Jak ośrodek buddyjski w Polsce stał się schronieniem dla uciekających przed wojną Nepalczyków

1 marca o godzinie 21:00 Waldemar Zych, Polak znany powszechnie pod buddyjskim imieniem Lama Rinchen, szykował się do snu. Ponieważ następnego dnia był pierwszy dzień Tybetańskiego Nowego Roku, Lama Rinchen, główny kapłan Centrum Bencien Karma Kamtsang (BKKC) w Grabniku przez cały dzień odprawiała buddyjskie rytuały i przygotowywała się do festiwalu.

„Przed pójściem spać bawiłem się telefonem i moją uwagę przykuł artykuł opublikowany przez duże polskie media. W artykule stwierdzono, że polski dziennikarz znalazł grupę Nepalczyków, którzy uciekli z Ukrainy i zostali uwięzieni na Dworcu Centralnym w Warszawie – powiedział Lama Rinchen, który od kilku dni przebywa w Katmandu. „W artykule napisano, że dziennikarz postanowił pozwolić Nepalczykom schronić się w biurze swojej firmy”.

Jako ktoś, kto ma głębokie więzi z Nepalem, Lama Rinchen wiedział, że musi coś zrobić, aby pomóc uwięzionym Nepalczykom. Po raz pierwszy odwiedził Nepal w 1989 roku i od tego czasu był w tym kraju wiele razy. BKKC w Grabniku, organizacja, którą kieruje Lama Rinchen, również ma szczególne powiązania z Nepalem. Założone w 1995 roku centrum jest filią klasztoru Bencien z Katmandu, tybetańskiego klasztoru buddyjskiego. Centrum prowadzi seminaria na temat buddyzmu tybetańskiego, praktyk medytacyjnych i klasycznych tekstów buddyzmu tybetańskiego.

„W nocy, kiedy natknąłem się na wiadomość o aresztowaniu Nepalczyków, była już 21.00. Ale następnego dnia skontaktowałem się z firmą medialną i pojechałem do Warszawy, która jest 40 km od naszego centrum. Zdałem sobie sprawę, że najlepszym sposobem pomocy Nepalczykom jest zapewnienie im bezpiecznego schronienia i żywności” – powiedział Lama Rinchen. „Tego dnia przywieźliśmy 23 Nepalczyków na pobyt w BKKC w Grabniku”.

Następnego dnia do BKKC w Grabniku przybyło 20 kolejnych Nepalczyków, którzy niedawno uciekli z Ukrainy. Jednym z nich była 37-letnia Pacheeta Sherpa z Jiri w Dolakha. Szerpa przybył na Ukrainę 24 stycznia na wizie pracowniczej. Dokładnie miesiąc później, 24 lutego, prezydent Rosji Władimir Putin zezwolił na to, co nazwał „specjalną operacją wojskową” na Ukrainie.

Inwazja rosyjska skłoniła wielu – Ukraińców, cudzoziemców i Nepalczyków – do ucieczki przed wojną.

Po dwudniowym oczekiwaniu, 26 lutego Szerpa zdecydował się opuścić Ukrainę.

„To nie była łatwa decyzja. Wziąłem pożyczkę w wysokości 800 000 rupii, aby przyjechać na Ukrainę, do kraju, w którym miałem nadzieję pracować, aby zapewnić lepszą przyszłość mojej rodzinie w domu” – powiedział Sherpa, ojciec dwójki dzieci, w wywiadzie telefonicznym z Portugalii. . „Opuszczenie Ukrainy było ostatnią rzeczą, jaką chciałem zrobić, ale nie miałem innego wyjścia”.

Rankiem 26 lutego Szerpa spakowała ubrania na zmianę do małego plecaka i opuściła swój hostel w Kijowie, stolicy Ukrainy. Wsiadł do pociągu do Lwowa, dokąd przybył następnego dnia o 3 nad ranem. O 9 rano Szerpa i czterech innych Nepalczyków wzięło taksówkę i skierowało się do najbliższej polskiej granicy. Po zaledwie 15 km podróży taksówka utknęła w ogromnym korku kierowców zmierzających do polskiej granicy. Sherpa i jego przyjaciel porzucili taksówkę i uznali, że resztę podróży – około 80 km – najlepiej będzie przejść pieszo.

„Szliśmy non stop przez 22 godziny i wreszcie dotarliśmy do polskiej granicy. Tysiące ludzi czekało w kolejce z nadzieją na dostanie się do Polski. Sytuacja była ponura. Czekaliśmy kolejne 22 godziny i udało nam się wjechać do Polski. Byliśmy zmarznięci, przestraszeni i jedliśmy bardzo mało” – wspominał Sherpa. „Kiedy przyjechaliśmy do Polski, nie miałam ani grosza, ale na szczęście grupie nierezydentów Nepalczyków (KSOW) udało się złapać autobus, żeby zawieźć Nepalczyków do hotelu w Warszawie”.

Ale po dwóch dniach, jak powiedział Szerpa, okazało się, że hotele w mieście dają większy priorytet Ukraińcom uciekającym z kraju niż innym narodowościom.

„Wtedy powiedziano nam, że zamieszka nas w ośrodku buddyjskim w pobliskim Grabniku. Kiedy 3 marca przybyłem do ośrodka, kilku Nepalczyków już tam przebywało” – powiedział.

Shiva Pariyar, mieszkaniec Bardibas, również przybył do ośrodka tego samego dnia co Szerpa.

Jako Szerp Pariyar opuścił Ukrainę tylko z paszportem, parą ubrań i niewielką ilością pieniędzy.

„Siedem dni zajęło mi dotarcie do polskiej granicy. Przeszliśmy ponad 100km. Tak bardzo się baliśmy” – powiedział Pariyar. „Kiedy dotarłem do ośrodka, czułem się najbezpieczniej, odkąd opuściłem Ukrainę. Skończyło się na tym, że zostałem w centrum miasta przez 10 dni. Jako ktoś, kto nie był przyzwyczajony do traktowania przez obcokrajowców jak rodzina w miejscu tak oddalonym od domu, pobyt w centrum wydawał się nieco surrealistyczny”.

Według Lamy Rinchen, niektórzy Nepalczycy, którzy przybyli do ośrodka, powiedzieli mu, że przeszli ponad 150 km, aby dotrzeć do polskiej granicy.

„Niektórzy ludzie powiedzieli mi, że zostali odurzeni narkotykami i obrabowani w drodze do granicy. Jeden z nich przeszedł tak daleko, że jego nogi były spuchnięte, gdy dotarł do środka. Wielu było tak wyczerpanych, że po przybyciu tutaj spali przez dwa do trzech dni, budząc się tylko po to, by zjeść i skorzystać z łazienki – powiedział Lama Rinchen. „Uważamy, że pomoc powinna być udzielana tam, gdzie jest najbardziej potrzebna i cieszymy się, że Grabnik BKKC może wnieść swój wkład w pomoc uciekającym przed wojną Nepalczykom”.

Oprócz tego, że służyło jako miejsce odpoczynku i regeneracji sił, centrum służyło również jako bezpieczna przestrzeń dla wielu Nepalczyków, takich jak Sherpa i Pariyar, aby zaplanować, dokąd pójść dalej.

Według Sherpy i Pariyara polscy urzędnicy imigracyjni na granicy powiedzieli Nepalczykom, że będą musieli opuścić Polskę w ciągu 15 dni. Ale wielu Nepalczyków, którzy przybyli do centrum, powiedział Sherpa, nie miało konkretnych planów, gdzie pójść dalej.

Polska jest miejscem, do którego po rosyjskim ataku uciekła większość Nepalczyków studiujących lub pracujących na Ukrainie. Według ambasady Nepalu w Niemczech, która jest akredytowana do zajmowania się sprawami Ukrainy, w momencie wybuchu wojny we wschodnioeuropejskim kraju przebywało około tysiąca Nepalczyków, głównie studentów.

Według danych ambasady do 12 marca około 580 Nepalczyków przybyło do kilku krajów europejskich, takich jak Polska (466), Słowacja (87), Rumunia (28) i Węgry (8).

„Ponieważ personel ośrodka buddyjskiego zapewnił nam wszystko, czego potrzebowaliśmy, mieliśmy mnóstwo czasu, aby skoncentrować się na zebraniu wszystkich potrzebnych nam informacji, aby zdecydować, do którego kraju udać się dalej” – powiedział Sherpa, który obecnie mieszka w Lizbonie w Portugalii. „Skontaktowałem się z przyjaciółmi w Portugalii i postanowiłem tam pojechać”.

Pracownicy i wolontariusze BKKC Grabnika, powiedział Lama Rinchen, ściśle współpracowali z Nepalczykami, aby pomóc w zorganizowaniu logistyki dla ich kolejnych europejskich miejsc docelowych.

„Spośród 43 Nepalczyków, którzy u nas zostali, mogliśmy zarezerwować i zapłacić za bilety autobusowe dla 39 osób. Pozostała czwórka już zarezerwowała bilety” – powiedział Lama Rinchen.

Kiedy Sherpa powiedział personelowi ośrodka, że ​​chce jechać do Lizbony, personel, jak powiedział, zarezerwował mu bilet autobusowy do Paryża we Francji, a następnie kolejny bilet z Paryża do Lizbony.

„Pracownicy centrum wysadzili nas nawet na dworzec autobusowy, a jeden z nich wręczył nam 100 zł polskiej czwórce, która tego dnia wyjeżdżała do Portugalii” – powiedział Sherpa. „Zrobili już dla nas tak wiele, więc odmówiliśmy pieniędzy, ale ona nalegała, abyśmy je zatrzymali, mówiąc, że możemy wykorzystać te pieniądze na zakup jedzenia i wody podczas 50-godzinnej jazdy autobusem. Życzliwość i troska, z jaką potraktowało nas centrum, wywarły na mnie głębokie wrażenie”.

Pariyar, jeden z ostatnich, który opuścił centrum, znajduje się teraz w Tavirze w Portugalii.

„Musiałem spędzić wiele dni w centrum, bo trochę czasu zajęło mi podjęcie decyzji, dokąd się udać. Ale ani razu nie poczułem, że wyrosłem z powitania” – powiedział Pariyar. „Centrum zapytało nas też, czego jeszcze potrzebujemy, i kupiło je dla nas. Dla mnie kupili parę butów, komplet ubrań i walizkę.”

Według Lamy Rinchena, centrum było w stanie sfinansować wydatki, korzystając z darowizn, które wielbiciele przekazywali na przestrzeni lat.

„Kiedy rozeszła się wieść, że nasz ośrodek zapewnia schronienie Nepalczykom uciekającym przed wojną na Ukrainie, wielu naszych przyjaciół i sympatyków również zaoferowało pomoc. W dniu, w którym przybyła pierwsza partia Nepalczyków, pobliski ośrodek buddyzmu wietnamskiego wysłał wóz pełen ryżu, soczewicy i owoców” – powiedział Lama Rinchen. „11 marca wyszedł ostatni Nepalczyk, który schronił się w naszym ośrodku, ale nasze centrum nadal pozostaje otwarte dla Nepalczyków uciekających przed wojną na Ukrainie”.

Większość z 43 Nepalczyków, którzy pozostali w BKKC w Grabniku, jest teraz w Portugalii. Sherpa i Pariyar powiedzieli Post, że czekają na złożenie wniosku o tymczasową rezydencję w tym kraju.

„W czasach, gdy wydawało się, że wokół nas jest tylko ciemność, buddyjski ośrodek w szczerym polu w Polsce wniósł w nasze życie tak potrzebne światło” – powiedział Sherpa. „Nie sądzę, że kiedykolwiek będę w stanie zapomnieć o dobroci, współczuciu i człowieczeństwie, które otrzymaliśmy w centrum”.

Jeśli znasz jakiegoś Nepalczyka, który uciekł z Ukrainy i potrzebuje bezpiecznego miejsca na pobyt w Warszawie, zadzwoń do BKKC Grabnika pod numer +48-885-108-002.