Zabawa
Jerzy Skolimowski o przedstawieniu wewnętrznego monologu osła [Interview]
![Jerzy Skolimowski o przedstawieniu wewnętrznego monologu osła [Interview]](https://cdn.theplaylist.net/wp-content/uploads/2022/05/20100715/Cannes-Review-Jerzy-Skolimowskis-‘EO.jpg "Jerzy Skolimowski o przedstawieniu wewnętrznego monologu osła [Interview]")
Zainspirowany przez Roberta Bressona Klasyk z 1966 roku”Au Hasard Balthasar„ Jerzy Skolimowskjest „EOopowiada także o życiu i czasach skromnego osła. Jednak najnowsze dzieło 84-letniego polskiego filmowca nie jest w żaden sposób bezpośrednim remake’iem jednego z nieprzemijających arcydzieł kina. Zatytułowany ze względu na dźwięki wydawane przez osła, EO (teraz w kinach) to eksperymentalna osła spikeresque, która unika ascetycznej estetyki filmowej, z której Bresson był najbardziej znany, i zamiast tego przedstawia świat jako żywy, doświadczany – widziany, odczuwany – uchwycony, wyobrażony , może opłakiwany – wszystkimi zmysłami szlachetnego osła.
To zwierzę juczne jest po raz pierwszy skąpane w czerwonych światłach w wędrownym cyrku, gdzie przez pewien czas opiekuje się nim kochająca młoda kobieta (Sandra Drzymalska). Po interwencji obrońców praw zwierząt EO trafia na stadninę koni, a później ucieka, by wędrować do małego miasteczka i różnych innych miejsc, w których współczucie lub okrucieństwo, jakie okazał, sugeruje zakres ludzkich zdolności emocjonalnych i gotowość naszej cywilizacji do użycia przemocy uważa niewinne stworzenia. Niektóre filmowe dygresje są absurdalne, inne tragiczne; wszystkie wzmacniają nasze poczucie pokornego i cicho transcendentnego ducha tego zwierzęcia, zdolnego do migracji między różnymi życiami – na polskiej i włoskiej wsi przez pałacową rezydencję rządzoną przez egocentryczną hrabinę (Izabela Huppert) – z egzystencjalną otwartością, której nam, zwykłym śmiertelnikom, brakuje przez całe życie.
Bresson badał rolę duchowości w okrutnym, opartym na wyzysku świecie; Według jego filmów wewnętrzne odkupienie i zadośćuczynienie, transcendentna łaska, często można osiągnąć jedynie poprzez cierpienie i śmierć. Skolimowski — bokser, malarz, poeta i aktor, którego eklektyczny dorobek często zajmuje się izolacją i represjami wobec outsiderów — mówił o obejrzeniu „Au Hasard Balthazar”, kiedy po raz pierwszy ukazał się w 1966 roku, po tym, jak osiągnął pierwsze miejsce na liście Cahiérs du Cinema znalazło się w tym roku na liście – o jedno miejsce wyżej od Skolimowskiego”walkower’, drugi z serii na wpół autobiograficznych filmów zrealizowanych na początku jego kariery. Skolimowski powiedział kiedyś, że „Balthazar” to jedyny film, który kiedykolwiek doprowadził go do płaczu, i przypisuje temu doświadczeniu odkrycie, że widz może identyfikować się z postacią zwierzęcą tak samo mocno, jak z tą graną przez ludzkiego aktora.
CZYTAJ WIĘCEJ: 25 najlepszych filmów 2022 roku
Grana przez sześć różnych polskich i sardyńskich osłów — taco, Mela, Ettore, Cześć, Marietaoraz Rocco – osioł w sercu „EO” jest rzeczywiście stworzeniem godnym naszej empatii. Skolimowski nie stara się go jednak uczłowieczyć. Zamiast tego, utalentowany filmowiec uważnie przygląda się swojemu tematowi, szczególnie w zbliżeniach swoich wyrazistych oczu, jednocześnie wzmacniając obrazy i dźwięki swojego naturalnego otoczenia za pomocą nieustannego rozwoju nowoczesnych technik – nagrań z drona, fleszy, sekwencji snów – w celu uzyskania intensywnego , halucynogenna równowaga wglądu i wielkości.
Oficjalny polski kandydat do Oscara „EO” bierze udział w konkursie na tegorocznym Festiwalu Filmowym w Cannes od swojej premiery, gdzie zdobył Nagrodę Jury (wspólnie z „Osiem Gór„). Stale pojawia się na listach dziesięciu najlepszych filmów na koniec roku, a ostatnio został uznany przez New York Film Critics Circle za najlepszy film międzynarodowy oraz przez Los Angeles Film Critics Association za najlepszy film nieanglojęzyczny. Gdy gorączka „EO” ogarnęła oba wybrzeża, Skolimowski rozmawiał z The Playlist o produkcji swojego nowego, odważnego filmu, „oczywistej” miłości do zwierząt i użyciu dźwięku, aby uzyskać dostęp do wewnętrznego świata osła.
Przede wszystkim bardzo dziękuję za poświęcony czas, panie Skolimowski. Jestem pewien, że mówiłeś dzisiaj obszernie o EO.
Dziękuję za zrozumienie, że mogę być tym trochę zmęczony. Oczywiście rozumiem, że to niezbędna część pracy, więc…
Chciałem zacząć od pytania o Essential Killing, które opisałeś jako film badający moment, w którym wola życia zmienia człowieka w zwierzę. „EO” wydaje się intrygującym kontrapunktem, śledząc życie osła i naturę jego woli. Jak myślisz, w jakim stopniu te dwa filmy są ze sobą powiązane?
Widzę dużą różnicę między tymi dwoma filmami. Różnica polega na tym, że „EO” jest oczywiście zrobione z miłości do zwierząt i natury, podczas gdy „Essential Killing” nie wyraża tych szczególnych uczuć. A główna różnica polega na tym, że w EO jest bardzo oczywiste, że kocham mojego głównego bohatera. I chcę, żeby widzowie pokochali mojego głównego bohatera, co niekoniecznie ma miejsce w Essential Killing, gdzie ludzka postać jest przedstawiana w kilku różnych sytuacjach. Niektóre z nich są dość negatywne dla głównego bohatera.
Myślę, że związek, jaki widziałem, odnosi się bardziej do niemal bezsłownej, egzystencjalnej podróży przez niebezpieczny krajobraz, który rozwija się w obu filmach. Co przemawia do ciebie w tym stylu narracji?
Cóż, jest to oczywiście coś, co wolę od innej formuły. Ogólnie rzecz biorąc, zarówno ja, jak i moja partnerka w pisaniu, moja partnerka produkcyjna i moja partnerka życiowa – moja żona, Przeddzień [Piaskowska] — mieli dość tak zwanej „tradycyjnej” narracji lub niektórzy nazywają ją „linearną” narracją. Nie do końca tego terminu chciałem użyć, ale ogólnie [I refer to] rodzaj narracji opartej na akcji, w której jest główna fabuła, a wszystko inne to tylko rozwój w tle. Szukaliśmy innej formuły i myślę, że z każdym filmem idziemy małymi krokami. Pomiędzy [“Essential Killing” and “EO,”] było tam tez „11 minut’, film o równie nietypowej konstrukcji i narracji. Moim celem w kręceniu filmów jest zdecydowanie odejście od konwencjonalnych rozwiązań. Myślę, że gdybym zdecydował się nakręcić kolejny film, mogłoby to nawet jeszcze bardziej zniszczyć tradycyjną narrację.
Podczas swoich wypraw widzimy tego osła z bliska, na przykład w sekwencji, w której ktoś daje „EO” jointa z góry, który spycha go w dół do krajobrazu, z dołu w taki sposób, że zwraca uwagę na swoje obszary karoserii. Czasami patrzymy oczami EO; innym razem jego wyrażenia są nieczytelne. Czy możesz mówić o osiągnięciu tej płynności perspektywy poza samym robieniem filmu z perspektywy osła?
Oczywiście, kiedy wybrałem zwierzęcą postać jako głównego bohatera filmu i zdecydowałem się opowiedzieć historię ze zwierzęcego punktu widzenia, musiałem wymyślić wszystkie możliwe rozwiązania [making] Widz identyfikuje się z głównym bohaterem. Nie było dialogu, więc miałem trochę mniej okazji do tej identyfikacji.
Jedną z rzeczy, które kalkulowały od początku i ostatecznie osiągnęły to, czego naprawdę chciałem, była moja praca z kompozytorem Paweł Mykietyn, z którym pracuję już trzeci raz. W pewnym sensie kluczem do naszej pracy nad EO był fakt, że powiedziałem mu – a Paweł jest światowej klasy kompozytorem klasycznym, ale klucz, który mu dałem – kiedy patrzyłem na ostateczną wersję, którą mieliśmy zrobić pracował, by zadowolić te chwile, w których możesz wprowadzić swoją melodię do mózgu lub serca tego osła, aby przedstawić coś w rodzaju wewnętrznego monologu bohatera. I Paweł to zrobił.
Uważam to za bardzo, bardzo dobrze zrobione, gdzie obraz – zwłaszcza zbliżenia oczu osła, które są niewiarygodnie duże i pełne melancholii i pełnych niejednoznacznych refleksji na temat tego, co widzi – jakby komentuje to, ale trudno to umieścić do tego imię. Trudno [declare] że wyrażają to czy tamto. Ale jest osąd w tych obrazach, a także osąd w dźwięku. Myślę więc, że daliśmy widzom szansę naprawdę utożsamić się z głównym bohaterem, mimo że to tylko osioł.
Typowy awanturnik. Zły odkrywca. Przyjazny myśliciel. Introwertyk.
