Jak Kieran Culkin i Jesse Eisenberg walczyli i opłakiwali swoją drogę przez A Real Pain

Kiedy zaczął kręcić swój nowy film Prawdziwy ból, Jessego Eisenberga zdał sobie sprawę, że on i jego współpracownik, Kieran Culkin, nie działało dokładnie w ten sam sposób. Eisenberg rozpoczął pracę nad swoim drugim filmem fabularnym jako reżyser i pierwszym, w którym także zagrał; Culkin zagrał swoją pierwszą rolę od czasu emisji serialu w HBO przez cztery sezony dziedziczenie, świeżo po tym kreatywnym haju. Eisenberg spędził miesiące, pracując z kamerzystą nad listą ujęć do szeroko zakrojonych zdjęć w Polsce Michał Dymek (EO). Starannie zaplanował oznaczenia i blokowanie każdej sceny. Większość z nich została ostatecznie złomowana. „[Kieran] to niezwykły aktor – jako aktor spontaniczny radzi sobie naprawdę dobrze” – mówi Eisenberg.

„Na dziedziczenie, Zrobiliśmy całą scenę może siedem lub osiem razy i to było wszystko. To było 12 i około 40. Zastanawiam się, co to jest?” Culkin dodaje ze śmiechem. „Czułem się, jakbym po prostu robił zamieszanie o nic. Posadził mnie na lewym siedzeniu, a ja pomyślałem: „Dlaczego wybrałeś to dla mnie?”. Zachowałem się po prostu okropnie.

Słuchanie Culkina i Eisenberga pomaga wyjaśnić ich niezwykle delikatną chemię Prawdziwy ból, którego premiera odbędzie się w sobotę na Sundance. Oboje dają jedne z najbardziej dopracowanych i najzabawniejszych kreacji filmowych w swojej dotychczasowej historii jako kuzyni na bardzo różnych etapach życia, którzy podróżują razem do Polski, aby uczcić pamięć swojej zmarłej babci. Biorą udział w wycieczce krajoznawczej, podczas której po drodze mogą dyskutować i wspominać – z grupą innych turystów – konfrontując się z własną traumą międzypokoleniową oraz odwiedzając obóz koncentracyjny na Majdanku, a później dom babci.

Scenariusz ma trzy źródła: opowiadanie, które Eisenberg napisał i próbował zaadaptować na temat dwóch mężczyzn, którzy rozdzielili się podczas wakacji w Mongolii, sztuka, którą napisał po własnej imponującej wizycie w Polsce oraz reklama internetowa, na którą natknął się, aby ją przynieść wszyscy razem. Było tam napisane: „Zwiedzanie Auschwitz z lunchem”.

„To po prostu dziwna ironia losu, że jestem amerykańskim Żydem z wyższej klasy średniej z przedmieść, podróżującym do Auschwitz i wciąż korzystającym z niektórych udogodnień, których można się spodziewać podczas podróży” – mówi Eisenberg. „Pomyślałam: to fascynujące, ironiczne, dramatyczne i głębokie zestawienie pomiędzy próbą zgłębienia okropności historii własnej rodziny, a jednoczesnym siedzeniem w wagonie pierwszej klasy i nocowaniem w Radissonie”.

To jest trudny balans tonalny, do którego Eisenberg dąży przez cały czas Prawdziwy ból, nawet jeśli produkcja była kręcona w miejscach skrajnego horroru. „Moim głównym celem było nakręcenie niepozornego filmu na tle Holokaustu” – mówi Eisenberg. „Nie podoba mi się wywyższający ton opowieści o drażliwych tematach – zniechęca mnie to do kreatywności. Nie dlatego, że uważam, że robią coś złego, po prostu nie mój gust.” Mamy więc Davida Eisenberga, prowadzącego życie yuppiego w Nowym Jorku, zderzającego się z Benjim z Culkina, typem włóczęgi, który podziela ogromny smutek, ukrywając swój żart . Ich dynamika brzmi prawdziwie i inteligentnie zakotwicza w szerszych kwestiach filmu, takich jak cierpienie, poczucie winy i luksus.

Wiele z tych głębszych elementów emocjonalnych ma swoje źródło w osobistych doświadczeniach Eisenberga w Polsce, zwłaszcza w jego rodzinie i historii kultury. Dzięki pracy producenta film udało się nakręcić w kraju Ali Herting, jego powiązanie z zespołem, który za nim stoi Strefa zainteresowań sprowadził ją do polskiej firmy Extreme Emotions. „W domu, z którego uciekła moja rodzina w 1938 roku – rzeczywiście mieliśmy w nim kamery [it] „Za to piękne ujęcie, w którym dwójka głównych bohaterów opuszcza to małe miasteczko” – mówi Eisenberg.

Następnie dochodzi do wrażeń z trasy koncertowej, które są niepokojąco znajome każdemu, kto podróżował za granicę w tak ograniczonym, przejściowym kręgu towarzyskim. Jennifer Grey gra jedną z osób, które zwiedzają z Benjim i Davidem Biały Lotos’S Willa Sharpe’a gra swojego przewodnika. „Doświadczasz tych wielkich rzeczy na poziomie osobistym, a następnie dzielisz się tą dziwną dynamiką społeczną z nowymi ludźmi, którzy są outsiderami” – mówi Eisenberg. Sharpe faktycznie przyjął nieco metodyczne podejście do roli przewodnika, poznając szczegóły miejsc, o których opowiadał jego bohater. „Dużo improwizował, ludzie zadawali mu pytania, a on rzeczywiście znał odpowiedź, co było naprawdę imponujące” – mówi Culkin. „Czuliśmy się jak na wycieczce.”