Kasia Smutniak opowiada o swoim polskim dokumencie o pograniczach „Mury” – Variety

Zdjęcie grzecznościowe

W dokumencie „Mury” polskiej aktorki i reżyserki Kasi Smutniak podejmuje niepewną i ryzykowną podróż do czerwonej strefy – niebezpiecznego pasa ziemi w Polsce biegnącego równolegle do granicy z Białorusią. Po drugiej stronie długiej granicy znajduje się stalowa barykada o długości 255 km, zbudowana, aby uniemożliwić migrantom przedostawanie się do Unii Europejskiej w poszukiwaniu schronienia.

W czerwonej strefie leży gęsta polska Puszcza Białowieska, znana z bagien, watah wilków i zdesperowanych migrantów uwięzionych w politycznej otchłani. W „Murach”, którego premiera odbyła się 10 września w TIFF, Smutniak przeprowadza wywiady z ocalałymi i aktywistami Czerwonej Strefy, którzy opisują, jak byli bici i okradani przez funkcjonariuszy straży granicznej, okaleczani przez zwierzęta i uniemożliwiali im ubieganie się o azyl.

O czerwonej strefie w Polsce opowiadał także „Zielona granica” Agnieszki Holland, którego premiera odbyła się na początku tego miesiąca na Festiwalu Filmowym w Wenecji. 4 września prawicowy minister sprawiedliwości Zbigniew Ziobro porównał dramat uchodźców do nazistowskiej propagandy. „Zielona granica” zostanie także pokazana na TIFF.

różnorodność rozmawiała ze Smutniakiem mieszkającym we Włoszech o filmie „Ściany”, którego premiera odbędzie się 12 września w TIFF. Poszukuje dystrybutora filmu dokumentalnego.

Co skłoniło Cię do zrobienia „Ścian”?

Chciałem, aby historia (o czerwonej strefie) stała się znana. Pomyślałem: co mogę zrobić jako zwykły obywatel? Mógłbym jak wiele osób wejść do czerwonej strefy i zacząć biegać po lesie z plecakiem, próbując ratować życie. Wiedziałem jednak, że nie jestem wystarczająco silny i nie mam narzędzi. Ale potem pomyślałem, że mam naprawdę potężne narzędzie, a mianowicie opowiadanie historii i kręcenie filmów.

Są na pierwszej linii frontu i mają niesamowity dostęp w niepewnych sytuacjach. Jak to było?

Może po raz pierwszy w życiu bycie kobietą i aktorką pomogło mi, bo poczułam, że jestem zupełnie niedoceniana, a moje intencje jakoś niewidoczne. Ludzie myśleli, że cokolwiek tam zrobię, cokolwiek strzelę, nie ma się czym martwić.

Co sądzisz o „Zielonej granicy”?

Jest tak mocny, ponieważ jest oparty na prawdziwych historiach, które znam bardzo dobrze. Motywacja Agnieszki do realizacji swojego filmu była taka sama jak moja. To akt buntu. Chodzi o to, żeby robić to, co możemy zrobić. I to niewiarygodne, że historia o tej granicy jest teraz tak nagłośniona. Film Agnieszki jest dramatem, a mój film dokumentem, więc są one opowiadane z różnych punktów widzenia, ale jeśli obejrzysz jej film i mój dokument, świetnie się uzupełniają.

O czym, masz nadzieję, będą rozmawiać widzowie po obejrzeniu tego dokumentu?

Decyzje podejmujemy codziennie. Nie możemy przyjmować tych decyzji za pewnik. Musimy zdecydować, po której stronie historii chcemy się znaleźć.