Jakub Piątek • Dyrektor Prime Time

04.02.2021 – O jego debiucie rozmawialiśmy z polskim reżyserem Jakubem Piątkiem. godziny największej oglądalnościkręci się wokół porwania w studiu telewizyjnym

Gdy świat przygotowuje się do zapoczątkowania nowego tysiąclecia, Sebastian (Bartosz Bielenia) porywa studio telewizyjne i bierze dwóch zakładników: znanego prezenterkę i ochroniarza. Jego plan jest prosty – chce przekazać swoją wiadomość publiczności. Ale najpierw ktoś musi zaakceptować nowy harmonogram. To jest akt Jakub PiątekDebiut fabularny, godziny największej oglądalności [+see also:
film review
trailer
interview: Jakub Piątek
film profile], ekranowany przy Taniec słońca.

Cine Europe: Wiele osób to zrobi Przypomnij sobie Sylwestra 1999 i związane z nim oczekiwania, jakby to był nowy wspaniały świat byli zaczyna się wkrótce. Mrugając, pokazują również te reakcje powyżej na ekranach.
Jakub Piątek: Miałem wtedy 15 lat, więc to był pierwszy sylwester, którego być może nie pamiętam [laughs]. Kiedy przeglądaliśmy archiwa, spodobało mi się, że naprawdę skończyło się z hukiem. Wystąpiły największe gwiazdy, Jan Paweł II, pobłogosławiłby tych wszystkich pijanych ludzi – to był kompletny absurd. Moja mama poszła do banku po dowód, ile pieniędzy ma na koncie z obawy przed „Millennium Bugiem”. Naprawdę w to uwierzyłeś! Podobał mi się pomysł zorganizowania tej wielkiej imprezy gdzieś poza naszym „pudełkiem”.

Dokładnie – tyle się dzieje, ale nie w prawdziwym studiu. Kiedy na usłyszeć pierwszys o filmie, można by się spodziewać Lumety Sieć. I zdecydowałeś się Czekając na Godota zamiast tego – a raczej poczekaj na przewodniczącego.
Podczas tworzenia tego filmu często spotykaliśmy się z opozycją wynikającą z „Ale on nic nie mówi”. Teraz, kiedy czytam kilka pierwszych recenzji, widzę, że to działa dla niektórych osób, a inni uważają to za największy minus. Często odnosiliśmy się do walizki z Literatura śmieciowa. Nie wiesz, co jest w środku, a jednak wszystko działa. Szukaliśmy podobnych historii, które wydarzyły się w różnych krajach i nikt w Polsce też nie wie, jaka była motywacja tego człowieka. To było coś, czego chciałem się trzymać, mimo że nasza historia jest zupełnie inna. Na początek chcieliśmy dodać quasi-reportaż: o Sebastianie mówią różne osoby, w tym jego matka. To była pierwsza rzecz, którą wycięliśmy. A jeśli chodzi o czekanie, film zaplanowano jak sztafetę. Jedna osoba zaczyna, a potem przekazuje pałeczkę negocjatorowi, potem ojcu Sebastiana i tak dalej.

Można to uznać za polskie reakcja na na Kryzys: „Przepraszam, ale to nie jest część moich obowiązków”. w a USA Film, prawdopodobnie każdy chciałby od razu zostać bohaterem nie chciałbyś?
Cieszę się, że mówisz, że jest on z natury „polski”, ponieważ ci ludzie nie są wyszkoleni jak ich amerykańscy koledzy. Przygotowując się do filmu odbyliśmy szereg konsultacji: spotkaliśmy się z emerytowanym dowódcą, a nie był to Denzel Washington, który chciał wziąć sprawy w swoje ręce. Powiedział: „W takim przypadku trzeba by było wykonywać wiele telefonów”. Nasze jednostki antyterrorystyczne zawsze musiały wszystko wyjaśniać; Nie stać ich było nawet na granaty błyskawic. Jeśli więc ktoś wywiera na nich taką presję, to wolałby iść do domu i świętować Sylwestra i zjeść sałatkę śledziową. Jednak kilka dni temu skontaktował się ze mną negocjator, który był tam, kiedy to się naprawdę wydarzyło w Polsce. Byłem tak podekscytowany, że zanim odpowiedziałem, zadzwoniłem do wszystkich moich aktorów, a on powiedział: „Ja też – właśnie zadzwoniłem do przyjaciela, który też tam był”.

Sebastianowi byłoby znacznie łatwiej przekazać swoją wiadomość Tam teraz, tak jak Wydaje się, że każdy ma jakąś „platformę”. Minęło trochę czasu my zobaczyłem kogoś stojącego przed kamerą tak zdesperowanego.
Dorastałem oglądając telewizję. Tak odkryłem ten film. Pierwszą rzeczą, którą widzisz na Facebooku, jest pytanie „Co o tym myślisz?” Chcesz od razu udostępnić wszystko. Wtedy była pewna hierarchia, a telewizją był Olympus. Gdybyś tam był, byłeś ważny. Spotkaliśmy wiele osobowości telewizyjnych, a słynna prezenterka powiedziała nam, że kiedy weszła do sklepu, wszyscy po prostu się gapili i rozmawiali o tym, jak wyglądała, jakby jej tam nie było. Nie była człowiekiem – była kimś, kogo widzieli w telewizji.

W filmach, kiedy tak mała grupa ludzi jest nagle ściśnięta, często zaczynają tworzyć jakiś rodzaj relacji. Jak chciałeś to pokazać
Lumety sieć i Popołudnie dnia psa były na liście, którą wszyscy musieli obejrzeć, ale moja ulubiona historia pochodzi z rzeczywistych materiałów dotyczących tego ostatniego wydarzenia. Kasjerzy bankowi powiedzieli, że to najlepsza noc, jaką kiedykolwiek pozwolono im wyjść po całym przerażeniu. Nigdy wcześniej tak się nie śmiali; Nigdy wcześniej nie czuli się tak żywi. Oczywiście można to wytłumaczyć syndromem sztokholmskim, ale dla mnie fascynujące było obserwowanie tych trzech ludzi, ludzi, którzy nigdy nie spotkaliby się w prawdziwym życiu i którzy nawet nie jedliby lunchu w tym samym miejscu. Z takim spotkaniem wiąże się pewna energia – nawet jeśli jest krótkotrwała.