Kolumna: Biden chce skupić się na Chinach. Putin ma inny pomysł

Prezydent Biden przybył do Białego Domu dziesięć miesięcy temu z dwoma priorytetami polityki zagranicznej: chciał odbudować sojusze, które zniszczył jego poprzednik, i chciał skupić się na rywalizacji USA z Chinami.

Historia i inne wielkie mocarstwa nie zawsze współgrają z wielkimi planami prezydentów.

Najgroźniejszy obecnie kryzys międzynarodowy nie pochodzi z Azji, ale od bardziej tradycyjnego wroga, Władimira Putina.

Biden nie ma innego wyjścia, jak stawić czoła wyzwaniu Putina – a jego republikańscy przeciwnicy mogliby wspierać interesy USA, gdyby przestali odmawiać prezydentowi narzędzi, których potrzebuje do tego.

Celem Putina, formułowanym przez niego bez ogródek i często, jest przywrócenie władzy Rosji nad imperium, które utraciła w 1991 roku wraz z upadkiem Związku Radzieckiego. Jego bezpośrednim celem jest odwrócenie ekspansji NATO, kierowanego przez USA sojuszu wojskowego, do zachodnich granic Rosji.

Putin ma atuty: zaskakująco silną gospodarkę z rosnącymi przychodami z ropy, kontrolę nad większością dostaw gazu ziemnego do Europy, wojsko wyszkolone w tajnej wojnie i bezwzględność brutalnego działania, kiedy mu to odpowiada.

W ostatnich miesiącach ostrzegał sąsiednie kraje, w tym Polskę i trzy małe republiki bałtyckie, z których wszystkie są członkami NATO, że uważa ich integrację z sojuszem za nieprzyjazną.

Poparł Białoruś, swojego najbliższego sojusznika, gdy jego dyktator cynicznie sprowadzał niezadowolonych migrantów z Bliskiego Wschodu, przewoził ich do swojej granicy i żądał, by sąsiednia Polska przyjęła ich jako uchodźców.

W swoim najgroźniejszym akcie Putin przemieścił ponad 90 000 żołnierzy do granic Ukrainy, byłej republiki radzieckiej, na którą najechał w 2014 roku, by zająć Półwysep Krymski.

Groźba powszechnej inwazji rzuciła Stany Zjednoczone i ich sojuszników w tryb zapobiegania kryzysom.

Sekretarz obrony Lloyd J. Austin III przyjął ukraińskiego ministra obrony w Pentagonie na początku tego miesiąca i dostarczył kutry Coast Guard Marynarce Wojennej Kijowa. Brytyjscy urzędnicy powiedzieli, że przygotowują 600 żołnierzy do rozmieszczenia na Ukrainie. Prezydent Francji Emmanuel Macron powiedział, że jego kraj będzie „bronił integralności terytorialnej Ukrainy”.

Ale wszyscy słyszeli uderzająco blisko stwierdzenia, że ​​są gotowi iść na wojnę za Ukrainę – bo nie są.

Z kolei Putin postrzega związki Kijowa z Zachodem jako bezpośrednie zagrożenie.

Często powtarzał, że Rosjanie i Ukraińcy to „jeden naród” i że oba kraje powinny być bliskimi partnerami, jeśli faktycznie się nie zjednoczą.

I od dawna ostrzegał, że członkostwo w NATO jest „czerwoną linią” dla Ukrainy. (Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego powiadomiła Ukrainę, że może ubiegać się o członkostwo, ale ostrożnie podchodzi do rozpoczęcia formalnego procesu).

W ciągu ostatnich kilku miesięcy Putin zbliżył swoją czerwoną linię. Na początku tego miesiąca zasugerował, że każda obecność NATO na Ukrainie, w tym pomoc wojskowa i szkolenia, może przekroczyć granicę.

Dla Putina doradcy i sprzęt NATO stopniowo przekształcają Ukrainę w de facto satelitę zachodniego sojuszu. Nie jest całkowicie w błędzie.

Eksperci rosyjscy zakładają, że prawdopodobnie nie chce najechać całą Ukrainę – krok, który byłby kosztowny militarnie, ekonomicznie i dyplomatycznie – ale chce powstrzymać dryfowanie kraju na zachód.

„Putin nie chce, aby Ukraina miała jakąkolwiek interakcję z NATO”, powiedziała mi w zeszłym tygodniu Fiona Hill, urzędniczka Rady Bezpieczeństwa Narodowego pod administracją Trumpa. „Chce, aby Ukraina była całkowicie i nieodwołalnie neutralna”.

„On nas testuje” – dodał Hill. „Czeka, żeby zobaczyć, jak wszyscy zareagują. Jeśli reakcja jest wystarczająco silna, może się wycofać. Im łagodniejsza nasza reakcja, tym większe prawdopodobieństwo, że odejdzie.”

Tak więc Stany Zjednoczone i ich sojusznicy próbują odstraszyć Putina od wojny, wysyłając publiczne ostrzeżenia i prywatne wiadomości o konsekwencjach inwazji.

Przede wszystkim potrzebują konsensusu w sprawie konkretnych sankcji, które nałożyliby w przypadku rosyjskiej operacji wojskowej i upublicznienia ich. Ale kraje europejskie, których gospodarki są ściślej powiązane z Moskwą niż nasza, niechętnie się angażują.

„To test naszej zdolności do uczestniczenia we wspólnym działaniu” – powiedział Hill.

Drugim przydatnym krokiem byłaby oferta Bidena dotycząca omówienia problemu; Putin lubi być traktowany poważnie jako przywódca supermocarstwa.

Prezydent nie powinien ulegać żądaniom Putina, aby państwa zachodnie ograniczyły pomoc wojskową dla Kijowa, ale może jasno dać do zrozumienia, że ​​pomoc ta ma jedynie charakter defensywny i nie zbliża Ukrainy do członkostwa w NATO.

Kolejny krok: Republikanie w Senacie powinni znieść blokadę przeciwko kandydatom Bidena na ambasadorów. Stany Zjednoczone nie mają ambasadora w Polsce, Francji czy Niemczech, ponieważ ich potwierdzenie zablokowali senator Ted Cruz z Teksasu i Josh Hawley z Missouri. Nie było ambasadora USA na Ukrainie od czasu, gdy prezydent Trump zwolnił Marie Yovanovich w 2019 roku; Biden nie nominował nikogo na to stanowisko z powodu blokady, mówią urzędnicy.

„Nie możemy wywierać presji na naszych kolegów w sytuacji kryzysowej, jeśli nie mamy ambasadora” – powiedział Hill; dyplomaci niższej rangi „nie mają takiej samej władzy”.

Prezydent i jego współpracownicy mają tu szerszą lekcję: Stany Zjednoczone są nadal jedynym supermocarstwem, które ma interesy, wpływy i sojuszników we wszystkich częściach świata. Nie masz luksusu wyboru, gdzie nadejdzie kolejny kryzys. Testem wielkiej mocy jest to, czy jej przywódcy potrafią jednocześnie chodzić i żuć gumę.