Lena Dunham i Stephen Fry wyruszają w podróż po Polsce w „Skarbie”.

Reżyseria Julii von Heinz nie radzi sobie ze zmianami tonalnymi filmu, a scenariusz (napisany wspólnie przez von Heinza i Johna Questera) koncentruje się na dwóch bardzo słabo napisanych głównych bohaterach zderzających się w sposób wręcz zabawny. Miało tak być, ale w w rzeczywistości jest to przeważnie irytujące.

Jest rok 1991. Upadek muru berlińskiego umożliwia ocalałym z Holokaustu i ich potomkom powrót do Polski. „Skarb” pokazuje, że wielu mieszkańców Polski, którzy przenieśli się na tereny żydowskie po inwazji hitlerowskiej, zabrało ze sobą swoje rzeczy osobiste. Teraz boją się, że potomkowie tych rodzin lub sami ocaleni powrócą i upomnią się o to, co im się prawnie należy.

Wielu przedstawicieli pokolenia Edka nie chciało wracać. Mówi Ruth, że jej zmarła matka nie towarzyszyła jej w podróży. Jednak krewni i inne ciekawskie osoby zaczęły brać udział w tak zwanych „wycieczkach po Holokauście”, podczas których można było zwiedzać obozy zagłady, takie jak Auschwitz.

Ruth ma broszury dotyczące tych wycieczek, ale odrzuca ten pomysł. Jednak ich rzeczywisty cel nie jest jasny. Co ma nadzieję znaleźć? Przez cały film nosi ze sobą książki historyczne i ogólnie zachowuje się jak rozpieszczony bachor, ciągle warcząc na ojca i będąc nieszczęśliwą. To bardzo szybko staje się męczące.

Choć Ruth nie mówi po polsku, nie chce, żeby Edek jej towarzyszył. I tak z nią idzie, chociaż nadal nie wiem dlaczego. Pierwsza godzina filmu przeplata się z niewytłumaczalnymi próbami sabotowania jej planów i krytykowaniem go za spontaniczne decyzje, które uważa za niebezpieczne.

Scenarzyści również nie są pewni motywów działania Edka. Bezmyślnie rozrzuca pieniądze i daje łapówki pracownikom hotelu, aby zapewnić sobie lepsze traktowanie. Niemniej jednak jest wściekły, gdy Ruth płaci wygórowaną kwotę, aby odkupić zestaw do herbaty swojej matki od skorumpowanej, ale przestraszonej polskiej rodziny mieszkającej obecnie w starym mieszkaniu Edka.

„Skarb” nie definiuje także relacji ojca i córki w żaden, poza najbardziej powierzchowny sposób. Jest nieszczęśliwy, że Ruth rozwodzi się z mężczyzną, który według niego byłby dla niej idealny (tak doskonały, że Edek trzyma w portfelu zdjęcie byłego zięcia). Krytykuje ją również za zaburzenia odżywiania. Jest zdenerwowana, że ​​jest on emocjonalnie zamknięty i jest gotowy pójść za nim dalej owdowiała.

To całkowicie zrozumiałe, że Ruth odczuwa ból związany z nieznajomością swojej przeszłości. Kiedy jednak „Skarb” poczynił wnikliwą obserwację na temat międzypokoleniowej traumy pomiędzy ocalałymi z Holokaustu a ich dziećmi, szybko została ona przyćmiona przez sprzeczki, które można zobaczyć w niezliczonych innych filmach. Co gorsza, Edek musi nieustannie przepraszać egoistyczną córkę, która nie może zrozumieć, dlaczego jej ojciec nie chce przeżyć czasu w Auschwitz tylko po to, by zaspokoić jej ciekawość.

Oba przewody są strasznie źle dobrane. Dunham gra tę samą zmęczoną, niesympatyczną postać, którą grała przez całą swoją karierę. Ten film często przypomina odcinek „Dziewcząt”, w którym Hannah Horvath jedzie do Łodzi.

Fry radzi sobie znacznie gorzej, z przesadnym akcentem zaczerpniętym ze skrzynki złych głosów z Europy Wschodniej Sir Laurence’a Oliviera. Kiedy w kinach, które odwiedziłem podczas moich licznych podróży, wyświetlany jest „Skarb”. Jeśli przyjedzie do Polski, pewnie zostanie wyśmiany. Scenie powrotu do Auschwitz również brakuje niezbędnego wydźwięku emocjonalnego.

Na szczęście jest kilka jasnych punktów w tym skądinąd zapomnianym przedsięwzięciu. Zbigniew Zamachowski, gwiazda „Trois Couleurs: Blanc” Krzysztofa Kieślowskiego, świetnie sprawdza się w cichej roli Stefana, taksówkarza, którego Edek zatrudnia do wożenia jego i Ruth. Iwona Bielska świetnie bawi się w roli Zofii, zalotnej starszej kobiety podkochującej się w Edku. Zespół scenografów wykonał fantastyczną robotę, odtwarzając wyposażenie domów i samochody w stylu bloku wschodniego w Polsce z 1991 roku.

★½

SKARB

Reżyseria: Julia von Heinz. Scenariusz: Heinz i John Quester na podstawie powieści Lily Brett „Too Many Men”. Obsada: Lena Dunham, Stephen Fry, Zbigniew Zamachowski, Iwona Bielska. W AMC Boston Common, w AMC Causeway, na przedmieściach. 112 min R (Przekleństwa w języku polskim i angielskim)

Odie Henderson jest krytykiem filmowym „Boston Globe”.