezkarnie.
4. Prawo zostało całkowicie zniesione, gdy poważnie ograniczyło przestrzeń polityczną rządu.

Jak inne kraje radzą sobie z limitami zadłużenia?

Dania

Podobnie jak USA, również Dania ustala swój limit zadłużenia jako wartość nominalną. Ale na tym podobieństwo się kończy. Duński parlament celowo ustala pułap na tyle wysoki, aby nie można go było przekroczyć, przywracając go w ten sposób nic więcej niż formalność.

Duński parlament po raz pierwszy uchwalił ustawę o pułapie zadłużenia w 1993 r. jako wymóg konstytucyjny wynikający z administracyjnej reorganizacji instytucji państwowych. Od tego czasu limit zadłużenia został zmieniony tylko raz, w 2010 r., kiedy zadłużenie kraju pozostawało znacznie poniżej tego limitu. Pułap został podwojony do dwóch miliardów DKK lub 115 procent produktu krajowego brutto (PKB) Danii w 2010 r., czyli znacznie powyżej faktycznego poziomu zadłużenia. Niespłacony dług publiczny Danii w 2023 r. wyniósł 327 miliardów DKK, co stanowi zaledwie 16 procent pułapu długu. Podwojenia w 2010 r. dokonano z wyraźnym zamiarem uniknięcia ryzyka, że ​​pułapy nominalnego zadłużenia brutto wpłyną na bieżącą politykę fiskalną w odpowiedzi na recesję z 2008 r.

Kenia

Podobnie jak Stany Zjednoczone i Dania, Kenia ma nominalny limit zadłużenia. Jest jednak w trakcie zastępowania limitu nominalnego limitem procentowym PKB w wysokości 55 proc. To jest intencja Spraw, aby zarządzanie długiem było bardziej zrównoważone– czyli innymi słowy też Finansowanie deficytów budżetowych w średnim okresie bez konieczności wielokrotnej renegocjacji limitu zadłużenia.

Rząd generalnie przestrzegał ograniczeń wynikających z przepisów dotyczących kontroli zadłużenia. Ale kiedy doszło do napięć, parlament Kenii podniósł limit z góry, aby uniknąć impasu gospodarczego. Parlament niedawno podniósł pułap zadłużenia z 9 bilionów KES do 10 bilionów KES, aby umożliwić pełne sfinansowanie budżetu na lata 2022/2023. Ustawa miała większość w parlamencie. Sprzeciw niektórych posłów przed zwiększeniem limitu miał mniej wspólnego z konfliktami politycznymi, a więcej z obawami dotyczącymi podatności na zagrożenia kłopoty z zadłużeniem. Wzrost ten jest jednak postrzegany jako środek przejściowy, ponieważ Kenia zbliża się do limitów zadłużenia wyrażonych jako odsetek PKB.

Unia Europejska

Unia Europejska (UE) jest jedynym poza Stanami Zjednoczonymi członkiem Grupy 20, który ma formalny pułap zadłużenia, choć ma inny charakter. Pakt Stabilności i Wzrostu (SGP) UE stanowi, że zadłużenie państwa członkowskiego nie może przekraczać 60 procent jego PKB. Jeśli państwo naruszy ten limit, Postępowanie nadmiernego zadłużenia (EDP) jest uruchamiany automatycznie przez Komisję Europejską. Składa się z kilku kroków – zakończonych sankcjami – mających na celu wywarcie presji na państwo, aby powróciło do 60 proc. Limit zadłużenia ma zapewnić stabilność wspólnej waluty.

Przepisy UE dotyczące limitów zadłużenia nakładają surowe kary na sprawców, ale wykazują zdolność przystosowania się do ekstremalnych nacisków gospodarczych. Ustawa zawiera „ogólna klauzula zwalniająca”, które mogą zostać uruchomione jedynie w przypadku poważnego pogorszenia koniunktury gospodarczej. Został on uruchomiony w odpowiedzi na pandemię z 2020 r. i ma jeszcze do przywrócenia. UE obecnie aktywnie bada reformy podatkowe, w tym limit zadłużenia, szczególnie po to, aby pomóc krajom w ich wdrożeniu zielone i cyfrowe przejściaco oznacza, że ​​pułap zadłużenia może nie powrócić w obecnej formie.

Polska

Na terenie UE obowiązują również w Polsce przepisy dotyczące przedawnienia długów. Artykuły konstytucji stanowią, że dług publiczny nie może przekraczać 60 proc. rocznego PKB. Również tutaj prawo okazało się elastyczne w zależności od okoliczności. Na przykład niektóre z najsurowszych środków kontroli zadłużenia zostały zawieszone, aby złagodzić reakcję na spowolnienie gospodarcze W 2013.

Malezja

Limit zadłużenia Malezji wynosi 60 procent PKB i został podniesiony z 55 procent w 2020 roku, aby wesprzeć reakcję rządu na pandemię. Został tymczasowo podniesiony do 65 procent PKB w 2021 r., aby zrobić miejsce na dodatkowe pożyczki i bodźce fiskalne, a ten tymczasowy przepis wygasł 31 grudnia 2022 r. W przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych limit zadłużenia nie jest regulowany przez prawo i jest ustalany samodzielnie – narzucany przez Departament Skarbu. Podniesienie pułapu zadłużenia nie wymaga zgody parlamentu a rząd nie zostanie „zamknięty”, jeśli limit zostanie przekroczony. W razie potrzeby rząd może łatwo zmienić limit. Niemniej jednak kolejne rządy z grubsza mieściły się w granicach pułapu zadłużenia. Teraz, gdy limit powrócił do 60 procent po tymczasowym zwiększeniu go do 65 procent, Malezyjczyk zrobił to zapewnił premier że rząd będzie stopniowo delewarował i powróci do pułapu zadłużenia.

Namibia

Limit zadłużenia Namibii ustalono na 35 procent PKB. Jednak ten numer nie legislacyjne a stosunek zadłużenia Namibii do PKB od lat utrzymuje się powyżej tego poziomu. 2021, Dług Namibii wynosił 72 procent jej PKB.

Rząd Namibii próbował powrócić do tej 35-procentowej liczby. Obcięła i stworzyła swój budżet narodowy suwerenny fundusz majątkowy. Jednak wysiłki te zostały poważnie utrudnione przez wydatki rządowe podczas pandemii COVID-19 i niedobory żywności wynikające z wojny na Ukrainie.

Pakistan

Ustawa o odpowiedzialności fiskalnej i limitach zadłużenia z 2005 r. nakłada na rząd pakistański obowiązek redukcji całkowitego długu publicznego do 60 proc. PKB do 2018 r. Ale ustawa tak nie nakładać kary za przekroczenie tego limitu. Bez zachęty do pozostania poniżej, zadłużenie Pakistanu konsekwentnie przekracza limit. Stosunek długu do PKB w tym roku podatkowym wynosi 75 procent.

Ograniczenia Limitu Długu

Australia przez krótki czas eksperymentowała z limitem zadłużenia podobnym do tego w Stanach Zjednoczonych, doświadczyła konfliktów politycznych znanych Waszyngtonowi i wkrótce go zniosła. W odpowiedzi na światowy kryzys finansowy rząd wprowadził w 2008 r. pułap zadłużenia w wysokości 75 miliardów dolarów australijskich, aby zasygnalizować swoje zobowiązanie do ostrożności fiskalnej. Ale deficyty utrzymywały się, a rząd kilkakrotnie podniósł pułap, aby stłumić sprzeciw opozycji, do limitu 300 miliardów dolarów australijskich. W 2013 r., gdy nowy rząd napotkał silny opór przed ponownym podniesieniem limitu, ostatecznie zdecydował o całkowitym zniesieniu ustawy.

Limity zadłużenia są narzuconymi sobie narzędziami ułatwiającymi prowadzenie rozsądnej polityki fiskalnej. Ale w praktyce służą one w najlepszym przypadku jako punkty orientacyjne lub instrumenty negocjacji politycznych, aw najgorszym jako wyzwalacze chaosu gospodarczego. Nic dziwnego, że większość świata nie chce mieć takiego limitu.

Stany Zjednoczone należą do nielicznych krajów, które wprowadziły i utrzymują limity zadłużenia. Jest wyjątkowy w tej niewielkiej grupie, ponieważ nie jest w stanie znaleźć obejść, które mogłyby nieumyślnie zaszkodzić jej interesom narodowym.

Mrugank Bhusari jest zastępcą dyrektora Centrum Geoekonomicznego, który koncentruje się na finansach międzynarodowych i globalnym zarządzaniu. Śledź go na Twitterze @Bhusari Mrugank.

Kontynuuj czytanie

Zdjęcie: Znak ostrzegawczy przed burzowymi chmurami ostrzega przed zbliżającym się „pułapem długu publicznego”.